Σε όλη τη δικαστική διαδικασία εναντίον του Κούρδου Αγωνιστή Κενάν Αγιάς, από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο και φυσικά το Ανώτατο Περιφερειακό Δικαστήριο του Αμβούργου, παρατηρείται παραβίαση του δικαιώματός του να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μια από αυτές τις στιγμές ήταν και η άρνηση της προέδρου του δικαστηρίου να ολοκληρωθεί η τοποθέτηση του Κενάν Αγιάζ σχετικά με την έκθεση πραγματογνωμοσύνης του δρα Günter Seufert, έκθεση που αφορούσε το κουρδικό ζήτημα και τη σύγκρουση μεταξύ τουρκικού κράτους και κουρδικής αντίστασης. Ακολουθεί αυτούσια:
Θα ήθελα να ασκήσω το δικαίωμά μου σύμφωνα με το άρθρο 257, παράγραφος 1, του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας να κάνω μια δήλωση σχετικά με την έκθεση πραγματογνωμοσύνης που υπέβαλε ο Dr. Seufert, και θα ήθελα επίσης να ζητήσω να διαβαστούν τα κείμενα του Dr. Günter Seufert, ορισμένα από τα οποία διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο από αυτά που είπε κατά την ακροαματική διαδικασία και ορισμένα από τα οποία εμβαθύνουν τα όσα ειπώθηκαν στην έκθεση. Θεωρώ ότι αυτό είναι σημαντικό διότι μου είπε στην ερώτησή μου ότι τα παλιά του κείμενα εξακολουθούν να ισχύουν, και τον έχω ήδη αντιμετωπίσει με ορισμένα από αυτά κατά την ακροαματική διαδικασία.
Για τους λόγους αυτούς ζητώ να διαβαστούν τα ακόλουθα κείμενα του Dr. Günter Seufert:
- “Από την επίλυση του κουρδικού ζητήματος στις σχέσεις με το Κουρδιστάν. Οι διαπραγματεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης με το ΡΚΚ” (φάκελος ΙΙΙ.7. σελ. 120-126),
- “Οι Κούρδοι ως κεντρικός παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων στην Τουρκία: Τι θα επακολουθήσει για την απαγόρευση του PKK;” (Παράρτημα 1, σσ. 61-76),
- “Συμπέρασμα: Η αδυναμία των εθνικών κρατών στη Μέση Ανατολή αναγκάζει την Ευρώπη να υιοθετήσει μια νέα κουρδική πολιτική” (Παράρτημα 1, σελ. 77-84),
- Ένα άρθρο στο Zeit Online με ημερομηνία 13 Σεπτεμβρίου 2015 με τίτλο “Αυτό θα ενισχύσει μόνο το PKK” (https://www.zeit.de/politik/ausland/2015-09/kurden-tuerken-konflikt-internationale-gemeinschaft) (Παράρτημα 2),
- Άρθρο με τίτλο “Οι δεσμοί μεταξύ Τούρκων και Κούρδων κινδυνεύουν να σπάσουν” με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου 2015 (https://www.swp-berlin.org/publikation/band-zwischen-tuerken-und-kurden-droht-zu-zerreissen) (Φάκελος ΙΙΙ.7 σελ. 127-129),
- Ο Ομοσπονδιακός Οργανισμός για την Εκπαίδευση των Πολιτών δημοσίευσε τη “Γνώμη: Κούρδοι στη Συρία – στη μέση, όπως πάντα” (https://www.bpb.de/themen/kriege-konflikte/dossier-kriege-konflikte/285815/meinung-die-kurden-in-syrien-wie-immer-zwischen-allen-stuehlen/) (Παράρτημα 3) και
- το άρθρο της Le Monde diplomatique “Με τους Κούρδους, εναντίον των Κούρδων” της 11ης Ιανουαρίου 2018 (Παράρτημα 4).
Ζητώ επίσης να διαβάσετε δύο απαντήσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε κοινοβουλευτική ερώτηση – το έντυπο έγγραφο 19/15099 (Παράρτημα 5) και το έντυπο έγγραφο 19/25656 (Παράρτημα 6) – καθώς και ένα άρθρο της Deutsche Welle της 14ης Νοεμβρίου 2019 με τίτλο “SETA: Ένα ίδρυμα στην υπηρεσία του AKP” (Παράρτημα 7).
Καθένα από τα κείμενα που ζήτησα να διαβαστούν έχει ως στόχο να αποδείξει το περιεχόμενο των συνημμένων εγγράφων και να παράσχει συγκεκριμένες αποδείξεις ότι τα αποσπάσματα που παρατίθενται παρακάτω δημοσιεύθηκαν με το όνομα Dr. Günter Seufert ή ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έδωσε τις ακόλουθες απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τη SETA
“Η άνοδος της κουρδικής πολιτικής: Για την κατάσταση των Κούρδων στο Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία”, ο εμπειρογνώμονας αναφέρει συνοπτικά: “Στην Τουρκία, η 30ετής ένοπλη εξέγερση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) όχι μόνο σήμαινε ότι το τουρκικό κράτος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πολιτική άρνησης της γλώσσας και του πολιτισμού του κουρδικού λαού, την οποία ακολουθούσε από τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας, αλλά τον Μάρτιο του 2013 η Άγκυρα ξεκίνησε επίσημα ειρηνευτικές συνομιλίες με το PKK. Ωστόσο, οι συνομιλίες αυτές δεν έχουν ακόμη αποφέρει αποτελέσματα. Διάφοροι παράγοντες προσδίδουν στο κουρδικό εθνικό κίνημα μια αξιοπιστία που μέχρι πρόσφατα δεν θεωρούνταν δυνατή ούτε στους τουρκικούς κύκλους. Η κατάπαυση του πυρός που ισχύει από την έναρξη των συνομιλιών, η νέα στρατηγική του PKK, το οποίο δεν κουράζεται να δηλώνει την ετοιμότητά του να τερματίσει τον ένοπλο αγώνα, και η νέα ρητορική του νόμιμου Δημοκρατικού Κόμματος Δικαιωμάτων (HDP), το οποίο βρίσκεται κοντά στο PKK και στοχεύει στον εκδημοκρατισμό ολόκληρης της Τουρκίας.” (σελ. 6)
Και πάλι στο άρθρο του “Οι Κούρδοι ως κεντρικός παράγοντας στην πολιτική ανάπτυξη της Τουρκίας: Τι θα επακολουθήσει για την απαγόρευση του PKK;”, ο εμπειρογνώμονας αναφέρει τα εξής: “Η Δημοκρατία της Τουρκίας βρίσκεται στη μέση μιας βαθιάς διαδικασίας πολιτικού μετασχηματισμού. Προς το παρόν είναι εντελώς ασαφές αν η διαδικασία αυτή θα συνεχιστεί ειρηνικά ή βίαια. Είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς αν θα διατηρηθεί τουλάχιστον μια σχετικά δημοκρατική τάξη ή αν η χώρα θα διολισθήσει σε μια δημοσκοπική δικτατορία που θα επανέλθει σε βίαιες προσπάθειες επίλυσης του κουρδικού προβλήματος. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι το κουρδικό εθνικό κίνημα της χώρας, με επικεφαλής το Εργατικό Κόμμα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν (PKK) και τον στενό του σύμμαχο, το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), παίζει σήμερα κεντρικότερο ρόλο στην πολιτική πορεία από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.” (σελ. 61)
Στο άρθρο “Για τη λύση του κουρδικού ζητήματος”, επίσης με τον υπότιτλο “Ο χρόνος λειτουργεί για τους Κούρδους και το PKK”, αναφέρεται “Αν και μόνο οι Κούρδοι του βόρειου Ιράκ έχουν λάβει οπλική βοήθεια από τη Γερμανία, την Τσεχία και το Ιράν, το PKK έχει επωφεληθεί από τη νέα προβολή των Κούρδων και τις μεταβαλλόμενες εκτιμήσεις της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην Τουρκία, το PYD θεωρείται ως η μόνη οργάνωση που είναι ταυτόχρονα κοσμική και ισχυρή. Καθώς η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει την αξία του YPG (Δυνάμεις Προστασίας του Λαού του PYD) στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους και καθώς η οργάνωση συνεργάζεται στρατιωτικά με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, ο πλήρης αφοπλισμός του PKK, που επιθυμεί η τουρκική κυβέρνηση, φαίνεται απατηλός για τα επόμενα χρόνια. Ακόμη και η αποχώρηση των μαχητών του από την Τουρκία δεν θα εξαλείψει το στρατιωτικό δυναμικό απειλής του PKK.
Στον ανταγωνισμό μεταξύ των Κούρδων για την ηγεσία του εθνικού αγώνα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν έχει αποκτήσει μεγάλο πλεονέκτημα έναντι του Μασούντ Μπαρζανί. Όχι μόνο έχει διαμορφώσει μια ιδεολογία που έχει βρει οπαδούς σε όλα τα μέρη του Κουρδιστάν, αλλά είναι επίσης ο μόνος Κούρδος ηγέτης του οποίου οι οργανώσεις είναι στρατιωτικά παρούσες και στα τέσσερα εθνικά κράτη με κουρδική πλειοψηφία. Είναι ο μόνος πολιτικός ιδεολόγος στη Μέση Ανατολή που υποστηρίζει ταυτόχρονα την ισότητα των φύλων, μια κοσμική μορφή διακυβέρνησης και την ισότιμη ένταξη μη κουρδικών (Άραβες) και μη μουσουλμανικών ομάδων (Ασσύριοι χριστιανοί και Γιαζίντι) στο πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό, οι οπαδοί του τον θαυμάζουν ως πρωτοπόρο. Με δεδομένο τον κατακερματισμό των κρατών στη Μέση Ανατολή και τον αγώνα όλων εναντίον όλων που έχει ήδη ξεκινήσει στη Συρία και το Ιράκ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το ΡΚΚ από το να επαναξιολογήσει τον Οτσαλάν και τις ιδέες του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΡΚΚ κάνει τώρα ό,τι μπορεί για να απαλλαγεί από την ετικέτα της τρομοκρατικής οργάνωσης.” (Σελ. 60)
Και πάλι, στο άρθρο “Οι Κούρδοι ως κεντρικός παράγοντας της πολιτικής ανάπτυξης στην Τουρκία” αναφέρεται: “Ένα αριστερό και κοσμικό εθνικό κίνημα αναδύθηκε από την κουρδική πλευρά, στο οποίο το νόμιμο κόμμα, που τώρα ονομάζεται HDP, κέρδισε γενικά περίπου το 50% των ψήφων στις κυρίως κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής χώρας. Η πολιτική πορεία αυτού του κόμματος (ή αυτών των κομμάτων) καθορίστηκε και καθορίζεται έντονα από τη στρατηγική του εκτός νόμου PKK, το οποίο ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα του κατά της τουρκικής κυβέρνησης το 1984 και προκαλεί τον τουρκικό στρατό για πάνω από 30 χρόνια. Αυτό κατέστη δυνατό χάρη στην ισχυρή υποστήριξη του PKK μεταξύ των Κούρδων στη νοτιοανατολική Τουρκία, αλλά και στη Συρία, την υποστήριξή του μεταξύ των Κούρδων στην Ευρώπη, αλλά και στη Συρία, την ενεργή κουρδική διασπορά στην Ευρώπη και το γεγονός ότι κατάφερε να δημιουργήσει ένα κέντρο στα πυκνοκατοικημένα από Κούρδους βουνά Καντίλ στο Βόρειο Ιράκ, το οποίο είναι πρακτικά απόρθητο από το στρατό και αποτελεί ένα ισχυρό αντάρτικο.” (Σελ. 62) […] […] […].
“… Από την άλλη πλευρά, το ΡΚΚ έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά στον 30ετή ανταρτοπόλεμό του. Η σταθερή και μάλιστα αυξανόμενη δημόσια υποστήριξη των φιλοκουρδικών κομμάτων που πρόσκεινται στο PKK στις κυρίως κουρδικές περιοχές της χώρας έχει δείξει στο ΑΚΡ τα όρια της πολιτικής του επιρροής. Οι λόγοι που ωθούν την κυβέρνηση να ξεκινήσει διάλογο με το PKK περιλαμβάνουν το οικονομικό κόστος της στρατιωτικής επιχείρησης, την πολεμική κόπωση του πληθυσμού, την ταχεία ριζοσπαστικοποίηση των κουρδικών δυνάμεων, την αποδυνάμωση της κεμαλικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης της κουρδικής γλώσσας, ταυτότητας και πολιτισμού, καθώς και την αυξανόμενη διεθνοποίηση του κουρδικού ζητήματος. Αυτοί οι παράγοντες καθιστούν μια επανάληψη του πολέμου εξαιρετικά δαπανηρή και ταυτόχρονα απελπιστική.” (Σελ. 63) […] […] […].
“Δεύτερον, το κόμμα δεν θέτει πλέον μόνο τα κουρδικά ζητήματα, αλλά αναπτύσσει επίσης προοδευτικές θέσεις για την κατάσταση των γυναικών, των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων και των μισθωτών εργατών. Σύμφωνα με τις δημοκρατικές ιδέες του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αναπτύσσει έναν ριζοσπαστικό δημοκρατικό λόγο για άμεσες και τοπικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων και παρουσιάζεται ως το πολιτικό κόμμα των Κούρδων.” (Σελ. 68)
Και πάλι, κάτω από τον υπότιτλο του άρθρου “Η στρατηγική του PKK”, αναφέρει: “Η πολιτική ρητορική του HDP μπορεί να είναι πειστική μόνο επειδή η ηγεσία του PKK έχει επίσης τείνει να διατηρήσει την κατάπαυση του πυρός τους τελευταίους μήνες. Οι τρεις κορυφαίοι ηγέτες της οργάνωσης – ο φυλακισμένος Αμπντουλάχ Οτσαλάν, η στρατιωτική ηγεσία στα βουνά του Καντίλ και εξέχουσες προσωπικότητες της ευρωπαϊκής διασποράς – αντιπροσωπεύουν ομόφωνα μια στρατηγική στροφή μακριά από τον στόχο ενός κουρδικού εθνικού κράτους. Όλοι τους δεν μιλούν πλέον για ένα “κουρδικό έθνος” αλλά για τους “λαούς του Κουρδιστάν”, γεγονός που αντανακλάται σε μια ρητορική χωρίς αποκλεισμούς που αφορά τις μη κουρδικές εθνικές και μη μουσουλμανικές θρησκευτικές μειονότητες. Τονίζεται το κοινό πεπρωμένο του πληθυσμού της υπερεθνικής περιοχής του Κουρδιστάν. Σε μεγάλο βαθμό, οι μηχανισμοί της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης και η διαπερατότητα των συνόρων του έθνους-κράτους στοχεύουν στην επίλυση της έντασης που υπάρχει μεταξύ της αποκήρυξης της δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους και της δέσμευσης στο “Κουρδιστάν”. Η πολιτική και ο λόγος του HDP μπορούν να συνδεθούν με αυτό το πολιτικό όραμα του PKK.
Ακόμη και σε βήματα τακτικής, οι διαφορετικές θέσεις και τα συμφέροντα των τριών ηγεσιών του PKK σπάνια έρχονται στο προσκήνιο. Το “Qandil” και η “Ευρώπη” ερμήνευσαν θετικά το τελευταίο κάλεσμα του Öcalan. Το ΡΚΚ εξέφρασε την άποψή του σε επιστολή με ημερομηνία 21 Μαρτίου 2015 και πρότεινε την οριστική παύση των ένοπλων ενεργειών κατά της Τουρκίας. Σύμφωνα με το ΡΚΚ, πρέπει να εκπληρωθούν τέσσερις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Η έναρξη διαπραγματεύσεων για ένα πρόγραμμα δέκα σημείων για τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, η σύσταση επιτροπής για την παρακολούθηση της προόδου των διαπραγματεύσεων, η συνηγορία μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής που θα συνοδεύει τις διαπραγματεύσεις και η δημιουργία μιας επιτροπής αλήθειας.
Αυτά είναι κατανοητά, ακόμη και μετριοπαθή αιτήματα, ακόμη και μετριοπαθή αιτήματα. Όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία, χωρίς τις απαραίτητες επιτροπές, οι οποίες αποτελούν μια ελάχιστη εγγύηση για το ασθενέστερο μέρος, ο ειρηνικός τερματισμός της ένοπλης σύγκρουσης δεκαετιών μέσω διαπραγματεύσεων δεν είναι ούτε νοητός ούτε ρεαλιστικός. Ο Öcalan παρουσίασε για πρώτη φορά τη δήλωση δέκα σημείων τον Ιανουάριο του 2015.
Ωστόσο, δεν θέλει να περιμένει συγκεκριμένα αποτελέσματα από τις διαπραγματεύσεις για τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, η προϋπόθεση για τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα κατά της Τουρκίας είναι η θεμελιώδης απροθυμία του κράτους και της κυβέρνησης να διαπραγματευτούν βασικές πτυχές του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας υπό το πρίσμα των παγκόσμιων δημοκρατικών προτύπων και των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων στην περιοχή. Αυτές περιλαμβάνουν την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, μια εθνοτικά και θρησκευτικά ουδέτερη έννοια της ιθαγένειας, τη δομή του μηχανισμού ασφαλείας, τα δικαιώματα των γυναικών και την οικολογία, την προστασία των μειονοτήτων και ένα νέο Σύνταγμα. Η προϋπόθεση του Öcalan για την προθυμία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί τον εκδημοκρατισμό ως προϋπόθεση για την επίτευξη συμφωνίας με το κράτος για την κατάθεση των όπλων χαιρετίστηκε από ορισμένα τμήματα της φιλελεύθερης κοινής γνώμης. Αυτό αντιπροσωπεύει μια άνευ προηγουμένου στροφή στην εκτίμηση της Τουρκίας για το στρατιωτικό δυναμικό του ΡΚΚ. Ο διεθνής χαρακτηρισμός του ΡΚΚ ως τρομοκρατικής οργάνωσης, οι δραστηριότητες της οποίας αποσκοπούν άμεσα στην αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και είναι ευθέως αντίθετες με τα συμφέροντα των δυτικών κρατών, δύσκολα μπορεί να διατηρηθεί δεδομένης της μεταβαλλόμενης πολιτικής συγκυρίας στην Τουρκία.” (σελ. 70-71)
Το άρθρο, με υπότιτλο “Ταξινόμηση του PKK ως τρομοκρατικής οργάνωσης”, έχει ως εξής “Από τότε που η Δημοκρατία της Τουρκίας ανταποκρίθηκε θετικά στη μονομερή κατάπαυση του πυρός που κήρυξε μονομερώς το PKK τον Μάρτιο του 2013 και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την οργάνωση, στη Γερμανία και την Ευρώπη διεξάγεται έντονη συζήτηση για το ποια πολιτική θα πρέπει να ακολουθήσουν η Γερμανία και η Ευρώπη απέναντι στο PKK στο μέλλον. Η πολιορκία της κουρδικής πόλης Κομπάνι στη Συρία από το “Ισλαμικό Κράτος” από τον Σεπτέμβριο του 2014 έως την απώθησή της τον Ιανουάριο του 2015 οδήγησε σε ένα κύμα συμπάθειας και ενδιαφέροντος για τους Κούρδους και τροφοδότησε και πάλι αυτή τη συζήτηση. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να ξεκινήσουν επίσημες συνομιλίες με το PYD, το συριακό παρακλάδι του, και όχι με το PKK. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο συνεχιζόμενος αγώνας του συριακού κουρδικού PYD κατά του ISIS, η στρατιωτική συνεργασία του PKK με τη διεθνή κοινότητα, η κοσμική ιδεολογία της οργάνωσης, η εγκατάλειψη των εθνοτικών ή σεχταριστικών εχθρικών στερεοτύπων, ο πολιτικός προσανατολισμός του προς την αναγνώριση των υφιστάμενων συνόρων στη Μέση Ανατολή και η προθυμία του να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα κατά της Τουρκίας.
Στη Γερμανία, τα εγκλήματα του PKK κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 οδήγησαν στην απαγόρευση της οργάνωσης, αλλά και διπλωματικές εκτιμήσεις προς την Τουρκία έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή.
Στις 21 Οκτωβρίου 2004, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η ηγεσία του PKK στη Γερμανία πρέπει να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση. Ο Οτσαλάν είχε εκδώσει το 1996 εντολή να απέχει από τη χρήση βίας στη Γερμανία. Τον Απρίλιο του 2015, ο Cemil Bayık, μέλος του τριμελούς εκτελεστικού συμβουλίου του PKK, ζήτησε συγγνώμη από τον “γερμανικό λαό” για τις τότε ενέργειές του. Σύμφωνα με την πολιτική του HDP στην Τουρκία, ο Μπαγίκ τόνισε ότι το κόμμα έχει αλλάξει, δεν επιδιώκει πλέον το δικό του κράτος και δεν θέλει να πολεμήσει εναντίον της Τουρκίας.” (σελ. 71-72)
Το άρθρο με τίτλο “Οι Κούρδοι ως κεντρικός παράγοντας της πολιτικής ανάπτυξης στην Τουρκία” αναφέρει επίσης: “Το ΡΚΚ καταχωρήθηκε επίσης ως ξένη τρομοκρατική οργάνωση (FTO) στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1997 κατόπιν αιτήματος της Τουρκίας. Το 2001, χαρακτηρίστηκε ως “Ειδικά Καθορισμένος Παγκόσμιος Τρομοκράτης”. Ο αντιτρομοκρατικός νόμος του 2011 καθιστά δυνατή τη δίωξη ατόμων και ομάδων που έχουν ταξινομηθεί ως τέτοια εκτός των ΗΠΑ για οικονομική υποστήριξη του PKK. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη Γερμανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο, δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί ποινικές διαδικασίες στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το PKK χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση το 2001. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέταξε το PKK στον κατάλογό της με τις τρομοκρατικές οργανώσεις το 2002.” (σελ. 72)
Στο ίδιο άρθρο, υπό τον υπότιτλο “Η αλλαγή στην ιδεολογία και τη στρατηγική του PKK και η απόκτηση νομιμότητας από το PYD”, αναφέρεται κυρίως στην αλλαγή του PKK και γράφει τα εξής “Με την ίδρυση τριών αυτόνομων κουρδικών καντονιών στη βόρεια Συρία τον Ιανουάριο του 2014 και την υπεράσπιση του καντονιού Κομπάνι κατά του ISIS από τον Σεπτέμβριο του 2014 έως τον Ιανουάριο του 2015, το συριακό παρακλάδι του PKK εμφανίστηκε ιδιαίτερα στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Οι Μονάδες Άμυνας του Λαού (Yekineyen Parastina Gel, YPG), ο στρατιωτικός βραχίονας του PYD, αποδείχθηκε αποτελεσματικός εταίρος στον αγώνα κατά του ISIS. Ο κύριος ρόλος των YPG στην εκκένωση και απελευθέρωση μέρους της κουρδόφωνης θρησκευτικής κοινότητας των Γιαζίντι από το ISIS στα βουνά Σιντζάρ του Ιράκ, αποτρέποντας την “εθνοκάθαρση” εκεί, συνέβαλε επίσης στη φήμη του κόμματος. Το ίδιο ισχύει και για την αλληλεγγύη που έδειξαν οι μαχητές του YPG με τους Ιρακινούς Κούρδους Πεσμεργκά όταν απειλούσαν την κουρδική πρωτεύουσα Ερμπίλ.
Σε αντίθεση με το PKK, το οποίο συνέβαλε στη δημιουργία του, το PYD αναγνωρίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση μόνο στην Τουρκία. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει επανειλημμένα τονίσει ότι, ως προέκταση του PKK, το PYD είναι εξίσου τρομοκρατική οργάνωση με το “ΙΚ”. Ωστόσο, κανείς στη διεθνή σκηνή δεν ήταν έτοιμος να υιοθετήσει αυτή την άποψη.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι συζητήσεις σχετικά με την ανάγκη να επανεξετάσει η Ουάσινγκτον την κουρδική πολιτική της άρχισαν ακόμη και πριν από την άνοδο του Daesh. Τον Ιούλιο του 2014, μια έκθεση του Center for American Progress (CAP), μιας αμερικανικής δεξαμενής σκέψης, συνιστούσε επίσημες επαφές με το PYD και ανεπίσημες επαφές με το PKK. Ήταν καιρός να εξεταστεί τι θα μπορούσε να ζητηθεί από το PKK σε αντάλλαγμα για την αφαίρεσή του από τον κατάλογο των τρομοκρατών. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τον Οκτώβριο του 2014 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν επίσημα ότι δεν θεωρούσαν το PYD τρομοκρατική οργάνωση, παρά τους στενούς δεσμούς του με το PKK. Επιπλέον, τον Οκτώβριο του 2014, η Ουάσινγκτον προμήθευσε απευθείας όπλα και πυρομαχικά στο Κομπάνι, μια πόλη που βρίσκεται υπό την ηγεσία του PYD και πολιορκείται από το ΙΚ. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ τόνισε ότι είναι σημαντικό να συνεχιστεί η υποστήριξη του PYD κατά του ΙΚ.
Από την κοινή μάχη των YPG, των Πεσμεργκά και της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας για το Κομπάνι, οι YPG έχουν στρατιωτικό εκπρόσωπο στο κέντρο διοίκησης των ΗΠΑ στο Ερμπίλ. Τον Μάρτιο του 2015, ένας εκπρόσωπος του PYD μπόρεσε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ για πρώτη φορά. Ο Sinem Mohammed, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις επαφές των καντονιών της Rojava με την Ευρώπη, έγινε δεκτός από τον βοηθό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Tom Malinowski. Παράλληλα, η Anne C. Richard, βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα μετανάστευσης, κάλεσε την Τουρκία να τερματίσει τον αποκλεισμό του καντονιού Αφρίν.
Η Γαλλία εγκαθίδρυσε επίσης επίσημες επαφές με το PYD. Στις 11 Φεβρουαρίου 2015, ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δέχθηκε στο Μέγαρο των Ηλυσίων τη συμπρόεδρο του PYD Asya Abdullah, τη Nesrin Abdullah, διοικητή των γυναικείων μονάδων του κόμματος (YPJ) και τον Khalid Isa, εκπρόσωπο του PYD στη Γαλλία. Ο Ολάντ υποσχέθηκε στο PYD “περισσότερη υποστήριξη” στον αγώνα του κατά του ΙΚ.
Ο τρόπος αντιμετώπισης του PKK συζητείται επίσης σε θεσμικό επίπεδο στην Ευρώπη. Μετά από καταγγελίες πολιτών, το Πρωτοδικείο (Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το 2009 Πρωτοδικείο) είχε αποφανθεί το 2008 να αφαιρέσει το PKK από τον κατάλογο τρομοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής αγνόησε μέχρι στιγμής την απόφαση αυτή. Τον Μάιο του 2014, το PKK προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την άρνηση της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής να συμμορφωθεί με την απόφαση του Πρωτοδικείου του 2008.
Η εκστρατεία για την επαναξιολόγηση του PKK σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Τον Απρίλιο του 2013, η Συνέλευση ενέκρινε πρόταση να μην χαρακτηρίζεται πλέον το PKK ως τρομοκρατική οργάνωση. Το ψήφισμα για τον διάλογο με την Τουρκία μετά την παρακολούθηση δεν αναφέρεται πλέον στον “αγώνα του τουρκικού κράτους κατά της τρομοκρατίας” αλλά στη “σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του PKK”.
Ο αγώνας για τη συροκουρδική συνοριακή πόλη Κομπάνι πυροδότησε επίσης ένα κίνημα στη Γερμανία που ζητούσε την αφαίρεση του PKK από τον κατάλογο τρομοκρατών της ΕΕ και την άρση της απαγόρευσης του PKK τον Νοέμβριο του 1993. Στις 16 Οκτωβρίου 2014, ο Volker Kauder, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU/CSU, αρνήθηκε να αποκλείσει ακόμη και τον εξοπλισμό του PKK για την υποστήριξη του κουρδικού αγώνα κατά του “ΙΚ”. Για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους και με γνώμονα την Τουρκία, ωστόσο, η γερμανική κυβέρνηση συνεχίζει να απαγορεύει το PKK. Η πρόσφατη συγγνώμη του Cemil Bayık εκ μέρους της οργάνωσης δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ούτε και η πρόταση που κατέθεσαν μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας Die Linke στην Bundestag στις 17 Δεκεμβρίου 2014 για την άρση της απαγόρευσης.” (Σελ. 73-75)
Και πάλι “Συμπέρασμα: Η αδυναμία των εθνικών κρατών στη Μέση Ανατολή αναγκάζει την Ευρώπη να υιοθετήσει μια νέα κουρδική πολιτική”. Στο άρθρο με τίτλο: “Ποιο ρόλο πρέπει να διαδραματίσουν οι Κούρδοι σε μια Μέση Ανατολή της οποίας το μέλλον είναι τόσο δύσκολο να προβλεφθεί; “Τι ρόλο πρέπει και μπορούν να παίξουν οι Κούρδοι σε μια Μέση Ανατολή της οποίας το μέλλον είναι τόσο δύσκολο να προβλεφθεί; Το ερώτημα αυτό αφορά και τους δύο κλάδους του κουρδικού εθνικού κινήματος που ασκούν σήμερα μεγάλη επιρροή: τους Κούρδους του Ιράκ, υπό την ηγεσία πλέον του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (KDP) του Μπαρζανί, και τους Κούρδους της Τουρκίας και της Συρίας, μεταξύ των οποίων το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και οι σχηματισμοί γύρω από το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) είναι οι ισχυρότερες δυνάμεις. Η επιθυμία των Κούρδων για μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να απορριφθεί απλώς και μόνο επειδή τα δύο αυτά κουρδικά κινήματα είναι εταίροι των δυτικών κρατών στον αγώνα κατά του “Ισλαμικού Κράτους” (ΙΚ). Είναι επίσης σημαντικό σε αυτό το πλαίσιο ότι οι Κούρδοι είναι κοσμικοί παράγοντες και είναι πιο πρόθυμοι από τα εθνικά κράτη της περιοχής να αναγνωρίσουν ίσα δικαιώματα στις κουρδικές και μη μουσουλμανικές ομάδες και να τις ενσωματώσουν πολιτικά. Παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους, τις εσωτερικές αντιπαλότητες και τα σαφή δημοκρατικά ελλείμματα, και οι δύο ομάδες κουρδικών δρώντων επιδιώκουν την αναγνώριση από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, αμφισβητούν το Ιράκ και την Τουρκία, η σταθερότητα των οποίων αποτελεί κεντρικό μέλημα τόσο της περιοχής όσο και της Δύσης. Από αυτή την άποψη, οι δύο κλάδοι του κινήματος αυτού αποτελούν σήμερα τόσο παράγοντα σταθερότητας όσο και αστάθειας. Η ακριβής εκτίμηση προς ποια κατεύθυνση έχουν μεγαλύτερη επιρροή θα εξαρτηθεί από το πώς οραματίζεται το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι δεν θα υπάρξει επιστροφή στην παραδοσιακή κρατική τάξη. Και αυτό γιατί η δυναμική που επηρεάζει και αποδυναμώνει το κρατικό σύστημα στη Μέση Ανατολή συνεχίζεται αμείωτη.” (Σελ. 77)
Και πάλι στην καταληκτική ενότητα, στον υπότιτλο του άρθρου “Κατευθυντήριες γραμμές για την ευρωπαϊκή κουρδική πολιτική”, ο αναλυτής προσφέρει μια ισχυρή προοπτική: “Όποια και αν είναι η εξέλιξη: Τέτοια σενάρια είναι σίγουρα πιθανά. Αυτό και μόνο καθιστά αναγκαίο να συμπεριληφθούν ως εταίροι στη σκέψη και τα μέτρα επίλυσης των συγκρούσεων όχι μόνο τα υπάρχοντα κράτη, αλλά και οι οιονεί κρατικοί ή μη κρατικοί ένοπλοι φορείς με κοινές πολιτικές ιδέες – συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων. Η ευρωπαϊκή παρέμβαση στην περιοχή θα πρέπει να στοχεύει στην επίλυση των συγκρούσεων μέσω μετασχηματισμού και διαπραγματεύσεων που ελαχιστοποιούν τη βία. Συνεπώς, οι δράσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων δεν μπορούν πλέον να περιορίζονται στην υποστήριξη των αυταρχικών πολιτικών των εθνικών κρατών έναντι των κουρδικών μειονοτήτων τους. Αυτή η στρατηγική έχει χάσει προ πολλού τις σταθεροποιητικές της δυνατότητες. Αλλά η κουρδική πολιτική της Ευρώπης δεν μπορεί να συνίσταται μόνο στην άνευ όρων αλληλεγγύη με τα κουρδικά πολιτικά αιτήματα. Οι ριζοσπαστικές λύσεις του ενός ή του άλλου είδους κρύβουν το μεγαλύτερο δυναμικό βίας. Αυτό που χρειάζεται αντ’ αυτού είναι μια πολιτική αποκλιμάκωσης με στόχο τη συμφιλίωση και τη διαμεσολάβηση. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν, αφενός, οι υποστηρικτές της συμπεριλάβουν στην αξιολόγησή τους διάφορους εναλλακτικούς δρόμους ανάπτυξης και, αφετέρου, ανοίξουν διαύλους διαλόγου με όλους τους φορείς, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων.” (σελ. 79)
Υπό τον υπότιτλο “Ο νέος ρόλος των Κούρδων στην εσωτερική πολιτική της Τουρκίας και οι σχέσεις με το ΡΚΚ” αναφέρει: “Από αυτή την άποψη, η μελλοντική στρατηγική του ΡΚΚ έχει κεντρική σημασία για την τύχη και τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος στην Τουρκία. Η Γερμανία και η Ευρώπη θα πρέπει να αναζητήσουν τρόπους και μέσα για να επηρεάσουν το PKK και να ενθαρρύνουν μια εξέλιξη στο εσωτερικό της οργάνωσης κατά την οποία οι δυνάμεις που ακολουθούν μια μακροπρόθεσμη στρατηγική με την έννοια που περιγράφεται παραπάνω θα συνεχίσουν να κυριαρχούν και στο μέλλον. Η συνέχιση της αγνόησης του ΡΚΚ ως πολιτικής δύναμης και η αντιμετώπισή του μόνο ως τρομοκρατικής οργάνωσης δεν είναι συμβατή ούτε με την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Τουρκία ούτε με τις περιφερειακές πολιτικές συνθήκες.” (Σελ.84)
Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη Zeit Online στις 13 Σεπτεμβρίου 2015 με τίτλο “Αυτό θα ενισχύσει μόνο το PKK”, αναφέρει: “Η τουρκική κυβέρνηση είναι επίσης υπεύθυνη για την κλιμάκωση της κουρδικής σύγκρουσης. Η Δύση πρέπει όχι μόνο να καταδικάσει το PKK αλλά και να αυξήσει την πίεση στην τουρκική κυβέρνηση”.
Υπό τον υπότιτλο “Η ανάδυση της κουρδικής εθνικής συνείδησης” στο δημοσίευμα “Οι δεσμοί μεταξύ Τούρκων και Κούρδων κινδυνεύουν να σπάσουν” αναφέρει: “Όταν το PKK άρχισε τις επιθέσεις του το 1984, ο τότε πρωθυπουργός Turgut Özal μπορούσε να περιγράψει την ομάδα μόνο ως μια ομάδα ληστών. Οι κατά κύριο λόγο αριστεροί φοιτητές είχαν ελάχιστη υποστήριξη από τον συντηρητικό κουρδικό πληθυσμό, η πλειοψηφία του οποίου ψήφιζε δεξιά και ισλαμιστικά κόμματα. Σήμερα, τουλάχιστον το 80% των Κούρδων της νοτιοανατολικής Τουρκίας συμμερίζονται τα βασικά αιτήματα του PKK. Θέλουν εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα για τα παιδιά τους, τοπική και περιφερειακή αυτονομία από το τουρκικό κεντρικό κράτος και μια συγγνώμη από το κράτος για την πολιτική άρνησης της κουρδικής γλώσσας και κουλτούρας, την πολιτική της βίαιης αφομοίωσης και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τη συνοδεύουν από την αρχή της δημοκρατίας.
Αυτή η αλλαγή στην πολιτική στάση εξηγεί την επιτυχία του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, η οποία κατέστησε το HDP πολιτικό εκπρόσωπο της κουρδικής περιοχής. Σε δώδεκα επαρχίες που συνορεύουν με το Ιράκ και το Ιράν, το HDP κέρδισε μεταξύ 57 και 88% των ψήφων, στερώντας σε μεγάλο βαθμό από το κυβερνών ΑΚΡ τη βάση του μεταξύ των Κούρδων.
Τριάντα χρόνια ένοπλων συγκρούσεων έχουν δημιουργήσει μια γενιά Κούρδων χωρίς πολιτική, νομική και οικονομική ασφάλεια, η ζωή των οποίων χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή μεταξύ ένοπλων συγκρούσεων και εύθραυστων εκεχειριών, την καταστροφή και την αναγκαστική εκκένωση χωριών και τη μετανάστευση των κατοίκων τους στις πόλεις. Τα τελευταία χρόνια, οι Κούρδοι στο Ιράκ και τη Συρία απειλούνται υπαρξιακά, όπως στο Κομπάνι, και εξαρτώνται από τις στρατιωτικές δυνατότητες αυτοάμυνας για την επιβίωσή τους. Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής και δημογραφικής αλλαγής, το PKK, το οποίο δρούσε στα πρώην απρόσιτα βουνά, έχει πλέον μια σταθερή βάση στις πόλεις. Μια οργάνωση νεολαίας που ονομάζεται Πατριωτική Επαναστατική Νεολαία (YDG-H) εμπλέκεται σε συγκρούσεις στους δρόμους με τον τουρκικό στρατό”.
Δημοσιεύθηκε επίσης στο bpb: “Γνώμη: Η Τουρκία έχει την ίδια γνώμη με την Τουρκία: Οι Κούρδοι στη Συρία – όπως πάντα, στη μέση του πουθενά”, που δημοσιεύεται επίσης στο bpb, κάνει πολύ σημαντικές παρατηρήσεις. Παραθέτω συνοπτικά μια παράγραφο: “Ο εναγκαλισμός των πολιτοφυλακών όλων των κυρίαρχων κουρδικών κομμάτων δεν οφείλεται μόνο στη μεγάλη δυσπιστία που δικαιολογημένα τρέφουν προς τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Ο κεντρικός ρόλος των ένοπλων παραρτημάτων αυτών των κομμάτων, στην περίπτωση του KDP και του PUK, καθώς και του PKK και του PYD, οφείλεται στο γεγονός ότι το πολιτικό κόμμα γεννήθηκε μέσα από τη στρατιωτική οργάνωση- δεν συμβαίνει το αντίθετο, το πολιτικό κόμμα να έχει στρατιωτικό παράρτημα. Δεδομένης της καταστολής της πολιτικής δραστηριότητας των Κούρδων στα κράτη στα οποία βρίσκονται, για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνο η στρατιωτική οργάνωση εξασφάλιζε την επιβίωση των κουρδικών κομμάτων. Ως αποτέλεσμα, τα κουρδικά κόμματα κυριαρχούνται από τη στρατιωτική λογική και οι απόψεις εντός του κόμματος διαμορφώνονται από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από την ηγεσία και εφαρμόζονται προς τα κάτω μέσω αυστηρών ιεραρχιών και δομών διοίκησης”.
Όπως γίνεται αντιληπτό, ο εμπειρογνώμονας έχει κάνει πολύ σημαντικές παρατηρήσεις. Έχω παραθέσει μόνο μερικά από τα άρθρα του- υπάρχουν πολλά άρθρα με παρόμοιο περιεχόμενο. Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό από αυτά τα αποσπάσματα, ο εμπειρογνώμονας διαμορφώνει μια διαφορετική εικόνα στα δημόσια γραπτά του.
1.Η ανάλυση των κουρδοτουρκικών σχέσεων είναι το πιο δύσκολο αντικείμενο της κοινωνιολογίας. Ο εμπειρογνώμονας είναι επίσης κοινωνιολόγος, πράγμα που περίμενα από αυτόν. Η δυσκολία στην ανάλυση του κουρδικού ζητήματος δεν πηγάζει μόνο από το γεγονός ότι η φύση αυτής της σχέσης δεν είναι καθόλου γνωστή ή δεν θέλει να γίνει γνωστή, αλλά και από το γεγονός ότι θέλει κανείς να την αποκόψει αυθαίρετα και αυθαίρετα με κοινοτοπίες που δεν έχουν καμία επιστημονική βάση. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί όλη η δύναμη της κοινωνικής επιστήμης για να προσδιοριστεί σωστά η σχέση και να βρεθεί λύση στη βάση αυτή.
Ο σωστός προσδιορισμός της κουρδικής πραγματικότητας θα οδηγήσει στη σωστή διάγνωση ενός προβλήματος του οποίου οι επιπτώσεις απασχολούν και την ατζέντα της Ευρώπης. Η διάγνωση αυτή καθορίζει ουσιαστικά την τύχη της δημοκρατίας στην Τουρκία. Υπό αυτή την έννοια, μια δημοκρατική λύση στην Τουρκία θα συμβάλει στην ανάπτυξη ζωτικών λύσεων στα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας, ακόμη και των Βαλκανίων. Το μέγεθος και η διεθνής σημασία του προβλήματος απορρέουν από αυτή την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, προσεγγίσεις που αρνούνται το πρόβλημα ή, αντίθετα, το υπερτονίζουν σαν να μην υπάρχει καμία πιθανότητα λύσης, όπως έχει γίνει μέχρι σήμερα, όχι μόνο δεν θα μας επιτρέψουν να συμβάλουμε θετικά στο πρόβλημα αυτό, αλλά θα οδηγήσουν και στην εμβάθυνση της κρίσης.
Ενώ διεξάγεται μια σημαντική συζήτηση για το κουρδικό φαινόμενο, έχει μεγάλη σημασία όσοι έχουν σημαντικό μερίδιο στο να φτάσει το πρόβλημα σε αυτό το στάδιο να υιοθετήσουν μια ολοκληρωμένη, επιστημονική και αναλυτική προσέγγιση.
Οι σοβινιστικές, συναισθηματικές και ρεαλιστικές προσεγγίσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι σήμερα, οι οποίες περιλαμβάνουν είτε άρνηση είτε αντίδραση με αδύναμη επιστημονική αξία, όχι μόνο δεν οδηγούν σε καμία πρόοδο, αλλά αποτελούν και την κύρια αιτία των αρνητικών που ποτέ δεν κέρδισαν ή και έχασαν. Το να αφήνεις τα προβλήματα να σαπίζουν είναι ίσως η χειρότερη μέθοδος. Ίσως υπάρχει μια λογική στην καταστροφή, αλλά δεν υπάρχει καμία λογική αξία στη σήψη.
Όπως συμβαίνει με τα προβλήματα όλων των λαών που αντιμετωπίζουν θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα, ο προσδιορισμός της πραγματικότητας του κουρδικού λαού, η διάγνωση των ασθενειών του και η εξεύρεση ενός υγιούς τρόπου θεραπείας συνδέονται στενά με τη μέθοδο προσέγγισης. Αυτό είναι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα, αυτό που έχει αποφευχθεί. Αυτό οδηγεί στην όξυνση και την εμβάθυνση του προβλήματος. Έχει οδηγήσει σε παράλογες απώλειες και μεγάλες τραγωδίες. Η συμβολή στην επίλυση του προβλήματος αυτού αποτελεί ευσυνείδητη και ανθρωπιστική ευθύνη που ο καθένας πρέπει να εκπληρώσει στο μέτρο των δυνατοτήτων του, ακόμη και με το κόστος του μεγάλου πόνου.
Δεδομένου ότι το κουρδικό φαινόμενο είναι πρόβλημα πολιτισμού, πρέπει να βασίζεται στην ιστορία. Υπάρχει μια κουρδική ιστορία, αν και όχι με μια φωτεινή και παχιά γραμμή. Χωρίς τον φωτισμό αυτής της ιστορίας, δεν θα είναι δυνατόν να δούμε το παρόν και να διαγνώσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα, το οποίο έχει γίνει ανυπέρβλητο. Όταν η ιστορική μέθοδος είναι επιτυχής, αναδύεται μια μοναδική δύναμη λύσης και οδηγεί σε μια εξίσου λεπτή απλότητα. Η ολοκλήρωση των βασικών ιστορικών προοπτικών σε κύρια στάδια θα δείξει ότι είναι δυνατόν να κατανοήσουμε το παρόν, να μετατρέψουμε την τύφλωση σε διαφώτιση και πλούσιες προοπτικές λύσης. Η μεγάλη σημασία αυτής της προσέγγισης αποκτά μεγαλύτερο νόημα όταν συνειδητοποιείται πόσο τυφλές είναι τόσο οι θρησκευτικές όσο και οι υπερεθνικιστικές προσεγγίσεις που τυφλώνουν τα μάτια και υπερβάλλουν σε μονοδιάστατες και φανταστικές προσεγγίσεις.
Από τις πολλές διαστάσεις των ιστορικών και σημερινών σχέσεων που βιώνει η κουρδική πραγματικότητα, η πιο καθοριστική είναι η διάσταση των κουρδοτουρκικών σχέσεων. Είναι ζωτικής σημασίας να αντιμετωπιστεί αυτή η διάσταση σε μεγαλύτερο βάθος και ολοκληρωμένα. Εάν η επιθυμητή λύση πρόκειται να βασιστεί σε μια κοινή πατρίδα και σε μια δημοκρατική ενότητα, αυτό θα καταστήσει την επιστημονική ανάλυση της ιστορίας των σχέσεων ακόμη πιο σημαντική. Είναι μια πραγματικότητα που αναγνωρίζεται σήμερα ότι οι συναισθηματικές προσεγγίσεις οδηγούν τελικά σε αντιδράσεις. Αυτή είναι μια λανθασμένη και ανεπαρκής μέθοδος. Επομένως, σήμερα, που μια συνολική δημοκρατική μεταρρύθμιση των κουρδοτουρκικών σχέσεων επιβάλλεται ως επείγον καθήκον, υπάρχει ανάγκη για μια σταθερή μεταρρύθμιση και αναδιοργάνωση με την επανεκτίμηση της φύσης, των στρεβλώσεων, των αρνητικών και θετικών πτυχών αυτών των σχέσεων στο παρελθόν.
Η προσεκτική ανάλυση της πραγματικότητας του ΡΚΚ θα διευκολύνει επίσης την επίλυση του προβλήματος. Είναι πολύ σημαντικό να υποβληθεί το PKK σε επιστημονική αξιολόγηση. Ο χαρακτηρισμός “τρομοκρατία” δεν έχει καμία αναλυτική αξία. Ο χαρακτηρισμός “τρομοκράτης” οδηγεί σε έλλειψη λύσης και βλάπτει τους ιδιοκτήτες του. Σήμερα, όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στη σχετική γεωγραφία της Μέσης Ανατολής, τα φαινόμενα των Κούρδων και του PKK είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετα. Η προσεκτική ανάλυση του PKK ανοίγει τους δρόμους προς τη λύση.
Έχει μεγάλη σημασία να αποσαφηνιστούν τα δύο βασικά ζητήματα που τίθενται συχνότερα στην ατζέντα όταν πρόκειται για το ΡΚΚ, δηλαδή οι έννοιες “τρομοκρατία” και “αυτονομία”. Αναμφίβολα, είναι απαραίτητο να δούμε το ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο από το οποίο εξαρτώνται αυτές οι έννοιες και να επανεξετάσουμε τις πρακτικές του έθνους-κράτους. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι απαραίτητο να υποβληθεί σε επιστημονική ανάλυση η επιβλητική τρομοκρατία που κρατά την κουρδική πραγματικότητα σε ένα πλήρες κλουβί, η οποία αναπτύσσεται, διατηρείται και διατηρείται συνεχώς στην ημερήσια διάταξη σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Είναι ζωτικής σημασίας να αξιολογηθεί η τρομοκρατική προσέγγιση, η οποία όχι μόνο απαγορεύει την ελεύθερη ανάπτυξη στον οικονομικό, πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό τομέα, αλλά και τη μεταφέρει στο σημείο της συνταγματικής απαγόρευσης της γλώσσας, όχι μόνο από πολιτική και στρατιωτική άποψη, αλλά και από άποψη δικαίου και δημοκρατίας.
Έχει καταστεί σαφές ότι είτε οι υπερβολικά κατηγορηματικές είτε, αντίθετα, οι αμυντικές προσεγγίσεις δεν εξυπηρετούν τη λύση. Όταν γίνονται εκτιμήσεις για το ΡΚΚ, είτε εκ των έσω είτε εκ των έξω, είτε εναντίον είτε υπέρ του, είναι απαραίτητο να λαμβάνεται πλήρως υπόψη η μοναδικότητα του κουρδικού προβλήματος, η εντατικοποιημένη κατάσταση πόνου και βίας, η αντιεπιστημονική κοινωνική του ανάπτυξη και κυρίως τα χαρακτηριστικά του που δεν έχουν υποστεί πολιτικά ανοίγματα και συνεχώς απαγορεύονται και καταστέλλονται. Οι εκτιμήσεις που δεν αναγνωρίζουν τη σχέση αντίκτυπου-απόκρισης μεταξύ των δύο θα είναι άκρως υποκειμενικές και θα επιφέρουν επικίνδυνες πολιτικές συνέπειες. Αυτή είναι η ουσία των προσεγγίσεων που οδηγούν σε αδιέξοδα και όχι σε λύσεις. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να ξεπεραστεί αυτό.
Μόνο οι καταδικαστικές προσεγγίσεις και οι κατηγορίες μειώνουν τις πιθανότητες λύσης. Η σημασία αυτής της προσέγγισης γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή όταν λαμβάνουμε υπόψη την πρακτική των προσεγγίσεων που κλείνουν την πόρτα στη δημοκρατική πολιτική στην Τουρκία, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο και τα κόμματα να χάνουν μεγάλη αξία. Σε αυτό το σημείο, η υπεροχή της Ευρώπης είναι να κρατήσει την πόρτα όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή στη δημοκρατική πολιτική και σε κάθε είδους ελεύθερη έκφραση. Η πίστη στην ορθότητα αυτής της μεθόδου και το να της δοθεί μια ευκαιρία είναι ο ρεαλιστικός και σύγχρονος τρόπος επίλυσης του προβλήματος.
Η παύση της βίας ως μεθόδου επίλυσης του κουρδικού ζητήματος και η υπέρβαση των πολιτικών της άρνησης, της καταπίεσης, της σφαγής και της γενοκτονίας εξαρτώνται από τη διατήρηση της επιλογής της δημοκρατίας ανοιχτής σύμφωνα με την ουσία της. Είναι προφανές ότι η απαγόρευση του πολιτισμού και της εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα αποτελεί ακραία μορφή τρομοκρατίας και προσκαλεί σε αντίσταση. Παρά ταύτα, η μονομερής κήρυξη κατάπαυσης του πυρός από το ΡΚΚ και το γεγονός ότι παραμένει σε θέση νόμιμης άμυνας, κυρίως εκτός συνόρων, ακυρώνει την κατηγορία της “τρομοκρατίας”. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να εξασφαλιστεί η πλήρης επίλυση του προβλήματος με την εφαρμογή προσεγγίσεων που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα σε διαδικασίες διαλόγου-λύσης και δημοκρατικής ενότητας. Η αξιολόγηση της σημερινής θέσης του ΡΚΚ σε αυτό το πλαίσιο προσφέρει μια σημαντική ευκαιρία για την αποτροπή ανεπανόρθωτων εξελίξεων στο μέλλον και η ευκαιρία αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί. Το να αφήσουμε την πόρτα ανοιχτή για τον νόμιμο δημοκρατικό μετασχηματισμό του ΡΚΚ στο τουρκικό πλαίσιο είναι μια πιο ρεαλιστική και πρακτική πολιτική λύση από την απαγόρευση και την εκκαθάριση του ΡΚΚ συνολικά.
Αντί μιας φαύλης αυτονομιστικής-εθνικιστικής διαχείρισης των συγκρούσεων σε όλη τη Μέση Ανατολή και εντός των συνόρων κάθε κράτους όπου βιώνεται το κουρδικό πρόβλημα, είναι απαραίτητο να εξεταστεί η δημοκρατική ενότητα μέσω της αναγνώρισης των ελευθεριών, της αδελφοσύνης των λαών, της ειρήνης και μιας πιο ρεαλιστικής πολιτικής προσέγγισης κατά της φτώχειας. Πολλές σύγχρονες εμπειρίες μαρτυρούν άφθονα το γεγονός ότι οι συγκρούσεις που προκαλούνται από τους μικροεθνικισμούς όχι μόνο οδηγούν σε ανεπίλυτες συγκρούσεις, αλλά στις περισσότερες από τις περιπτώσεις όπου φαίνεται να επιλύονται, δημιουργούν ακόμη χειρότερα προβλήματα από πριν.
Με βάση αυτή την προοπτική, θα προσπαθήσω να αξιολογήσω την έκθεση του εμπειρογνώμονα σε γενικές γραμμές. Μπορούν να ειπωθούν τα εξής: Ο εμπειρογνώμονας ξεκινά την έκθεσή του με ένα σοβαρό σφάλμα. Ξεκινά τον ορισμό και την ονομασία του Κουρδικού με τους ορισμούς του τουρκικού κράτους και της Ευρώπης. Έχει αγνοήσει την ιστορία του Κουρδιστάν και του κουρδικού λαού, ίσως την πρώτη διαμορφωμένη αρχαία χώρα και λαό στον κόσμο, και την ιστορία ενός λαού που είχε πατρίδα με δικό του όνομα για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία. Πόσο ακριβές είναι να ξεκινάμε την ιστορία με το τουρκικό κράτος και την Ευρώπη; Ακριβέστερα, πόσο ακριβής είναι μια κοινωνία χωρίς ιστορία, η οποία φτιάχνεται βγάζοντας τον χρόνο από τη μέση; Είναι γνωστό ότι η ιστορία και το κοινωνικό γίγνεσθαι του οποίου η αρχή δεν ορίζεται σωστά δεν θα οριστεί ποτέ σωστά. Μια ιστορία και μια κοινωνία που δεν ορίζεται σωστά δεν θα μπορέσει να αποφύγει να είναι πηγή συνεχών κινδύνων και κρίσεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κουρδικός τυφλός κόμπος παραμένει άλυτος.
Ποτέ σε καμία εποχή της ιστορίας δεν έχει αγνοηθεί με αυτόν τον τρόπο μια πατρίδα από οποιαδήποτε ιδεολογία ή θρησκεία. Ο εμπειρογνώμονας αποκαλεί επίσης την πατρίδα μου “Ανατολή” ή “Νοτιοανατολικά” με βάση τον τουρκικό αρνητισμό.
2.Το ότι δεν γράφεται στην επίσημη ιστορία και στην έκθεση του εμπειρογνώμονα δεν εξαλείφει την ύπαρξη της κουρδικής πραγματικότητας. Η πρώτη γνωστή ονομασία της περιοχής και του λαού της έγινε από τους Σουμέριους. Πιο συγκεκριμένα, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε αυτά τα σημεία από γραπτές πηγές. Από τη γραπτή ιστορία, συναντάμε συχνά το πρωτότυπο των Κούρδων στις σχέσεις τους με τον πολιτισμό των Σουμερίων. Δεδομένου ότι οι Σουμέριοι ήταν η κύρια πηγή πληροφοριών, οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών στα βόρεια και ανατολικά ονομάζονταν Κούρτοι, ενώ οι φυλές στα δυτικά ονομάζονταν Αμορραίοι. Η λέξη Kurti σημαίνει κυριολεκτικά “ορεινός λαός”. Όταν μιλάμε για Κούρτι, η ορεινότητα αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό και συνειρμό μέχρι σήμερα. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ίσως τόση διαφορά ανάμεσα στους Κούρτους της περιόδου των Σουμερίων και τους Κούρδους του σήμερα, όση είναι η διαφορά δύο τελειών στο γράμμα u. Πρόκειται για φυλετικούς Κούρδους των οποίων ο φυλετικός πολιτισμός χιλιάδων ετών εξακολουθεί να κυριαρχεί. Ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί αστοί, πεζοί, άνθρωποι με ταξικές διαφοροποιήσεις, συνεργάτες του κράτους και αντικρατικοί. Αλλά το κύριο σώμα είναι ο Κουρδισμός, ο Κουρδισμός με ισχυρή καταγωγή, ο Κουρδισμός με παραδοσιακά φυλετικά χαρακτηριστικά, ο κύριος φυλετικός Κουρδισμός. Ο αστός, η άρχουσα τάξη, ο κρατικός Κούρδος είναι κυρίως και παραδοσιακά ένας μεταβατικός Κουρδισμός που έχει αποσπαστεί από τον Κουρδισμό και είναι επιρρεπής στην αφομοίωση.
Και πάλι, ιστορικά, από τους πρωτο-Κούρδους μέχρι τους σύγχρονους Κούρδους, η πραγματικότητα της πατρίδας υπήρχε πάντα για τους Κούρδους και ο ειδικός το αγνοεί αυτό. Οι έννοιες Kurtiye στα σουμεριακά, Kürdiwana (η πατρίδα των Κούρδων) στο Lewi, Kardokya στα ελληνικά, προέρχονταν από την ίδια ρίζα και μετασχηματίστηκαν με την πάροδο του χρόνου και πήραν επίσημα τη μορφή του Κουρδιστάν από την περίοδο της κυριαρχίας των Σελτζούκων Σουλτάνων στο Ιράν (11ος αιώνας μ.Χ.). Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το Κουρδιστάν χρησιμοποιήθηκε συχνότερα ως έννοια σε εκατοντάδες φερμάνια (διατάγματα του σουλτάνου). Κατά την ίδρυση της Δημοκρατίας, ο Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε επανειλημμένα γραπτώς και προφορικώς τον όρο Κουρδιστάν και οι πρώτοι βουλευτές από την περιοχή στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση αυτοχαρακτηρίστηκαν ως “βουλευτές του Κουρδιστάν”. Από τη συνωμοσία κατά των Κούρδων το 1925, το Κουρδικό, το Κουρδιστάν και κάθε κουρδική κληρονομιά και ονοματολογία απαγορεύτηκαν ξαφνικά και απονομιμοποιήθηκαν με φρικτές μεθόδους.
Ο εμπειρογνώμονας ανέφερε πολλές φορές την έννοια της φυλής. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο κουρδικός πολιτισμός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την επιρροή του πολιτισμού του κύριου ποταμού. Το γεγονός ότι ο κουρδικός λαός ζούσε πάντα στη ζώνη συγκρούσεων της ιστορίας του πολιτισμού επέφερε το γεγονός ότι μπόρεσε να διατηρήσει την ύπαρξή του μόνο με την υποχώρηση στις κορυφές των βουνών. Οφείλει τον τίτλο του αρχαιότερου λαού στη ζωή του σε αυτά τα βουνά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην δίνει πολύ χώρο στον αστικό πολιτισμό. Βρισκόταν πάντοτε σε συνεχή αντίθεση με τον αστικό πολιτισμό και έβλεπε την πόλη ως αντιβαρβαρίσιο που την καταβρόχθιζε. Ως εκ τούτου, η παραδοσιακή φυλετική και φυλετική κουλτούρα κατάφερε να διατηρήσει την ύπαρξή της μέχρι σήμερα. Η φυλετική και φυλετική μορφή είναι η βασική μορφή και το δοχείο του κουρδικού πολιτισμού. Όπως ορίζεται στην κοινωνιολογία, είναι πιο ακριβές να ορίσουμε τη φυλετική κουλτούρα όχι ως κουλτούρα που βασίζεται σε δεσμούς αίματος, αλλά ως έναν τρόπο ύπαρξης που καθορίζεται από την αντίσταση κατά του πολιτισμού, μια κουλτούρα ελεύθερης ζωής.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του πολιτισμού, ο αγώνας για τη διατήρηση της ύπαρξής του σε θέση αντίστασης και η θέληση για ελεύθερη ζωή έπαιξαν ρόλο στην πολύ ισχυρή φυλετική κουλτούρα των Κούρδων. Το αίμα και η συγγένεια δεν είναι καθοριστικά σε αυτό.
3.Ο εμπειρογνώμονας αναφέρει ότι η αντίρρηση των Κούρδων για την άρνηση και τη γενοκτονία μετά την ίδρυση της δημοκρατίας ήταν η αποκατάσταση του χαλιφάτου στο πρόσωπο της εξέγερσης του Σεΐχη Σαΐτ. Για την ένσταση αυτή, πρέπει πρώτα να δούμε εν συντομία τα γεγονότα και τους αγώνες της περιόδου που προηγήθηκε της ανακήρυξης της δημοκρατίας.
Κατά τη διαδικασία που οδήγησε στη Δημοκρατία, η ιστορική συμμαχία βασίστηκε στην ιδέα ότι Κούρδοι και Τούρκοι θα ζούσαν μαζί ως ίσοι και θα συνυπήρχαν ως οι δύο κύριες συνιστώσες του νέου κράτους που θα δημιουργούνταν. Ο Μουσταφά Κεμάλ ταξίδεψε στο Κουρδιστάν και πραγματοποίησε συναντήσεις. Αποφασίστηκε ρητά ότι θα αναγνωρίζονταν τα κουρδικά δικαιώματα, ότι θα υπήρχε κουρδική αυτονομία και ότι Κούρδοι και Τούρκοι θα κυβερνούσαν από κοινού το κράτος ως δύο ισότιμοι λαοί. Η στάση αυτή αποτυπώθηκε και στο Σύνταγμα του 1921. Στο πρώτο κοινοβούλιο, οι Κούρδοι ήταν παρόντες στο κοινοβούλιο ως βουλευτές από το Κουρδιστάν. Ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ επέμεινε στην κουρδική αυτονομία σε δηλώσεις του πολλές φορές και τόνισε τη σημασία της υλοποίησής της. Η μετέπειτα διαδικασία δεν εξελίχθηκε όπως είχε προγραμματιστεί. Αφού ξεπεράστηκαν οι κίνδυνοι, οι υποσχέσεις που δόθηκαν στους Κούρδους δεν τηρήθηκαν και αντί για κοινή πατρίδα και κράτος, ξεκίνησε η οικοδόμηση ενός έθνους-κράτους με βάση τον τουρκισμό.
Ο εμπειρογνώμονας έχει αναφερθεί στη Συνθήκη της Λωζάνης σε μια πρόταση. Η έκθεση μοιάζει από το πουθενά και χωρίς νόημα. Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν είναι μια συνθήκη που πρέπει να αποσιωπηθεί. Από τη μία πλευρά, η εν λόγω συνθήκη, η οποία προετοίμασε το έδαφος για την ίδρυση του τουρκικού κράτους, από την άλλη πλευρά, ξεκίνησε τη διαδικασία της κουρδικής γενοκτονίας, διότι περιλάμβανε την άρνηση των Κούρδων.
Η συνθήκη, η οποία υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 μεταξύ της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Τουρκίας, υπογράφηκε αργότερα από πολλά άλλα κράτη και έτσι έγινε εταίρος στη γενοκτονία των Κούρδων. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, το Κουρδιστάν χωρίστηκε σε τέσσερα μέρη. Η Τουρκία πήρε το μεγαλύτερο μέρος για τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα τμήματα αφέθηκαν στο Ιράκ-Ιράν-Συρία. Δεν αρκούσε η διαίρεση σε τέσσερα μέρη, η γενοκτονία λειτούργησε διαφορετικά λόγω των διαφορετικών πρακτικών εκκαθάρισης κατά της κουρδικής ύπαρξης σε κάθε μέρος, και κάθε μέρος έλαβε το μερίδιο της γενοκτονίας που του αναλογούσε σε διαφορετικά επίπεδα. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται ακόμη λόγω του χαρακτήρα της γενοκτονίας.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η κυβέρνηση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης που ιδρύθηκε στην Άγκυρα αναγνωρίστηκε επίσημα από τα νικηφόρα κράτη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τρεις μήνες αργότερα ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος.
Αναμφίβολα, η Συνθήκη της Λωζάνης δεν ήρθε από το πουθενά. Υπήρξε μια πολύ σημαντική διαδικασία πολιτικού και στρατιωτικού αγώνα που οδήγησε σε αυτήν. Πρώτα απ’ όλα, υπήρξε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ηττημένη σε αυτόν τον πόλεμο, υπέγραψε την ανακωχή του Μόντρου με τη Βρετανία και τη Γαλλία και αποδέχθηκε την ήττα. Ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, η οποία χώρισε την επικράτεια της Αυτοκρατορίας σε δεκάδες κομμάτια. Ωστόσο, το κίνημα με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος ξεκίνησε την αντίσταση με τη Διακήρυξη της Αμάσειας, τα συνέδρια της Σίβας και του Ερζερούμ, ίδρυσε την Εθνοσυνέλευση στην Άγκυρα στις 23 Απριλίου 1920. Το κεμαλικό κίνημα είχε δύο βασικούς πυλώνες στην αντίστασή του κατά των δυνάμεων κατοχής. Ο ένας ήταν ο οθωμανικός στρατός στο Κουρδιστάν υπό τη διοίκηση του Καζίμ Καραμπεκίρ και ο άλλος ήταν η υποστήριξη των Κούρδων που ήταν αποτελεσματικοί στην τοπική αντίσταση.
Για το λόγο αυτό, ο Μουσταφά Κεμάλ έδωσε μεγάλη σημασία στην απόκτηση της υποστήριξης των Κούρδων από την αρχή. Από την Amasya μέχρι τη Συνέλευση της Άγκυρας, οι Κούρδοι συμμετείχαν πολύ ενεργά σε αυτό το κίνημα με τις δικές τους ταυτότητες. Το Misak-ı Milli ορίστηκε ως η περιοχή που κατοικείται από Τούρκους και Κούρδους. Οι βουλευτές του Κουρδιστάν συμμετείχαν στη Συνέλευση της Άγκυρας ως πολύ αποτελεσματική δύναμη με την κουρδική τους ταυτότητα. Στο πρώτο Σύνταγμα της Συνέλευσης το 1921, έγινε δεκτό ότι οι Κούρδοι θα έπαιρναν το “muhtariyet”. Σε μια ομιλία του στη Σμύρνη, ο Μουσταφά Κεμάλ ανέφερε ρητά ότι στους Κούρδους θα δινόταν “muhtariyet”. Η αντιπροσωπεία της Άγκυρας στις διαπραγματεύσεις της Λωζάνης αυτοπροσδιορίστηκε ως κοινή αντιπροσωπεία Τούρκων και Κούρδων.
Η συνθήκη για την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923. Ωστόσο, υπήρξε μια μακρά διαδικασία διαπραγματεύσεων μέχρι την υπογραφή. Φυσικά, υπήρχαν πολλά θέματα που διαπραγματεύτηκαν τα μέρη. Ένα από τα σημαντικότερα από αυτά τα ζητήματα ήταν το καθεστώς των Κούρδων. Ορισμένοι Κούρδοι, όπως ο Σαρίφ Πασά, υπέβαλαν στις διαπραγματεύσεις εκθέσεις για τα δικαιώματα των Κούρδων. Ενώ τα μέρη έκαναν συμφωνίες μεταξύ τους για διάφορα θέματα, η κατάσταση των Κούρδων ήταν το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων. Στο τέλος, η αντιπροσωπεία της Άγκυρας με επικεφαλής τον İsmet İnönü, ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν ο ίδιος Κούρδος και ο οποίος αργότερα έγινε πρόεδρος μετά τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, κατάφερε να αποτρέψει να συμπεριληφθεί η ύπαρξη και το καθεστώς του κουρδικού λαού στη Συνθήκη της Λωζάνης, δηλώνοντας ότι “εκπροσωπούσε τους Τούρκους και τους Κούρδους”.
Έτσι, οι Κούρδοι αγνοήθηκαν στη συνθήκη για την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Η ύπαρξη και το πολιτικό καθεστώς των Κούρδων αρνούνται. Η διοίκηση της Άγκυρας, η οποία πέτυχε ένα τέτοιο πολιτικό αποτέλεσμα, ανέπτυξε μια πρακτική που την έκανε πράξη την επόμενη περίοδο, δηλαδή να καταστρέψει τους αγνοημένους Κούρδους με κάθε μέθοδο. Έτσι, ξεκίνησε η διαδικασία μιας συνειδητά σχεδιασμένης γενοκτονικής επίθεσης κατά των Κούρδων. Το τουρκικό κράτος, που ανακηρύχθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1923, θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου πάνω σε αυτή τη νοοτροπία και πολιτική. Με το δεύτερο Σύνταγμα που έγινε το 1924, η κατάσταση αυτή έγινε συνταγματική διάταξη. Με άλλα λόγια, τα τμήματα του πρώτου Συντάγματος που εκπονήθηκε το 1921 σχετικά με τους Κούρδους καταργήθηκαν πλήρως.
Η συνθήκη που εκπονήθηκε από τις αντιπροσωπείες της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Τουρκίας υπογράφηκε αργότερα και από άλλα κράτη. Ο τελευταίος που υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης ήταν οι ΗΠΑ. Η Σοβιετική Ένωση, η οποία ιδρύθηκε με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτωβρίου 1917, δεν εφάρμοσε την αρχή του Λένιν για το “δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση” στην απελευθέρωση του κουρδικού έθνους και τάχθηκε στο πλευρό του τουρκικού κράτους εναντίον των Κούρδων. Και πάλι, τα άλλα κράτη που υπέγραψαν τη συνθήκη και τα Ηνωμένα Έθνη ως ένωση τους αποδέχτηκαν επίσης την άρνηση και τη γενοκτονία του κουρδικού λαού με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, όλα αυτά τα κράτη έγιναν συνέταιροι στην 100χρονη πρακτική της γενοκτονίας.
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν για τη Συνθήκη της Λωζάνης στο σύνολό της. Δεν είμαι σε θέση να αναφέρω τίποτα εδώ, καθώς αυτό είναι πέρα από το θέμα μας. Ωστόσο, παρόλο που έχουν περάσει 100 χρόνια από τη συνθήκη αυτή, η οποία προβλέπει την καταστροφή του κουρδικού λαού αγνοώντας την ύπαρξή του και συνεπώς τα πολιτικά δημοκρατικά του δικαιώματα, η συνθήκη αυτή πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο των ακαδημαϊκών μελετών για το κουρδικό ζήτημα. Από πολιτική άποψη, τα τότε υπογράφοντα κράτη δεν μπορούν να αποφύγουν την αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού. Από πλευράς περιεχομένου, επίσης, κανένας ειδικός δεν μπορεί να παραλείψει αυτό το ζήτημα.
Μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση της κρατικής εξουσίας, οι πολιτικές της ιδρυτικής περιόδου αντιστράφηκαν και άρχισαν να ακολουθούνται διαφορετικές πολιτικές. Ουσιαστικά, όλοι όσοι είχαν υπηρετήσει την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας εκκαθαρίστηκαν ένας προς έναν. Η διαδικασία αυτή, που ξεκίνησε με την εκκαθάριση του Τσερκέζ Ετέμ, συνεχίστηκε με την εκκαθάριση του Καζίμ Καραμπεκίρ και άλλων ιδρυτικών πασών, πολλές οργανώσεις και κοινότητες που συμμετείχαν στον απελευθερωτικό αγώνα απαγορεύτηκαν, το σύστημα muhtariyet για τους Κούρδους αφαιρέθηκε από το σύνταγμα και προέκυψε μια νέα αντίληψη και στρατηγική με την έννοια του ενιαίου “τουρκικού έθνους” που αγνοούσε τους Κούρδους και προέβλεπε την καταστροφή τους.
Στο Σύνταγμα του 1924, οι Κούρδοι αρνήθηκαν και το μοντέλο του έθνους-κράτους που βασιζόταν σε μια μονιστική νοοτροπία λήφθηκε ως βάση. Με αυτό το σύνταγμα, οι κουρδοτουρκικές σχέσεις δυναμιτίστηκαν αφενός και το δημοκρατικό σχέδιο ματαιώθηκε αφετέρου.
Είναι γνωστό ότι το κεμαλικό κίνημα, το οποίο αρχικά εμφανιζόταν πολύ ενωτικό και ενοποιητικό, στράφηκε προς τον εθνικοκρατικό φασισμό μετά την απόκτηση στρατιωτικής και πολιτικής επιτυχίας. Στις 29 Οκτωβρίου 1923, το τουρκικό κράτος ιδρύθηκε στη βάση αυτής της νοοτροπίας και πολιτικής και στη βάση αυτή εκπονήθηκε το Σύνταγμα του 1924. Κατά συνέπεια, οι ελεύθεροι θεσμοί, τα άτομα και οι οργανώσεις, που αποτελούν στοιχεία της δημοκρατικής αυτονομίας, συντρίφτηκαν ο ένας μετά τον άλλο και προέκυψε ένα μονιστικό, φασιστικό κράτος. Φυσικά, οι κουρδικοί θεσμοί και οργανώσεις και η κουρδική οντότητα στο σύνολό της ήταν στην πρώτη γραμμή των θεσμών και οργανώσεων που δέχτηκαν επίθεση. Αφού το κεμαλικό κίνημα κατάφερε να υπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάνης, ξέχασε τους προηγούμενους λόγους και τις υποσχέσεις του σχετικά με τους Κούρδους στο σύνολό τους. Με τους ορισμούς του έθνους και της πατρίδας στο Misak-ı Milli (Εθνικό Σύμφωνο), με τη νοοτροπία που παραχώρησε αυτονομία στους Κούρδους το 1921 και με τις υποσχέσεις που δόθηκαν στην πολιτική μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ξεκίνησε μια συνειδητή και σχεδιασμένη επίθεση με στόχο την αγνόηση και την καταστροφή των Κούρδων. Το τουρκικό κράτος ενήργησε με ιδιαίτερα συνειδητό, σχεδιασμένο και οργανωμένο τρόπο, ενώ αρνήθηκε την κουρδική ύπαρξη και ανέπτυξε σφαγές εναντίον των Κούρδων. Έκανε αυτό που έκανε σκόπιμα και έλαβε την υποστήριξη του παγκόσμιου κρατικού συστήματος με βάση τη συνθήκη που υπέγραψε.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, το Κουρδιστάν διαιρέθηκε και κατακερματίστηκε και ξεκίνησε μια πολύ επώδυνη και βαριά διαδικασία για τον κουρδικό λαό. Αυτή είναι η διαδικασία της γενοκτονίας των Κούρδων. Το Κουρδιστάν θεωρήθηκε ως περιοχή για την επέκταση της τουρκικής εθνικοποίησης και απαγορεύτηκε οτιδήποτε στο όνομα του Κουρδισμού. Το κράτος, το οποίο ανακηρύχθηκε ως δημοκρατία με τη φιλοδοξία της δημιουργίας ενός έθνους-κράτους, οικοδομήθηκε εξ ολοκλήρου πάνω στη γενοκτονία των Κούρδων. Το ίδιο έκαναν και τα εθνικά κράτη του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν. Όταν απέτυχαν, το τουρκικό κράτος παρενέβη και απέτρεψε εξελίξεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τις πολιτικές γενοκτονίας των Κούρδων. Για χάρη των φιλοδοξιών των εθνικών κρατών, ο κουρδικός λαός, ένας από τους αρχαίους λαούς της ιστορίας, ήθελε να καταστραφεί.
Η εναντίωση του κουρδικού λαού στην άρνηση και τη γενοκτονία αντιμετωπίστηκε με μια μεγάλη επιχείρηση καταστολής. Το Κουρδιστάν μετατράπηκε σε λουτρό αίματος με το πρόσχημα ότι οι Κούρδοι επαναστατούσαν. Κάθε κοιλάδα, πεδιάδα και λόφος του Κουρδιστάν μετατράπηκε σε τόπο σφαγής. Το Κουρδιστάν κάηκε και καταστράφηκε. Εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι σφαγιάστηκαν σε χωριά, πόλεις, κοιλάδες και σπηλιές. Όπως δήλωσε επίσης ο εμπειρογνώμονας, εφαρμόστηκαν οι “νόμοι του Τουντσελί” και τα “Ανατολικά Σχέδια Μεταρρυθμίσεων”. Με τις πολιτικές αφομοίωσης και γενοκτονίας επιχειρήθηκε να καταστραφεί ο Κουρδισμός και η κουρδική κουλτούρα. Ο κουρδικός λαός υποβλήθηκε σε αναγκαστική μετανάστευση και ξεριζώθηκε από τα σπίτια του. Υπέστησαν κάθε είδους προσβολές και εξευτελισμούς. Στο Κουρδιστάν εφαρμόστηκαν όχι μόνο πολιτικές πολιτιστικής αλλά και οικονομικής γενοκτονίας. Ενώ οι Κούρδοι μετατράπηκαν σε παρίες και χρησιμοποιήθηκαν ως το φθηνότερο εργατικό δυναμικό, η γεωγραφία του Κουρδιστάν λεηλατήθηκε απεριόριστα με τους υπόγειους και επιφανειακούς πόρους της.
Στους Κούρδους απαγορεύτηκε ακόμη και να μιλούν τη γλώσσα τους και να λαμβάνουν εκπαίδευση στη γλώσσα τους. Η απαγόρευση αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Ο εμπειρογνώμονας θεωρεί ότι μια δημοκρατία που οδήγησε σε όλα αυτά, μια δημοκρατία που γενοκτόνησε τον αρμενικό, τον ασσυριακό και τον ελληνικό λαό, αποτελεί “μια πολύ σύγχρονη και προοδευτική προσέγγιση”. Μπορεί μια δημοκρατία που οδήγησε σε αυτά τα πράγματα να είναι σύγχρονη και προοδευτική; Μπορεί μια τέτοια δημοκρατία να θεωρηθεί σωστή και θετική; Είναι οι Κούρδοι αντιδραστικοί επειδή αντιτίθενται στην άρνηση και τη γενοκτονία; Προσπαθούν να επαναφέρουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το χαλιφάτο; Μπορεί η δικαιολογημένη αντίρρηση των Κούρδων να αξιολογηθεί με αυτόν τον τρόπο;
Εν ολίγοις, το τουρκικό κράτος ιδρύθηκε στη βάση της αγνόησης και της καταστροφής των Κούρδων και διαμόρφωσε την πολιτική του αναλόγως, όντας εχθρικό προς τους Κούρδους επί αιώνες. Συνεχίζει μια τέτοια γενοκτονική επίθεση με προγραμματισμένο και οργανωμένο τρόπο τα τελευταία εκατό χρόνια. Οι κυβερνήσεις έχουν αλλάξει, έχουν γίνει στρατιωτικά πραξικοπήματα, αλλά η κύρια ιδεολογία και στρατηγική του τουρκικού κράτους δεν έχει αλλάξει. Οι κυβερνήσεις έχουν μεταβιβάσει η μία στην άλλη τα προγράμματά τους για το πώς θα πραγματοποιήσουν τη “γενοκτονία των Κούρδων”.
Ενώ πραγματοποιούσε πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, οικονομικές, οικολογικές και στρατιωτικές επιθέσεις γενοκτονίας στο Κουρδιστάν, το τουρκικό κράτος αύξησε επίσης την πίεση και τη βία στην τουρκική κοινωνία με την κατανόηση ότι ο γενοκτονικός πόλεμος δεν θα αποδυναμωθεί. Στρατιωτικοποιώντας ένα σημαντικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας, τη δηλητηρίασε και τη σάπισε με μια εθνικιστική αντίληψη. Το συμβόλαιο του τουρκισμού, το οποίο δημιουργήθηκε στη βάση της κουρδικής εχθρότητας, έχει γίνει ο μοναδικός νόμος και το σύνταγμα της Τουρκίας, καθιστώντας τον πόλεμο εντός και εκτός της χώρας νόμο διασφάλισης και διατήρησης της ύπαρξής της. Η πολεμική πολιτική έχει εξαθλιώσει την κοινωνία, έχει καταστρέψει τον ηθικό και πολιτικό της ιστό και έχει δημιουργήσει μια βαθιά παρακμή στην κοινωνία. Και το κράτος έχει ξοδέψει όλους τους οικονομικούς του πόρους στον πόλεμο κατά των Κούρδων.
Η εχθρότητα των Κούρδων έχει βυθίσει την Τουρκία σε έναν τυφλό πόλεμο. “Κερδίζω, πετυχαίνω σπουδαία πράγματα”, το κράτος της Τουρκίας κινείται βήμα προς βήμα προς ένα σημείο που εξαλείφει τον λόγο ύπαρξής του κυλιόμενο στην ψευδαίσθηση. Έχει κολλήσει ανάμεσα σε απύθμενες αβύσσους. Νομίζει ότι το να ακροβατεί στην άκρη της αβύσσου είναι ανάβαση. Έχει γίνει ένα στρατιωτικοποιημένο κράτος που ρίχνει βόμβες στην κουρδική γεωγραφία κάθε δεύτερη μέρα με έναν όχλο που ξεχειλίζει από ρατσιστικές-εθνικιστικές αυταπάτες.
Η πολιτική που διεξάγεται με μια νοοτροπία που επιβάλλει γενοκτονία στους Κούρδους, τους αρχικούς ιδρυτές της Δημοκρατίας, δεν μπορεί ποτέ να είναι δημοκρατική στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, το άλλο άκρο της γενοκτονίας κατά των Κούρδων ήταν η φασιστική καταπίεση, εκμετάλλευση και δίωξη στην Τουρκία. Όλα τα μέσα της Τουρκίας χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Κούρδων. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία έχει μείνει πίσω από κάθε άποψη. Ως αποτέλεσμα, η Τουρκία, η οποία διαθέτει κάθε είδους πλούτο, έχει γίνει μια από τις τριτοκοσμικές χώρες του κόσμου. Στην πραγματικότητα, το τουρκικό κράτος είχε ένα μονοσήμαντο πρόγραμμα “γενοκτονίας των Κούρδων” και όλα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος.
Εκτός από τα συμφέροντα μιας χούφτας μειονοτήτων, τίποτα από τα αναμενόμενα από το νέο κράτος και τη νέα δημοκρατία δεν έχει πραγματοποιηθεί. Ο τουρκικός λαός ωθήθηκε και πιέστηκε διαρκώς με τα αισθήματα τουρκισμού και εθνικισμού του. Η κοινωνία δηλητηριάστηκε με εχθρότητα κατά των Κούρδων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Αυτό δεν επέτρεψε στο λαό να προβάλει σοβαρά δημοκρατικά αιτήματα ή να σημειώσει οποιαδήποτε πρόοδο. Ο τουρκικός λαός έχει καταστεί ανίκανος να σκεφτεί και να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από το να τρέφεται. Ο φασισμός του Ερντογάν βρίσκεται σε πόλεμο όχι μόνο με τον κουρδικό λαό αλλά και με σχεδόν κάθε τμήμα και άτομο της κοινωνίας. Τόσο η κοινωνία όσο και το κράτος έχουν παραδοθεί πλήρως σε αιρέσεις και μαφιόζους τοκογλύφους. Αναμφίβολα, όλα αυτά γίνονται και νομιμοποιούνται στη βάση της κουρδικής εχθρότητας.
Αυτές τις μέρες, που η 100η επέτειος της Συνθήκης της Λωζάνης και της κουρδικής αντίστασης εναντίον της είναι πίσω μας, ο εν λόγω αγώνας βιώνει και πάλι την ένταση και την ένταση της αρχής του, εξαπλωμένος σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι κεμαλιστές είχαν καταφέρει να φτάσουν σε αυτή τη συνθήκη γενοκτονίας των Κούρδων πριν από 100 χρόνια, διαπραγματευόμενοι τη Μοσούλη και το Κιρκούκ στη Λωζάνη. Το σημερινό τουρκικό κράτος, στην 100ή επέτειο, στοχεύει να ανανεώσει αυτή τη συνθήκη και να ξεκινήσει τον δεύτερο αιώνα στη βάση της κουρδικής γενοκτονίας, προωθώντας την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Προσπαθεί τώρα να αντικαταστήσει τη Συνθήκη της Λωζάνης με τη Συνθήκη του ΝΑΤΟ και να πραγματοποιήσει τη γενοκτονία των Κούρδων στον δεύτερο αιώνα στη βάση της Συνθήκης του ΝΑΤΟ.
Ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά τι κάνει και τι θέλει να κάνει. Αλλά οι Κούρδοι είναι ένας λαός που δεν έχει ιδιοκτήτη ή υποστηρικτή στον κόσμο. Ακόμη και για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, οι ευρωπαϊκές χώρες και οι ΗΠΑ κάνουν τους Κούρδους διαπραγματευτικό χαρτί.
Μπροστά στα μάτια του κόσμου, ο Ερντογάν διαπράττει ανοιχτά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Ο εμπειρογνώμονας προσπερνά με λίγες φράσεις τη συνθήκη της Μοσούλης του Κιρκούκ και τα ζητήματα του Misak-ı Milli, όπως ακριβώς και τη συνθήκη της Λωζάνης. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν έχει αγγίξει ποτέ το περιεχόμενο και τις συνέπειες αυτών των συνθηκών που χτυπούν τους Κούρδους εκεί που πονάει. Είναι κατανοητό ότι το κάνει αυτό, δεδομένου ότι ασχολείται με τους Κούρδους μέσα από τη θέση της αντιπολίτευσης στη Δημοκρατία. Δεν εξηγεί τα κρίσιμα στάδια της ιστορίας, τα προσπερνά.
4.Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές για τη Συνθήκη Μοσούλης-Κιρκούκ και το Misak-ı Milli, στο πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα, όταν οι Κούρδοι μπεηλερμπεηλίκιδες δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για να σχηματίσουν μια διοίκηση του Κουρδιστάν και δεν μπορούσαν να σχηματίσουν μια ενότητα, το οθωμανικό παλάτι θέλησε να οργανώσει τη διοίκηση του Κουρδιστάν μέσω των μπεηλερμπεηλίκων του Diyarbakır και της Μοσούλης. Στο πλαίσιο αυτής της διοικητικής διαίρεσης, η πόλη Χαλέπι στη σημερινή Συρία έλαβε επίσης κάποια εδάφη του Κουρδιστάν. Η διαδικασία αυτή έληξε με τη Συνθήκη του Kasr-ı Shirin του 1639, η οποία χώρισε επίσημα το Κουρδιστάν μεταξύ της Οθωμανικής και της Ιρανικής Αυτοκρατορίας.
Όπως είναι γνωστό, μία από τις σημαντικές αιτίες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο πόλεμος μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας για τον επαναχωρισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Κουρδιστάν. Στο τέλος του πολέμου, η Βρετανία και η Γαλλία, τα νικηφόρα κράτη, μοίρασαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Κουρδιστάν μεταξύ τους. Όταν το κεμαλικό κίνημα που οργανώθηκε στην Άγκυρα αντιτάχθηκε σε αυτή τη διαίρεση, η οποία είχε χαρτογραφηθεί στη Συνθήκη των Σεβρών, και στην πραγματικότητα έσπασε τον χάρτη, υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάνης μεταξύ των τριών αυτών δυνάμεων στις 24 Ιουλίου 1923.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, μια από τις σημαντικότερες ατζέντες των συζητήσεων της Λωζάνης ήταν το “ζήτημα της Μοσούλης”. Το Κιρκούκ προσαρτήθηκε τότε διοικητικά στη Μοσούλη. Ο κουρδικός πληθυσμός στην επαρχία της Μοσούλης ήταν πάνω από το μισό του συνολικού πληθυσμού. Ως εκ τούτου, αυτό που συζητήθηκε ως “ζήτημα της Μοσούλης” ήταν στην πραγματικότητα μια συζήτηση για το “κουρδικό ζήτημα”. Με άλλα λόγια, συζητούνταν το καθεστώς των Κούρδων στη νέα οργάνωση.
Ως αποτέλεσμα, η επικράτεια του μπεηλερμπεκίρ του Diyarbakır δόθηκε στο κεμαλικό κίνημα. Τα κουρδικά εδάφη υπό τη διοίκηση του Χαλεπίου περιήλθαν στη Γαλλία, για να αφεθούν στο νέο κράτος που ιδρύθηκε αργότερα με το όνομα Συρία. Η μεγάλη μάχη ήταν για το ποιος θα έπαιρνε τη “Μοσούλη”. Προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα αυτό, αποφασίστηκε να οδηγηθεί το θέμα στην Κοινωνία των Εθνών, τα σημερινά Ηνωμένα Έθνη. Ενώ οι εργασίες της Κοινωνίας των Εθνών προχωρούσαν προς τη διεξαγωγή “δημοψηφίσματος”, η βρετανική διοίκηση, φοβούμενη ότι οι Κούρδοι θα ψήφιζαν υπέρ της διοίκησης της Άγκυρας, μπλόκαρε τις εν λόγω εργασίες. Αργότερα, εκμεταλλευόμενη την αντίσταση που αναπτύχθηκε στο Βόρειο Κουρδιστάν, η βρετανική κυβέρνηση ανάγκασε τη νεοσύστατη Τουρκική Δημοκρατία να αποδεχθεί, βάσει ορισμένων προϋποθέσεων, ότι η Μοσούλη θα έπρεπε να αναγνωριστεί ως μέρος της ιρακινής επικράτειας και να αφεθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στις 25 Ιουνίου 1926, με τη Συνθήκη της Άγκυρας, καθορίστηκαν τα σύνορα μεταξύ Βρετανίας και Τουρκίας. Μετά την πρώτη διαίρεση το 1639, το 1926 επισημοποιήθηκε η διαίρεση του οθωμανικού Κουρδιστάν μεταξύ των τριών εθνικών κρατών.
Αυτή η τελευταία διαίρεση του Κουρδιστάν δεν ήταν αρκετή για να πραγματοποιήσει τη γενοκτονία των Κούρδων και την πολιτική κατά τη δημιουργία του ιρακινού έθνους-κράτους. Διότι πάνω από το μισό του πληθυσμού της επαρχίας της Μοσούλης ήταν Κούρδοι. Και επομένως η Μοσούλη ήταν μια κουρδική επαρχία. Σε αυτή την περίπτωση, η διοίκηση της Μοσούλης έπρεπε να αποτελείται από Κούρδους. Για να αποφευχθεί αυτό, τέθηκαν στην ημερήσια διάταξη νέες διαιρέσεις. Και δημιουργήθηκαν νέες ιρακινές επαρχίες με την περικοπή της επικράτειας της επαρχίας της Μοσούλης. Πρώτον, η πόλη Κιρκούκ διαχωρίστηκε από τη Μοσούλη και έγινε ξεχωριστή επαρχία. Στη συνέχεια, η Ντουχόκ, η Χουλέρ, η Σουλαϊμανίγια και η Χαλάμπζα μετατράπηκαν σε επαρχίες. Έτσι, οι πόλεις όπου οι Κούρδοι αποτελούν την πλειοψηφία αποσπάστηκαν από τη Μοσούλη και η επαρχία της Μοσούλης περιορίστηκε σε μια θέση όπου οι Κούρδοι παρέμεναν μειοψηφία. Στο παρελθόν, όταν αναφερόταν το “πρόβλημα της Μοσούλης”, αυτό εκλαμβανόταν ως “κουρδικό πρόβλημα”. Τώρα, η επαρχία της Μοσούλης έχει γίνει αναγνωρίσιμη και ορατή ως αραβική επαρχία.
Κατά τη διαδικασία δημιουργίας νέων επαρχιών, η πιο ενδιαφέρουσα κατάσταση προέκυψε στο Κιρκούκ. Στη νεοσύστατη επαρχία Κιρκούκ, Κούρδοι, Άραβες, Τουρκμένοι και άλλες μειονότητες αποτέλεσαν τον πληθυσμό της επαρχίας. Στην πραγματικότητα, αυτή η κατάσταση του Κιρκούκ δεν ήταν μια περίεργη κατάσταση. Το νέο ιρακινό εθνικό κράτος, το οποίο δημιουργήθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης, ήταν σχεδόν σαν μια διευρυμένη εκδοχή του Κιρκούκ. Εντός των συνόρων του ιρακινού κράτους ζούσαν μαζί Άραβες, Κούρδοι, Τουρκμένοι, άλλες εθνικές κοινότητες και άνθρωποι διαφορετικών θρησκειών και αιρέσεων. Επομένως, σύμφωνα με τον εθνικισμό του έθνους-κράτους, αυτό ήταν ένα άλυτο πρόβλημα. Διότι αυτός ο εθνικισμός προέβλεπε ως λύση ένα έθνος, μια θρησκεία και μια αίρεση. Αυτή ήταν η βασική αρχή του εθνικισμού έθνος-κράτος. Σε αυτή την περίπτωση, ένα έθνος, μια θρησκεία και μια αίρεση θα ήταν κυρίαρχα και τα άλλα είτε θα εκδιώκονταν είτε θα αφομοιώνονταν. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τα εκατό χρόνια ατελείωτης διαμάχης, ανεπίλυτων αντιθέσεων και ατελείωτων μαχών στο Ιράκ. Στην πραγματικότητα, διαφορετικές εθνικές, θρησκευτικές και σεχταριστικές εθνοτικές δομές ζούσαν μαζί. Και δεν είχαν κανένα τέτοιο πρόβλημα μεταξύ τους. Οι διαφορετικές εθνοτικές δομές γνώριζαν και μιλούσαν ακόμη και τις γλώσσες η μία της άλλης. Οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις προκλήθηκαν από τον μονιστικό, φασιστικό χαρακτήρα του εθνικοκρατικού εθνικισμού.
Για την κατανόηση της κουρδικής τραγωδίας, η θέση των Κούρδων που έμειναν μέσα στα σύνορα των ιρακινών και συριακών κρατών που δημιουργήθηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο προσφέρει πολύ διδακτικά μαθήματα. Κατά τη διάρκεια της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εγκαθιδρύθηκαν υποχρεωτικά καθεστώτα στο Ιράκ και τη Συρία υπό την ηγεμονία της Βρετανίας και της Γαλλίας σύμφωνα με τη Συνθήκη Sykes Picot (1916). Υποχρεωτικό καθεστώς σημαίνει προσωρινή αποικιοκρατία. Η σιδηροδρομική γραμμή θεωρήθηκε ως σύνορο μεταξύ της Τουρκικής Δημοκρατίας και του συριακού κράτους. Τα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας καθορίστηκαν στο πλαίσιο της Συνθήκης της Μοσούλης και τα πετρελαϊκά συμφέροντα ελήφθησαν ως βάση για τον καθορισμό των συνόρων. Υπογράφηκε σε βάρος της παραβίασης της Misak-ı Milli, που ονομάζεται επίσης συνθήκη συνόρων. Η Συνθήκη της Άγκυρας υπογράφηκε στην αρχή του Πολέμου της Εθνικής Απελευθέρωσης, τον Ιανουάριο του 1921, υπέρ των συμφερόντων της Γαλλίας, μιας από τις τρεις συμμαχικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αργότερα, η Συρία ανακηρύχθηκε αραβική δημοκρατία, και η ύπαρξη Κούρδων ή και Τουρκμένων που είχαν απομείνει εντός των συνόρων του κράτους δεν ελήφθη καθόλου υπόψη, και ήταν τετελεσμένο γεγονός, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τη στρατιωτική και πολιτική ισορροπία δυνάμεων. Επιπλέον, η θέση των Αράβων δεν υπόκειτο σε καμία νομιμότητα και λαμβάνονταν υπόψη μόνο τα συμφέροντα του υποχρεωτικού κράτους (Γαλλία).
Είναι σαφές από το status quo που διαμορφώθηκε στην αρχή ότι αυτή η κατάσταση από μόνη της θα οδηγούσε σε σοβαρά προβλήματα. Δεν ομαλοποιήθηκε από τον Οκτώβριο του 1920. Εξακολουθεί να τελεί επισήμως υπό στρατιωτικό νόμο. Δεν διαθέτει συνταγματικό σύστημα βασισμένο στην κοινωνική συναίνεση. Ένα σημαντικό μέρος των Κούρδων δεν ήταν καν πολίτες πριν από την επανάσταση της Ροζάβα. Με άλλα λόγια, από νομική άποψη, βρίσκονταν σε κατάσταση ανυπαρξίας. Οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα νομικό, πολιτιστικό, οικονομικό, διοικητικό και πολιτικό δικαίωμα. Η κατάσταση των Κούρδων μπορεί να περιγραφεί με την έναρξη της άρνησης, της εξόντωσης και της πολιτιστικής γενοκτονίας, αρχικά ως γαλλική εντολή και αργότερα ως αποικιακή θέση λόγω των αραβικών εθνικών συμφερόντων. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ηγεμονικών δυνάμεων, αυτό το status quo συνεχίστηκε με επιμέρους αλλαγές αλλά τελικά εντάθηκε μέχρι την επανάσταση της Ροζάβα. Ο κύριος λόγος για τον πόλεμο στη Συρία, ο οποίος σήμερα προκαλεί εκατομμύρια θανάτους, είναι η συνθήκη του 1920.
Η συνωμοσία που αναπτύχθηκε πάνω στην κουρδική πραγματικότητα έχει καθοριστική σημασία στη χάραξη των συνόρων Ιράκ-Τουρκίας. Όταν αναπτύχθηκε αυτή η συνωμοσία κατά της κουρδικής ακεραιότητας, υπολογίζονταν αιώνες μπροστά. Αυτή η συνωμοσία είναι η αρχή του διατάγματος της γενοκτονίας για τους Κούρδους. Η διαίρεση του Κουρδιστάν σε τέσσερα μέρη συζητείται πολύ, αλλά δυστυχώς η ουσία της δεν εξηγείται και δεν ερμηνεύεται ποτέ ρεαλιστικά. Ωστόσο, αν δεν αναλυθεί και δεν αναλυθεί αυτή η πραγματικότητα σε όλη της τη γύμνια, δεν μπορεί να προσδιοριστεί σωστά το τι συμβαίνει στο Κουρδιστάν συνολικά, η κουρδική πραγματικότητα και η κοινωνική ύπαρξη.
Η διάλυση του Κουρδιστάν και των Κούρδων στο πλαίσιο των ιρακινών συνόρων είναι ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα στην ιστορία του 20ού αιώνα. Είναι σαν να έχει τοποθετηθεί μια βόμβα πιο επικίνδυνη από την ατομική βόμβα στα θεμέλια της ιστορίας όχι μόνο των Κούρδων αλλά και των Αράβων, των Περσών και των Τούρκων.
Ο διαμελισμός του Κουρδιστάν με βάση τη “Συνθήκη της Μοσούλης” αποτελεί σαφή παραβίαση του Misak-ı Milli. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μεγάλη οργή στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας και μεταξύ των Κούρδων. Υπάρχουν ακόμη πολλές πτυχές αυτής της συνθήκης με τη Βρετανία με ημερομηνία 3 Ιουνίου 1926 που παραμένουν στο σκοτάδι. Αυτή η συνθήκη είναι η ημερομηνία έναρξης της γενοκτονίας των Κούρδων. Είναι γνωστό ότι ο Μουσταφά Κεμάλ πέρασε πολύ δύσκολα στο θέμα αυτό και δυσκολεύτηκε να λογοδοτήσει. Είναι επίσης γνωστό ότι με αυτή τη συνθήκη, τοποθετήθηκε δυναμίτης στα θεμέλια της ιστορικής συμφιλίωσης μεταξύ Κούρδων και Τούρκων. Η εξέγερση του 1925, με επικεφαλής τον Σεΐχη Σαΐτ, προκλήθηκε για να καλύψει αυτή την ιστορική προδοσία και καταπνίγηκε αναίτια με πολύ βίαιο και αιματηρό τρόπο. Υπό αυτή την έννοια, το 1925 δεν είναι μόνο η αρχή της εξέγερσης, αλλά και η αρχή της συνωμοσίας, της προδοσίας και της γενοκτονίας.
Προκειμένου να κατανοήσουμε την κουρδική και την τουρκική πραγματικότητα και να κατανοήσουμε σωστά τη μεταξύ τους σχέση, η διαδικασία της συνωμοσίας κατά των Κούρδων το 1925 πρέπει να αναλυθεί με πολύ ολοκληρωμένο τρόπο.
Αυτό θα έπρεπε να έχει κάνει ο εμπειρογνώμονας. Ο εμπειρογνώμονας γνωρίζει καλά τόσο την ιστορία όσο και την κοινωνιολογία. Το τουρκικό γενικό επιτελείο της εποχής και ο İsmet İnönü, ο οποίος διέταξε την καταστολή της εξέγερσης, εξακολουθούν να ενεργούν σύμφωνα με τις οδηγίες του. Ενώ η εξέγερση του 1925 βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη, ο İsmet İnönü έδωσε κάποιες οδηγίες στον Τύπο. Ο İsmet İnönü είπε: “Ο İsmet İnönü είπε:”: “Παρουσιάστε αυτό το κίνημα στην Ευρώπη και τον έξω κόσμο ως ένα αντιδραστικό, φανατικό, θρησκευτικό κίνημα, ώστε να μην το αντιληφθούν ως εθνικό κουρδικό κίνημα”. Με αυτόν τον τρόπο, ξεκίνησε μια ισχυρή και συνειδητή εκστρατεία συκοφάντησης. Διότι η αντίληψη ενός εθνικού κουρδικού κινήματος θα τους προκαλούσε πονοκέφαλο. Δεν ήθελαν να το γνωρίζουν αυτό οι μεγάλες δυνάμεις, τις οποίες αποκαλούσαν “ισχυρές δυνάμεις”. Αυτή η συνειδητή διαστρέβλωση συνεχίζεται και σήμερα. Η μαύρη προπαγάνδα που ξεκίνησε τον πρώτο μήνα της εξέγερσης συνεχίζεται και σήμερα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο αγώνας των Κούρδων για ύπαρξη και ταυτότητα παρουσιάζεται ως ένα καθαρά θρησκευτικό κίνημα κατά της δημοκρατίας. Ο ειδικός καλύπτει συνειδητά πολλά πράγματα. Δυσκολεύεται να πει ότι αντί για μια δημοκρατία που υποτίθεται ότι ήταν δημοκρατική, προέκυψε ένα δικτατορικό σύστημα. Προτιμά την ευκολία να κρίνει τους Κούρδους.
Δεν μπορεί κανείς να μην θέσει το εξής ερώτημα. Γιατί οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Έλληνες υποβλήθηκαν σε γενοκτονία; Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξήχθη και η γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε με βάση τις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι συνθήκες του πολέμου. Στον Εθνικοαπελευθερωτικό Πόλεμο παρενέβησαν, παρείχαν πρακτική ηγεσία και εκκαθάρισαν τους εναπομείναντες χριστιανούς ελληνικής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο, η συνωμοσία πέτυχε τη νίκη το 1925 με την εκκαθάριση του στρατηγικού της συμμάχου, των Κούρδων, καθώς και των αριστερών και ισλαμιστών συμμάχων της. Ο ειδικός το γνωρίζει αυτό καλύτερα από μένα.
Για να μπορέσει και να διατηρήσει τον τουρκικό εθνικοκρατισμό, χρειαζόταν έναν “άλλο”. Και αυτός ήταν οι Κούρδοι. Η Βρετανία είχε συμφέρον να στοχοποιήσει τους Κούρδους. Προκειμένου να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, η Βρετανία έβλεπε τη διατήρηση των Κούρδων σε μόνιμα προβληματική θέση ως την καταλληλότερη μέθοδο για τα συμφέροντά της. Ήθελε να διαιωνίσει το σύστημα χτίζοντας η ίδια την προβληματική.
Για τη Βρετανία, μια τουρκοκουρδική δημοκρατία που θα περιελάμβανε τη Μοσούλη-Κιρκούκ (σύμφωνα με το Misak-ı Milli (Εθνικό Σύμφωνο)) θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για την κατοχή των πετρελαίων της. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ είχε δύο επιλογές: Είτε θα επέλεγε τη δημοκρατία είτε τη Μοσούλη-Κιρκούκ. Δεν μπορούσε να έχει και τα δύο. Το να επιδιώξει και τα δύο σήμαινε ότι θα διακινδύνευε πόλεμο με τους παγκόσμιους ηγεμόνες. Ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν πολύ ρεαλιστής για να το ρισκάρει αυτό. Σε αυτό το σημείο η ιστορία θα μπει στη διαδικασία που θα οδηγήσει στη μεγάλη κουρδική τραγωδία, συνωμοσία και γενοκτονία που θα συνεχιστεί μέχρι σήμερα. Αυτό εννοείται με τον όρο κουρδική τραγωδία: Το Κιρκούκ πρέπει να δοθεί στη Βρετανία για να διατηρηθεί ζωντανή η Δημοκρατία. Η παράδοση της Μοσούλης-Κιρκούκ ισοδυναμεί με πυροβολισμό των Κούρδων στην καρδιά. Το τουρκικό κράτος και ο βρετανικός ηγεμονισμός αναζήτησαν ένα θύμα για τα ιερά τους συμφέροντα, και αυτό το θύμα ήταν οι Κούρδοι. Αυτό που είναι ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η σύγχρονη κουρδική τραγωδία, που μπορεί να ξεκινήσει το 1925, συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
Η κουρδική κινητικότητα κατά την περίοδο 1925-1940, η οποία επιχειρείται να κριθεί ως αντιδραστικές εξεγέρσεις κατά του δημοκρατικού καθεστώτος, αποσκοπούσε ουσιαστικά στην υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξής της απέναντι στον τουρκικό κρατικό φασισμό και στην αντίσταση στην εκκαθάριση της κουρδικής ταυτότητας. Ως λαός, οι Κούρδοι συμμετείχαν ειλικρινά στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο και στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Η συμμετοχή τους ως ουσιώδες στοιχείο αναφέρεται σε όλα τα σημαντικά έγγραφα της συνάντησης και σε πολλούς νόμους της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, ακόμη και στο νόμο περί οργάνωσης και αρχών του 1921. Η εθνική απελευθέρωση σήμαινε για τον κουρδικό λαό ό,τι σήμαινε και για τον τουρκικό λαό. Η δημοκρατία δεν οικοδομήθηκε ως δημοκρατία της τουρκικής εθνότητας και μόνο, αλλά οικοδομήθηκε στη βάση πολλαπλών εθνικών δομών, ιδίως των Κούρδων. Επιπλέον, οι ταυτότητες του εργάτη και της ισλαμικής ummah θεωρήθηκαν επίσης ως ιδρυτικές ταυτότητες. Η σοβιετική υποστήριξη είναι σαφής. Όταν υιοθετήθηκε ως επίσημη ιδεολογία το κίνημα του τουρκισμού της ενωτικής παράδοσης που βασιζόταν σε μία μόνο εθνότητα, όλα τα άλλα συστατικά στοιχεία αναπόφευκτα περιθωριοποιήθηκαν. Τα αιτήματά τους για δικαιώματα αντιμετωπίστηκαν με εξόντωση. Το μέγεθος του κουρδικού λαού και οι δυσκολίες που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν κατά την εκκαθάρισή του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απόφαση να συμβιβαστούν με το Misak-ı Milli (Εθνικό Σύμφωνο) και να αφήσουν τη Μοσούλη-Κιρκούκ στη βρετανική ηγεμονία και να συμφωνήσουν με τη Βρετανία να εκκαθαρίσουν τους Κούρδους ως οντότητα και κίνημα.
Όπως η συμμαχία με τη Γερμανία χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των Αρμενίων, έτσι και η συνθήκη με τη Βρετανία για τη Μοσούλη χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των Κούρδων. Όπως υποστηρίζεται, η ξένη υποστήριξη στις κουρδικές εξεγέρσεις δεν ήταν υπέρ των Κούρδων, αλλά υπέρ του φασιστικού καθεστώτος εναντίον των Κούρδων. Αυτό περιελάμβανε την υποστήριξη που παρείχε η Σοβιετική Ρωσία.
Επιφανειακά, οι αξίες της δημοκρατίας υπερασπίζονταν έναντι των αντιδημοκρατικών, αντιδραστικών στοιχείων. Ωστόσο, οι Κούρδοι δεν είχαν κανένα κίνημα εναντίον της Δημοκρατίας. Διεκδικούσαν, έστω και αδύναμα, τα δικαιώματα ισότητας και ελευθερίας που τους είχαν υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της εθνικοαπελευθερωτικής διαδικασίας. Το αίτημα αυτό έχει ιστορικές ρίζες που ξεκινούν από τη μάχη του Malazgirt το 1071 μέχρι τις μάχες του Chaldiran και του Mercidabık το 1514 και το 1516, από εκεί στον Εθνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας μεταξύ 1919 και 1922 και στη συνύπαρξη των υπόλοιπων εννέα αιώνων της εξουσίας, δηλαδή του κράτους, και τη συνύπαρξή τους ως γειτονικών και φιλικών λαών. Δεν υπήρχε καμία ιστορική και κοινωνική δικαιολογία για τον αποκλεισμό τους. Αλλά δεν αναγνώριζαν τη φασιστική πραγματικότητα της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Δεν αντιλήφθηκαν τη φασιστική συνωμοσία εναντίον τους. Ενεργούσαν με το παραδοσιακό δίκαιο του κοινού κράτους και των γειτονικών λαών. Βρίσκονταν σε αναμονή.
5.Ο εμπειρογνώμονας λέει ότι ο πρώην πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ έθεσε τη συμφωνία Μοσούλης-Κιρκούκ και το ζήτημα Misak-ı Milli. Ωστόσο, παραλείπει σκόπιμα το περιεχόμενο και τις συνέπειές του. Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να συνοψίσω εν συντομία ποια είναι η αλήθεια του θέματος.
Ο Τουργκούτ Οζάλ είχε αξιολογήσει τα αποτελέσματα του πολέμου κατά των Κούρδων και είχε συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία είχε περιέλθει σε βαθύ αδιέξοδο. Με μια ριζοσπαστική στάση προσπάθησε να θέσει σε εφαρμογή με δική του πρωτοβουλία την επιλογή της ειρήνης και της λύσης, συμπεριλαμβανομένης της Μοσούλης και του Κιρκούκ. Υπήρξε αντίσταση σε αυτό από το μέτωπο του στρατού και της αντιπολίτευσης. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που έβλεπαν το Ιράκ γενικά και το Κουρδιστάν ειδικότερα υπό την ηγεμονία τους από το 1925, δεν μπορούσαν να δεχτούν αυτή τη νέα προσέγγιση του Οζάλ. Ο διαχωρισμός της Μοσούλης-Κιρκούκ από την κυριαρχία της Τουρκικής Δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε ως αποτέλεσμα του συμβιβασμού του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος βρισκόταν μπροστά στο δίλημμα “είτε η Δημοκρατία είτε η Μοσούλη-Κιρκούκ”, με τους Βρετανούς. Με άλλα λόγια, εάν η Μοσούλη-Κιρκούκ δεν παραχωρούνταν στους Βρετανούς, η Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να ιδρυθεί. Είναι γνωστό ότι ο Μουσταφά Κεμάλ αναγκάστηκε να παραδώσει τη Μοσούλη-Κιρκούκ στους Βρετανούς. Αν δεν το έκανε, τόσο η υποστήριξη της κουρδικής εξέγερσης του 1925 όσο και οι δολοφονίες ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αυτές οι πιθανότητες γίνονταν αισθητές. Αυτός ο συμβιβασμός είναι ο κύριος παράγοντας πίσω από το κουρδικό πρόβλημα. Συνεχίζει να είναι ένας παράγοντας με όλο του το βάρος. Τρεις πρωθυπουργοί που σκόπευαν να καταργήσουν αυτό το καθεστώς το πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή. Η εκτέλεση του Αντνάν Μεντερές, η δολοφονία του Τουργκούτ Οζάλ, η παράλυση και ο επακόλουθος θάνατος του Ετσεβίτ συνδέονται στενά με τις πολιτικές σχετικά με το ιρακινό Κουρδιστάν.
Η ακόλουθη πραγματικότητα έχει διαμορφωθεί: Η λύση του κουρδικού ζητήματος είναι ολιστική. Κανένα μέρος δεν μπορεί να βρει λύση από μόνο του. Αν δεν επιλυθεί το πρόβλημα στο μεγαλύτερο μέρος, το τουρκικό Κουρδιστάν (βόρειο), είναι δύσκολο να βρουν λύση και τα υπόλοιπα μέρη. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η λύση του κουρδικού ζητήματος είναι κλειδωμένη στα χέρια των ηγεμονικών δυνάμεων, ιδίως των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι φανερό ότι μια λύση χωρίς αυτούς, μια λύση που αγνοεί τα συμφέροντά τους, δεν θα πραγματοποιηθεί εύκολα- και αν επιχειρηθεί να λυθεί, θα μας βάλουν να πληρώσουμε βαρύ τίμημα σε αντάλλαγμα. Η προσπάθεια του Τουργκούτ Οζάλ για λύση απέδειξε αυτές τις παραδοχές με όλη τη φρίκη και την αδίστακτη συμπεριφορά της.
Στις αρχές του 1993 θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί μια ιστορική λύση στην Τουρκία. Το τουρκικό κράτος βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο Τουργκούτ Οζάλ το έβλεπε αυτό και γι’ αυτό θεώρησε πιο σκόπιμο να συμβιβαστεί. Ήταν πεπεισμένος ότι ήταν πιο σημαντικό να κρατήσει το Κουρδιστάν ενωμένο κάτω από τη στέγη ενός κοινού κράτους με ομοσπονδιακούς δεσμούς παρά να το χάσει και ότι η συνύπαρξη των λαών ήταν μόνιμη και αδελφική. Δεδομένου ότι οι βαθιές δυνάμεις της γκανγκστερίας και της μαφίας μέσα στο κράτος θεώρησαν αυτή την προσέγγιση ως εκκαθάριση του εαυτού τους, βρήκαν τον τρόπο να απαλλαγούν από τον Τουργκούτ Οζάλ με την εκκαθάρισή του. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Τουργκούτ Οζάλ οραματιζόταν ότι η Μοσούλη και το Κιρκούκ θα επανεντάσσονταν στην Τουρκική Δημοκρατία σύμφωνα με το Misak-ı Milli (Εθνικό Σύμφωνο) και θα συνδέονταν με την Τουρκική Δημοκρατία μέσω ομοσπονδιακών δεσμών. Σε αυτή τη βάση είχε εντατικές σχέσεις με τον Κούρδο ηγέτη του Ιράκ Τζαλάλ Ταλαμπανί. Είχε καθιερώσει διάλογο με τον κ. Öcalan για το σκοπό αυτό. Η κατάπαυση του πυρός το 1993 υλοποιήθηκε επίσης σε αυτή τη βάση. Προβλέπονταν ένα πραγματικά ιστορικό βήμα. Είναι γνωστό ότι πολλοί στρατηγοί του στρατού και πολλοί άνθρωποι της κρατικής γραφειοκρατίας εργάζονταν πάνω στο ίδιο σχέδιο μαζί με τον Τουργκούτ Οζάλ. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που είχαν ξεχωριστά σχέδια για το Ιράκ, θεώρησαν ότι η προσέγγιση του Turgut Özal και της ομάδας του ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη γι’ αυτούς, οπότε ξεκίνησαν το πραξικόπημα που οδήγησε στον Demirel, την Tansu Çiller και τον Doğan Güneş.
Η δήλωση του Doğan Güreş, ο οποίος ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, μετά την επιστροφή του από το πρώτο του ταξίδι στο Ηνωμένο Βασίλειο: “Μας δόθηκε το πράσινο φως για την εκκαθάριση του PKK”, εκφράζει αυτό το γεγονός. Την επόμενη περίοδο, είδαμε ότι δεν αρκούσαν μόνο οι επιθέσεις εξόντωσης κατά των Κούρδων και του PKK, αλλά και οι δολοφονίες του προέδρου, στρατηγών και υπουργών, οι αλλαγές στην κυβέρνηση, οι εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του στρατού και της γραφειοκρατίας. Εν ολίγοις, το κράτος καταργήθηκε και παραστρατιωτικές οργανώσεις εξοπλισμένες με κάθε είδους έκτακτες εξουσίες τέθηκαν επικεφαλής. Δεδομένου ότι έχω ήδη αναφερθεί στην έννοια του ’93 στην προσωπική μου βιογραφία, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το επαναλάβω εδώ, καθώς έχω ήδη αναφέρει τα φρικτά γεγονότα και τις συγκρούσεις που στήθηκαν μέχρι τα κινήματα ειρήνευσης κατά της κοινωνίας, τις δολοφονίες μιας σειράς διανοουμένων, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών, τις μαζικές μαζικές δολοφονίες και την κατάληψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Συνοψίζοντας, ως επικαιροποίηση της πολιτικής της Βρετανίας “Δώστε τη Μοσούλη-Κιρκούκ στη Δημοκρατία της Τουρκίας και καταστρέψτε τους δικούς της Κούρδους” τη δεκαετία του 1925, αυτή τη φορά η αντίληψη του ’93 έλεγε “Μην αγγίξετε τη Μοσούλη-Κιρκούκ και καταστρέψτε όποιον στέκεται εμπόδιο, ιδιαίτερα τους Κούρδους”.
6.Ο εμπειρογνώμονας αναφέρει ότι “… η προσοχή της διοίκησης της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου, η οποία απαρτιζόταν από Νεότουρκους, επικεντρωνόταν κυρίως στους μη μουσουλμάνους και στο ερώτημα αν και πώς αυτοί οι μη μουσουλμάνοι θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στη συνταγματική μοναρχία, η οποία αποκτούσε σταδιακά το χαρακτήρα ενός μουσουλμανικού έθνους-κράτους”. Αυτός ο προσδιορισμός είναι πολύ λανθασμένος. Αποσκοπεί στην κάλυψη της γενοκτονίας αυτών των λαών. Παραλείπει τη γενοκτονία εναντίον αυτών των λαών.
Κατά τη φάση της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Επιτροπή της Ένωσης και της Προόδου, αποτελούμενη από Νεότουρκους που συγκροτήθηκαν στο πλαίσιο της γραφειοκρατικής παράδοσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανέλαβε την πρωτοβουλία και σφετερίστηκε την εξουσία ως η πιο οργανωμένη γραφειοκρατική δύναμη μέσω διαφόρων πραξικοπημάτων και συνωμοσιών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά στον Εθνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας 1919-1922. Άφησε το στίγμα της ηγεμονίας τόσο ιδεολογικά όσο και οικονομικά. Από το 1923 σφετερίστηκε τη Δημοκρατία. Με βάση τους “λευκούς Τούρκους” που δημιούργησε η κυβέρνηση με μια τεχνητή ιδεολογία του τουρκικού εθνικισμού, ως μια μικρή κάστα, καθόρισε ως βασική πολιτική την εκκαθάριση όλων των άλλων θρησκειών και εθνοτήτων εκτός από τους ίδιους. Αυτή η εκκαθάριση πραγματοποιήθηκε βήμα προς βήμα. Αυτή η λευκή τουρκική φασιστική ελίτ, η οποία γενοκτόνησε τους Αρμένιους το 1915, τους Τσερκέζους το 1921, τους Έλληνες το 1923, τους Ασσύριους το 1924, τους φιλοκαλιφορικούς Τούρκους μουσουλμάνους το 1924 και τους Κούρδους από το 1925, μετέτρεψε την Ανατολία και τη Μεσοποταμία σε σφαγείο λειτουργώντας σαν μηχανή γενοκτονίας, συμπεριλαμβανομένου του τουρκικού λαού. Δημιούργησε ένα σφαγείο λαών και πολιτισμών. Μετέτρεψε την Ανατολία και τη Μεσοποταμία σε νεκροταφείο λαών. Δεν ενσωμάτωσε, μετέτρεψε τις ζωές των ανθρώπων σε κόλαση.
Εφαρμόστηκε το 1925 ως πολιτικό πρόγραμμα μέσω μιας αλυσίδας συνωμοσιών, το καθεστώς που μπορούμε να ονομάσουμε λευκό τουρκικό φασισμό, αν και αυτοπροσδιορίζεται ως ένα αυστηρά κοσμικό τουρκικό σύστημα, είναι στην ουσία μια νέα θρησκεία που είναι μεταφυσική, πολύ δογματική και τρομοκρατική. Ο τουρκισμός, η ιδεολογία της νέας θρησκείας, η οποία διακηρύχθηκε και μετατράπηκε σε πολιτικό πρόγραμμα παρά τη συντριπτική πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας, αποτελεί τον γενετικό κώδικα για την τρομοκρατία, την κατοχή, τις σφαγές, τη γενοκτονία και την εκμετάλλευση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο εμπειρογνώμονας κάνει επίσης μια εντελώς λανθασμένη δήλωση εξισώνοντας την προστασία των χωριών με το ΡΚΚ. Η προστασία των χωριών που αναφέρει ο εμπειρογνώμονας δεν είναι κάτι καινούργιο στην κουρδική κοινωνία. Οι εξελίξεις που προκάλεσαν τα κινήματα των Αρμενίων και των Κούρδων τη δεκαετία του 1870 οδήγησαν την αυτοκρατορική γραφειοκρατία στην ανάπτυξη ριζοσπαστικών μέτρων. Το πρώτο ήταν η ανάπτυξη και εκμετάλλευση της αρμενοκουρδικής αντίφασης. Η ίδια μέθοδος δοκιμάστηκε και στις κουρδοσυριακές σχέσεις. Λαοί που ζούσαν μαζί όχι εκατοντάδες αλλά χιλιάδες χρόνια μετατράπηκαν σε συγκρουόμενους λαούς για χάρη των συμφερόντων της Βρετανίας. Η πολιτική “διαίρει και βασίλευε” της Βρετανίας εφαρμόστηκε προσεκτικά ώστε να χάσουν όλες οι πλευρές.
Προκειμένου να βαθύνει την αντίθεση μεταξύ των λαών και να χρησιμοποιήσει τους Κούρδους εναντίον των Αρμενίων και άλλων λαών, το κράτος κινητοποίησε τα “συντάγματα Hamidiye”, τα οποία συγκροτήθηκαν από κουρδικές φυλές το 1892. Όχι μόνο οι Νεότουρκοι αλλά και οι Κούρδοι φεουδάρχες έπαιξαν ρόλο στη γενοκτονία των Αρμενίων. Έπαιξαν ρόλο όχι μόνο στη γενοκτονία των Αρμενίων αλλά και στη γενοκτονία των Κούρδων που πραγματοποιήθηκε με διάφορες μορφές την ίδια περίοδο.
Τα συντάγματα των Χαμιντιανών προκάλεσαν την πραγματική καταστροφή. Τα συντάγματα Χαμιντιγιέ ιδρύθηκαν φαινομενικά ενάντια στις απειλές που προέκυπταν από τους Αρμένιους εθνικιστές, αλλά στην ουσία ήταν μια οργάνωση σχεδιασμένη ενάντια στο κουρδικό εθνικό κίνημα, το οποίο αντιμετώπιζε την εμφάνιση σύγχρονων μορφών. Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος ήθελε να σκοτώσει πολλά πουλιά με ένα σμπάρο. Τα συντάγματα Hamidiye, τα οποία θα πρέπει να θεωρηθούν ως μια πρώιμη εφαρμογή του συστήματος χωροφυλακής, δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο εναντίον του αρμενικού λαού. Ταυτόχρονα, απενεργοποιήθηκε και το πιθανό κουρδικό εθνικό κίνημα πριν καν γεννηθεί. Αυτή είναι μία από τις σοβαρές πτυχές των Συνταγμάτων Hamidiye. Μια στενή φυλετική ελίτ οπλίστηκε και της δόθηκαν μισθοί και βαθμοί, όλοι οι φυλετικοί άνδρες κρατήθηκαν υπό έλεγχο και οι αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τους χρησιμοποίησαν όπως επιθυμούσαν. Τα συντάγματα Hamidiye έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποτυχία ανάπτυξης του κουρδικού κινήματος ελευθερίας. Το κουρδικό εθνικοδημοκρατικό κίνημα, το οποίο θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί, υπέστη το κύριο πλήγμα. Επιπλέον, οι φυλές έγιναν εχθροί μεταξύ τους από τις αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ τους. Σε αυτό το αντιφατικό και συγκρουσιακό περιβάλλον, όχι μόνο χάθηκε η πιο σημαντική περίοδος μισού αιώνα της ιστορίας του Κουρδιστάν, αλλά και η κουρδική κοινωνία ωθήθηκε σε βαθιά αρνητικότητα χρησιμοποιώντας τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις εναντίον της και οδηγήθηκε σε μια αδιόρθωτη θέση από τις εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις.
Αυτές οι πολιτικές, οι οποίες βασίζονται στις στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις των συνεργαζόμενων φυλών, εκτός από τους συνεργαζόμενους θεσμούς beylik και sheikhdom, εξηγούν πολύ καλά γιατί το κουρδικό εθνικό κίνημα δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί όπως σε παρόμοια παραδείγματα. Για να συνοψίσω χωρίς άλλη καθυστέρηση: οι κουρδικές γενοκτονίες που πραγματοποιούνται με αυτή τη νοοτροπία είναι οι κύριοι ένοχοι. Στη συνεχιζόμενη κουρδική γενοκτονία, συνεχίζουν να παίζουν τον καταραμένο ρόλο τους ως “χωροφύλακες”, αυξάνοντας την περιουσία και το κεφάλαιό τους με αντάλλαγμα την άρνηση του κουρδισμού και, όταν είναι απαραίτητο, την άσκηση ψευτοκουρδισμού. Στην κουρδική κοινωνία, οι χωροφύλακες αντιπροσωπεύουν τον συνεργάτη και προδότη Κουρδισμό. Το PKK, από την άλλη πλευρά, είναι ένα κίνημα εξέγερσης, αγώνα και απελευθερωτικού πολέμου του κουρδικού λαού ενάντια στην άρνηση, τη σφαγή και τη γενοκτονία. Είναι το κουρδικό εθνικό κίνημα, όπως έχει δηλώσει ο ειδικός στο παρελθόν στα γραπτά του.
Ένας άλλος σημαντικός προσδιορισμός που ο εμπειρογνώμονας έκανε λάθος είναι για το JİTEM και το Hizbul- Kontra, όπως το ονομάζει ο λαός μας. Λέει ότι η JİTEM αποτελείται από ομολογητές του PKK και ότι η Χεζμπολάχ έχει διεισδύσει στο κράτος. Και οι δύο αυτές δηλώσεις είναι πολύ λανθασμένες. Η JİTEM έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει το ρόλο της Οργάνωσης-ı Mahsusa, η οποία ήταν εξοπλισμένη με κάθε είδους εξουσίες. Η JİTEM αντιπροσωπεύει την ονομασία Gendarmerie Intelligence and Counter Terrorism. Πρόκειται για έναν οργανισμό που φέρεται να ιδρύθηκε από τη Γενική Διοίκηση Χωροφυλακής με δική της πρωτοβουλία, χωρίς την έγκριση του Υπουργείου Εσωτερικών και χωρίς να ζητηθεί η γνώμη του Γενικού Επιτελείου, και λειτουργεί στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν μηχανισμό γενοκτονίας του βαθέος κράτους. Αυτός ο μηχανισμός έχει χρησιμοποιήσει επίσης ομολογητές του PKK στον πόλεμο εξόντωσης, αλλά σίγουρα δεν περιορίζεται σε αυτούς. Παρόλο που η ύπαρξη της JİTEM αρνούνταν από τους κρατικούς θεσμούς για μεγάλο χρονικό διάστημα, το κράτος αναγκάστηκε να παραδεχτεί επίσημα την ύπαρξη της JİTEM μετά την έναρξη έρευνας από το Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Άγκυρας για την JİTEM.
Η Teşkilat-ı Mahsusa ιδρύθηκε το 1914 και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη γενοκτονία των Αρμενίων με σκοπό τη δημιουργία ενός ομοιογενούς, ρατσιστικού τουρκικού έθνους-κράτους. Είναι μία από τις πρώτες φασιστικές κρατικές οργανώσεις που εξουσιοδοτήθηκαν να χρησιμοποιούν κάθε είδους μεθόδους, ιδίως σφαγές. Με την οργάνωση αυτή κινητοποιήθηκε και ένα θρησκευτικό, ισλαμιστικό σκέλος. Αυτό το μοντέλο γενοκτονίας επικαιροποιήθηκε το 1986 ως JİTEM και Hezbollah και οι δύο οργανώσεις εξοπλίστηκαν με το ίδιο εύρος καθηκόντων και εξουσιών.
Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο συνταγματάρχης Arif Doğan, ιδρυτής της JİTEM, μια ένοπλη ομάδα εξόντωσης 10.000 ατόμων αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το πολύ σημαντικό σημείο εδώ είναι ότι αυτή η εξουσία είναι υπεράνω του νόμου. Είναι εξουσιοδοτημένη να διαπράττει κάθε είδους δολοφονία χωρίς να τίθεται θέμα. Από εδώ αποκτά τον γενοκτονικό της χαρακτήρα. Οι ίδιες εξουσίες έχουν παραχωρηθεί στην Χεζμπολάχ του Κουρδιστάν, την οποία ο λαός αποκαλεί “Hızbul-Kontra”. Αυτές οι δύο συμμορίες γενοκτονίας έχουν πραγματοποιήσει φρικτές σφαγές. Περισσότερες από 10.000 ανεξιχνίαστες δολοφονίες διαπράχθηκαν με βάση τις εξουσίες που παραχωρήθηκαν σε αυτές τις δύο αδελφές οργανώσεις που είναι υπεράνω του νόμου και ακόμη και του συντάγματος. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτώ να παρακολουθηθεί το βίντεο με την ομολογία του συνταγματάρχη Arif Doğan, ιδρυτή της JİTEM.
Η δήλωση του εμπειρογνώμονα ότι τα παιδιά και οι γυναίκες σκοτώθηκαν από το PKK είναι μια σοβαρή διαστρέβλωση. Αποτελεί συνέχεια της μεγάλης συνωμοσίας της JİTEM. Παρά τις ομολογίες αμέτρητων μελών της JİTEM, παρά τις καταστάσεις που αποτυπώνονται στα δικαστήρια, παρά την ετοιμότητα των Κούρδων να διευκρινίσουν αυτές τις κατηγορίες ενώπιον μιας ανεξάρτητης επιτροπής αλήθειας, δεν είναι κατανοητό να διατυπώνεται μια τέτοια κατηγορία άνευ όρων.
Είναι σαφές ότι υπάρχει μια μεγάλη συνωμοσία εναντίον των Κούρδων και του PKK. Αυτή η συνωμοσία έχει επίσης ιστορική βάση. Πραγματοποιήθηκε εκτενώς κατά την περίοδο του Κόμματος Ένωσης και Προόδου. Τη χρησιμοποίησαν στην προσπάθεια να εκκαθαρίσουν τις κουρδικές εξεγέρσεις, ιδιαίτερα τους αρμενικούς και άλλους χριστιανικούς λαούς, και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Χρόνια αργότερα, παραδέχτηκαν ότι οι ίδιοι είχαν βομβαρδίσει το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ, “Οι Έλληνες βομβάρδισαν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ”, το οποίο είχαν διαδώσει για να σφαγιάσουν τους χριστιανούς και να καταστρέψουν τις περιουσίες τους, όπως κατά τη διάρκεια του πογκρόμ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955. Πριν από μερικά χρόνια, προκειμένου να εισβάλει στη Συρία, το τουρκικό κράτος άκουσε τις συνομιλίες του τότε πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου και του Χακάν Φιντάν, επικεφαλής της τουρκικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΜΙΤ), ο οποίος σήμερα είναι υπουργός Εξωτερικών, οι οποίες αποτυπώθηκαν στον Τύπο ως αποτέλεσμα των υποκλοπών. Συζητούσαν ποια συνωμοσία θα ήταν η καλύτερη συνωμοσία για την εισβολή στη Συρία. Εν ολίγοις, η ιστορία του τουρκικού κράτους είναι μια ιστορία συνωμοσιών και προκλήσεων. Οι τόμοι των βιβλίων δεν αρκούν για να γράψουμε γι’ αυτές.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της συνωμοσίας κατά των Κούρδων είναι τα εξής: Δημιουργία και λειτουργία δολοφονικών ομάδων με το πρόσχημα των ανταρτών και των επαναστατών, προκειμένου να αποκοπούν οι δεσμοί του κουρδικού κινήματος ελευθερίας με το λαό και να στραφεί ο λαός εναντίον αυτών των δυνάμεων. Η JİTEM και παρόμοιες οργανώσεις έχουν επιτύχει σε αυτό το θέμα. Έχουν οργανώσει εκατοντάδες συνωμοσίες και σφαγές εναντίον του κουρδικού λαού, ιδίως εναντίον των φυλών που σχεδίαζαν να στρέψουν εναντίον του PKK. Με αυτές τις συνωμοσίες, έχουν μετατρέψει χιλιάδες Κούρδους σε φρουρούς κατά του PKK. Ήταν επίσης αρκετά επιτυχημένοι από αυτή την άποψη. Συνιστώ να αναλύσετε τη σφαγή του Güçlükonak και τον αεροπορικό βομβαρδισμό της Λίζας τη δεκαετία του ’90, που υποτίθεται ότι διαπράχθηκαν από το PKK, επειδή μπορείτε να διαβάσετε στις αποφάσεις του ΕΔΑΔ ποιοι ήταν οι πραγματικοί δράστες και στις δύο περιπτώσεις.
Ο εμπειρογνώμονας δημιουργεί μια πολύ συνειδητή αντίληψη. Στα δημόσια κείμενά του αναφέρεται στο PKK ως πολιτικό κίνημα, ως εθνικό κίνημα κ.ο.κ. Σε ένα από τα άρθρα του μάλιστα αναφέρει: “Το να συνεχίσουμε να αγνοούμε το ΡΚΚ ως πολιτική δύναμη και να το βλέπουμε μόνο ως τρομοκρατική οργάνωση δεν αρμόζει ούτε στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας ούτε στις περιφερειακές πολιτικές συνθήκες”. Σε άλλο άρθρο του γράφει ότι οι διπλωματικές ανησυχίες για την Τουρκία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απαγόρευση του PKK στη Γερμανία. Ο εμπειρογνώμονας μπορεί να αναφερθεί εκτενώς σε προηγούμενα γραπτά του.
Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της εικόνας του ΡΚΚ που σχεδιάζει ο εμπειρογνώμονας μπροστά στο κοινό και της εικόνας του ΡΚΚ που σχεδιάζει στο δικαστήριο. Μπορεί ένας επιστήμονας να σκέφτεται διαφορετικά μπροστά στο κοινό και διαφορετικά στο δικαστήριο; Η εικόνα του ΡΚΚ που σχεδιάζει στο δικαστήριο είναι αυτή: “Οι εκπρόσωποι του ΡΚΚ μιλούσαν τότε για “λαϊκό πόλεμο” και είναι σαφές ότι με αυτό εννοούσαν έναν πόλεμο εναντίον του κουρδικού λαού που κινητοποιείται από την κυβέρνηση εναντίον του ΡΚΚ. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούσαν και την εικονική σφαγή γυναικών και παιδιών”.
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το PKK τα τελευταία 45 χρόνια. Ίσως έχει αποτελέσει την πιο πολυσυζητημένη οντότητα. Σχεδόν τίποτα δεν μένει ανείπωτο όσον αφορά τον έπαινο ή την κριτική. Ο κουρδικός λαός φωνάζει στους δρόμους και τις πλατείες το σύνθημα “Το PKK είναι ο λαός, ο λαός είναι εδώ” εδώ και 45 χρόνια.
Μήπως ο εμπειρογνώμονας σκέφτηκε πολύ και σκληρά για να κάνει αυτή την απόφαση; Οι Κούρδοι δεν είναι ένας λαός που μπορεί να υποταχθεί με πίεση, βία και δύναμη. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε καμία καταπίεση, βία, σφαγές και γενοκτονία που το τουρκικό κράτος δεν ασκεί εδώ και εκατό χρόνια. Ωστόσο, οι Κούρδοι δεν έχουν περιέλθει στην επιρροή του κράτους.
Ακόμα, σχετικά με το θέμα της δολοφονίας παιδιών και γυναικών, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ομολογία που έκανε ένας αξιωματικός της JİTEM στο δικαστήριο. Ο Ayhan Çarkın, αξιωματικός της Αστυνομίας Ειδικών Επιχειρήσεων που ήταν μέλος της συμμορίας Susurluk, εξήγησε στις ομολογίες του ότι πολλές δολοφονίες και σφαγές πραγματοποιήθηκαν από το κράτος. Περιγράφοντας τη βρώμικη δουλειά που έκανε το κράτος στο Κουρδιστάν, ο Çarkın είπε τα εξής: “Το 1986, ήμουν μέλος της πρώτης ομάδας ειδικών επιχειρήσεων 320 ατόμων που στάλθηκε στα νοτιοανατολικά. Έμεινα στην περιοχή μέχρι το 1990. Ήμασταν όλοι καλυμμένοι με αίμα. Έγιναν τόσο φρικτά πράγματα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όταν πήγαμε εκεί, ήρθε ένας άντρας, έγδυσε έναν άντρα μπροστά στα παιδιά του, τους μάζεψε στη μέση του χωριού και τους χτύπησε… Είδα αεροσκάφη να χρησιμοποιούνται εναντίον αυτού του λαού. Χρησιμοποιείτε κανόνια, τανκς, νάρκες εναντίον του λαού…. Βάλαμε αυτόν τον λαό να τρώει σκατά, του βγάλαμε τα νύχια, απαγορεύσαμε τη γλώσσα του, κάναμε αυτά τα πράγματα… Τώρα υπάρχουν μαζικοί τάφοι παντού, αυτοί οι μαζικοί τάφοι είναι η ντροπή αυτής της χώρας… Τρομερά πράγματα συνέβησαν σε εκείνη την περιοχή. Πήγαμε εκεί το 1986. Ένα χρόνο αργότερα, έγινε μια σφαγή στο χωριό Pınarcık του Mardin Ömerli. 30 άνθρωποι, 16 από τους οποίους ήταν παιδιά, σφαγιάστηκαν. Πήγα εκεί και υπήρχε παντού μυρωδιά μπαρουτιού. Η σφαγή στο Pınarcık διαπράχθηκε από ομάδες που συγκροτήθηκαν από την JİTEM ως πρόκληση. Τριάντα άνθρωποι, κυρίως παιδιά. Το άψυχο σώμα ενός παιδιού ήταν στην αγκαλιά μου… Η οργάνωση δεν σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν κάποιος άλλος που έχυσε αυτό το αίμα. Η σφαγή στο Başbağlar είναι σίγουρα προϊόν της νοοτροπίας της Ergenekon. Εάν συσταθεί η επιτροπή διερεύνησης της αλήθειας που πρότεινε ο Öcalan, ορκίζομαι στην τιμή και την αξιοπρέπειά μου ότι θα πάω και θα τα πω όλα. Αλλά και άλλοι άνθρωποι θα πρέπει να έρθουν σε αυτή την επιτροπή. Ο Mehmet Ağar, ο İbrahim Şahin και άλλοι θα πρέπει επίσης να έρθουν”.
Γράφει ότι ο εμπειρογνώμονας απαρίθμησε 14 επιθέσεις κατά των χωροφυλάκων τη δεκαετία του 1990. Παρόλο που οι περισσότερες από αυτές τις επιθέσεις έχουν διευκρινιστεί, τι μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι εξακολουθεί να διατυπώνεται μια τέτοια κατηγορία παρά τις ομολογίες όσων συμμετείχαν σε αυτές τις επιθέσεις και τις τελεσίδικες καταδίκες πολλών υψηλόβαθμων στρατηγών που δικάστηκαν σε ενδοκρατικές συγκρούσεις. Θα ήθελα να εκφράσω ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω το γεγονός ότι ένα άτομο που γνωρίζει πολύ καλά ότι ο κ. Öcalan ζητούσε επίμονα τη σύσταση μιας επιτροπής διερεύνησης της αλήθειας και τον προσδιορισμό των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια όλων των διαδικασιών κατάπαυσης του πυρός και ότι το κράτος το απέφυγε επίμονα, εξακολουθεί να διατυπώνει αυτές τις κατηγορίες.
7.Ενώ επικρίνει τη διοίκηση της Ροζάβα, ο εμπειρογνώμονας αναφέρεται σε ομάδες που συνδέονται με την Τουρκία.
Η Ροζάβα βρίσκεται ήδη υπό κατοχή. Ένα σημαντικό τμήμα της είναι υπό κατοχή από το τουρκικό κράτος. Efrin, Serekaniye, Gre Spi… Το συριακό κράτος έχει επίσης προβεί σε δηλώσεις για το θέμα αυτό. Η αραβική κοινωνία αντιδρά επίσης σε αυτή την κατάσταση. Στην ουσία, πραγματοποιούν κάτι στην περιοχή για την επίλυση αυτού του προβλήματος. Ουσιαστικά, το γενοκτόνο, αποικιοκρατικό τουρκικό κράτος λέει “Δεν θα αφήσουμε καμία θέση για τους Κούρδους σε αυτόν τον κόσμο”. Δεν υπάρχει τέτοιος λαός όπως οι Κούρδοι. Οι Κούρδοι είναι οπισθοδρομικοί Τούρκοι. Αυτή η νοοτροπία συνεχίζεται. Για το λόγο αυτό, συνεχίζει τις συνεχείς επιθέσεις του για να μην επιβιώσει κανένας τόπος, κανένας θεσμός, κανένας σχηματισμός στο όνομα του Κουρδισμού, στο όνομα της κουρδικής ύπαρξης. Έχει προσαρμόσει όλες τις σχέσεις της αναλόγως.
Η επανάσταση της Ροζάβα ήταν μια επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο, πόσο μάλλον την περιοχή. Υπάρχουν κάποιες επαναστάσεις στην ιστορία που επηρέασαν την ανθρωπότητα. Είναι μια επανάσταση που μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματική με αυτές. Αυτή η επίδραση συνεχίζεται ακόμη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η Ροζάβα είναι μια επανάσταση των γυναικών. Η επανάσταση της Ροζάβα είναι μια επανάσταση που καθοδηγείται από γυναίκες. Ο χαρακτήρας της καθορίστηκε από τη στήριξή της στην ελευθερία των γυναικών. Αυτό που καθορίζει τα ιδεολογικά μέτρα της επανάστασης της Rojava είναι ότι βασίζεται και πάλι στην ηγεσία των γυναικών. Μπορεί να έχει ελλείψεις, μπορεί να έχει ανεπάρκειες, είναι ακόμα στα σπάργανα. Έχει μόλις ολοκληρώσει το κοινωνικό της συμβόλαιο.
Υπάρχουν μεγάλες επιθέσεις κατά της επανάστασης των γυναικών της Ροζάβα. Ακριβώς όπως υπήρχαν δυνάμεις που επιτέθηκαν στη νεολιθική περίοδο. Ξέρετε, εκείνες οι δυνάμεις που είναι υπέρ της ανδροκρατούμενης τάξης, της εξουσίας, της βαρβαρότητας, που θέλουν να υποδουλώσουν και να κατέχουν τις γυναίκες. Το τουρκικό κράτος πραγματοποιεί μια παρόμοια επίθεση. Δεν λέει παιδιά, γυναίκες, σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις επεξεργασίας νερού, εργοστάσια, ηλεκτρικό ρεύμα και παρόμοια μέρη, επιτίθεται στους χώρους διαβίωσης 5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτές οι επιθέσεις είναι εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Παρόλα αυτά, πραγματοποιεί ανοιχτά τις επιθέσεις της μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας.
Θέλει να φοβίσει, να εκφοβίσει, να απαγάγει και να μεταναστεύσει τους ανθρώπους στη Ροζάβα. Η περιοχή για την οποία μιλάμε δεν είναι μια πολύ μεγάλη περιοχή. Είναι μια στενή περιοχή, σκεφτείτε την σαν μια ζώνη, βγάλτε την αραβική περιοχή και αυτό που μένει είναι μια ζώνη σε μια τέτοια συνοριακή γραμμή. Τι θέλει να κάνει το τουρκικό κράτος; Θέλει να αποκουρδίσει αυτή την περιοχή και να εγκαταστήσει τις συμμορίες του ISIS και τις ισλαμιστικές ομάδες που οργανώνει σε αυτή την περιοχή βρίσκοντας μια νομική κάλυψη. Αυτό είναι το σχέδιο. Με τη βοήθειά τους, βέβαια, οι άνθρωποι εκεί θέλουν να εκτουρκιστούν. Κοιτάξτε το Αφρίν, το οποίο κατέλαβε, και θα καταλάβετε τι θέλει να κάνει. Εκεί άνοιξαν τουρκικά σχολεία και δόθηκαν στις συμμορίες. Οι παραστρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας εκπαιδεύονται στο Αφρίν. Κάθε μέρα υπάρχει παρενόχληση, κάθε μέρα υπάρχει βιασμός, κάθε μέρα απαγάγονται γυναίκες, η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων το εξηγεί αυτό, δεν είμαστε οι μόνοι που το λέμε αυτό.
Το σχέδιο του τουρκικού κράτους για τη Ροζάβα είναι ένα μεγάλο σχέδιο κατοχής. Είναι ένα σχέδιο για την εκκαθάριση της επανάστασης της Ροζάβα και η ομάδα στόχος εδώ είναι κυρίως οι γυναίκες. Είναι η επανάσταση των γυναικών. Είναι το δημοκρατικό σύστημα που οι γυναίκες θέλουν να αποκαλύψουν. Είναι η στάση της ελευθερίας που προβάλλεται από τις γυναίκες.
Ο εμπειρογνώμονας δεν απαντά στα εξής: “Η Ραούβα είναι μια χώρα που δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα: Γιατί ο τουρκικός στρατός εισέρχεται στη Συρία και το Ιράκ; Γιατί επεκτείνονται συνεχώς οι περιοχές κατοχής; Ερωτήματα όπως γιατί εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν δεν τίθενται. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε στο τουρκικό κράτος: “Γιατί δεν έρχεστε σε συμφωνία και δεν κάνετε ειρήνη με τους Κούρδους αντί να προκαλείτε τόση καταστροφή και θάνατο; Τι κακό σας έχουν κάνει οι Κούρδοι, πώς μπορείτε να οικοδομήσετε τη συνύπαρξη σκοτώνοντάς τους;”;
Και πάλι, η Τουρκία λέει ότι “δεν βλέπουμε πλέον τη Συρία και το Ιράκ ως ξεχωριστά”. Αυτό σημαίνει ότι η βορειοανατολική Συρία θα είναι ένα μόνιμο πεδίο μάχης. Στο Ιράκ και το Νότιο Κουρδιστάν, ο τουρκικός στρατός έχει δημιουργήσει δεκάδες βάσεις και συνεχίζει να αυξάνει τις επιθέσεις του και να δημιουργεί νέες βάσεις. Μέρα και νύχτα, καλοκαίρι και χειμώνα, μέρα και νύχτα, πολεμικά αεροπλάνα και ελικόπτερα βομβαρδίζουν το Νότιο Κουρδιστάν και οι βομβαρδισμοί του πυροβολικού συνεχίζονται αδιάκοπα. Χρησιμοποιεί όλα τα είδη απαγορευμένων όπλων και χημικών όπλων. Ο εμπειρογνώμονας νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση και δείχνει το PKK και το κουρδικό μέτωπο ως αιτία του πολέμου.
Ο εμπειρογνώμονας το γνωρίζει αυτό πολύ καλά: Ο τουρκικός στρατός λέει εδώ και χρόνια ότι θα εξαλείψει τις περιοχές που ορίζει ως κουρδικό διάδρομο και ότι θα εμποδίσει τους Κούρδους να αποκτήσουν καθεστώς με κάθε κόστος. Δεν μπορεί ο ειδικός να πει: “Οι Κούρδοι δεν είναι ανθρώπινα όντα; Θα ξεσπάσει η κόλαση αν οι Κούρδοι αποκτήσουν καθεστώς;”. Ο φασισμός του Ερντογάν λέει: “Έχουμε σπάσει τον κουρδικό διάδρομο, έχουμε καταλάβει την Τζαραμπλούς, την Αφρίν, τη Σερακανίγιε και θα καθαρίσουμε τις υπόλοιπες περιοχές”. Είναι πολύ απερίσκεπτοι και προσπαθούν να εξηγήσουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου με την έννοια της “καταπολέμησης της τρομοκρατίας”. Βομβαρδίζουν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αποθήκες σιταριού, σταθμούς ύδρευσης. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για στρατιωτικούς στόχους. Τα Ηνωμένα Έθνη, οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες απλώς παρακολουθούν αυτά τα εγκλήματα πολέμου. Οι δυνάμεις των SDF που πολέμησαν κατά του ISIS και εξακολουθούν να τους πολεμούν και να συμμετέχουν στην επιχείρηση σφαγιάζονται ως μαχητές του PKK.
Όταν αυτό ονομάζεται μάχη κατά του PKK και της τρομοκρατίας, νομιμοποιείται η σφαγή των Κούρδων, η καταδίκη των ανθρώπων στη δίψα και την πείνα και ο εξαναγκασμός τους σε μετανάστευση. Σε τι διαφέρουν οι ενέργειες της Τουρκίας στη βορειοανατολική Συρία από αυτές στη Γάζα; Αυτοί που κατηγορούν το Ισραήλ για τη Γάζα και μεταφέρουν το πρόβλημα σε διεθνείς οργανισμούς σιωπούν και κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους όταν πρόκειται για τους Κούρδους. Ο ίδιος ο εμπειρογνώμονας το γνωρίζει πολύ καλά: Αν οι ΗΠΑ και η Ρωσία κλείσουν τον εναέριο χώρο τους προς την Τουρκία, αυτές οι σφαγές και οι καταστροφές θα αποτραπούν. Η σιωπή δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά έγκριση και συνενοχή.
Ο φασίστας Ερντογάν έχει προσθέσει τώρα την έννοια του “τρομοκρατικούιστάν” στους ορισμούς του, όπως ο διάδρομος του τρόμου. Φυσικά, όταν λέμε “τρομοκρατικό διάδρομο” το διαβάζουμε ως Κουρδιστάν. Δεν μπορούν να βάλουν το κουρδικό και το Κουρδιστάν στο στόμα τους. Γιατί έχουν διαμορφώσει τη νοοτροπία τους πάνω στην άρνηση και την εξόντωση, στις πολιτικές γενοκτονίας. Βλέπουν τη διαγραφή των Κούρδων από την ιστορία ως εγγύηση για την ύπαρξή τους.
Ο ειδικός δεν κάνει αυτές τις καταστάσεις πρόβλημα και δεν αισθάνεται την ανάγκη να τις αναφέρει. Ο ίδιος και όλοι οι ευσυνείδητοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η γεωγραφία της Ροζάβα σταμάτησε το ISIS. Μια γεωγραφία που σταμάτησε το ISIS. Δεν είστε υπόχρεοι; Δεν έχετε χρέος πίστης; Όλοι γνωρίζουν ότι η Γερμανία και η Ευρώπη υπερασπίζονται από τη Ροζάβα. Η ανθρωπότητα υπερασπίζεται. Ο εμπειρογνώμονας αναφέρθηκε πολύ σε αυτό στα γραπτά του για το κοινό. Φανταστείτε, μιλάμε για μια κοινωνία, έναν λαό που σταμάτησε το ISIS, από το οποίο έφυγαν κράτη. Αντί να πει ότι έχουμε χρέος πίστης, ότι πρέπει να συμβάλεις σε ένα νέο σύστημα, ο εμπειρογνώμονας επιτίθεται με τη γλώσσα του τουρκικού κράτους.
Η επανάσταση που καθοδηγήθηκε από γυναίκες με μεγάλο κόστος έφτασε σε αυτό το σημείο. Προέκυψε ως επανάσταση των γυναικών. Οι γυναίκες είναι αυτές που δίνουν το χρώμα στο δημοκρατικό σύστημα. Η ενεργός συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική και η πρωτοποριακή συμπεριφορά τους διαταράσσει τα πρότυπα στη Μέση Ανατολή. Είναι ένας μικρός τόπος, αλλά μην κοιτάτε το μικρό του μέγεθος, κλονίζει την υπάρχουσα νοοτροπία των εθνικών κρατών, κλονίζει τη νοοτροπία του ISIS.
Ήθελαν να δημιουργήσουν μια ριζοσπαστική ισλαμική νοοτροπία εκεί. Μια νοοτροπία της Σαρία, μια νοοτροπία που θέλει να υποδουλώσει τις γυναίκες και να τις κάνει ιδιοκτησία. Ο φασισμός του Ερντογάν πήρε το προβάδισμα αυτής της νοοτροπίας. Στοχοποίησαν περισσότερο τις γυναίκες. Αν και ο ειδικός το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, στις εκτιμήσεις του για τη Ροζάβα, γράφει κυρίως τις κατηγορίες των Κούρδων που πρόσκεινται στην Τουρκία και τις φέρνει εδώ. Ωστόσο, πολλοί ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, διανοούμενοι, αξιόλογοι άνθρωποι και ανεξάρτητες οργανώσεις έχουν ταξιδέψει στη Rojava από όλο τον κόσμο και έχουν μείνει εκεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα. Μοιράστηκαν τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών με πολλές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς δίνοντας ενημερώσεις. Μοιράστηκαν τις σκέψεις, τις παρατηρήσεις και τις κριτικές τους με το κοινό. Έχουν δημοσιευθεί αμέτρητες μελέτες σε βιβλία. Αυτές και πολλές παρόμοιες κατηγορίες όπως “εκτοπισμός μέρους του αραβικού πληθυσμού, χρήση παιδιών-στρατιωτών, απαγωγές πολιτικών αντιπάλων” είναι οι κατηγορίες που χρησιμοποιούνται από την Τουρκία και ομάδες που συνδέονται με την Τουρκία, ενώ κάνουν μαύρη προπαγάνδα. Η αναφορά του εμπειρογνώμονα σε αυτές τις κατηγορίες δείχνει τις προθέσεις του.
Ο εμπειρογνώμονας δημιουργεί μια σύνδεση μεταξύ της φυλακής του Diyarbakır και του ένοπλου αγώνα του PKK. Κάνει μια σημαντική επισήμανση. Αλλά κάνει μια ελλιπή επισήμανση. Αν ήταν αντικειμενικός σε αυτό το θέμα, θα είχε καταλήξει σε σημαντικά συμπεράσματα. Παρ’ όλα αυτά, ορισμένα συμπεράσματα προκύπτουν από τα ευρήματα του εμπειρογνώμονα: Κάνει μια παρατήρηση που αναιρεί αυτούς που λένε ότι το PKK είναι μόνο μια συγκρουσιακή οργάνωση και αυτούς που θέλουν να το συνδέσουν με ένοπλες ενέργειες. Όπως έχει δηλώσει ο εμπειρογνώμονας σε προηγούμενα άρθρα του, “το ΡΚΚ δεν υπήρξε ποτέ ένα κίνημα που διεξάγει μόνο ένοπλο αγώνα”. Πρώτα απ’ όλα, το PKK είναι ένα κίνημα σκέψης. Στη Μέση Ανατολή, στη γεωγραφία του Κουρδιστάν, όπου γίνονταν οι βαρύτερες γενοκτονικές επιθέσεις στην ιστορία, το PKK αναδύθηκε ουσιαστικά ως ένα κίνημα αναγέννησης, ανανέωσης και διαφωτισμού. Δεν θα είχε επιτύχει διαφορετικά. Διαφορετικά, δεν θα είχε τέτοιο αντίκτυπο στην κουρδική κοινωνία. Δεν θα μπορούσε να έχει παράγει τόσα πολλά νέα πολιτικά επιχειρήματα. Φυσικά, ο κ. Öcalan βρίσκεται στο επίκεντρο όλων αυτών. Αναπτύχθηκαν υπό την ηγεσία του κ. Öcalan. Όπως είπε και ο εμπειρογνώμονας, ο κ. Öcalan έλεγε πάντα τα εξής από την αρχή: “Αν υπήρχε άλλος τρόπος, αν δεν υπήρχαν βαριές επιθέσεις και βασανιστήρια στα μπουντρούμια τα χρόνια μεταξύ 1980-82, το PKK θα είχε αναπτυχθεί περισσότερο ως ιδεολογικό και πνευματικό κίνημα. Εφόσον δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, ήρθε στο προσκήνιο η ένοπλη αντίσταση”.
Η φυλακή του Ντιγιάρμπακιρ δεν ήταν μόνο βασανιστήρια, βιαιότητες και παράδοση κρατουμένων με την ωμή έννοια του όρου. Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου είχε ως στόχο την εξόντωση των Κούρδων μέσα στους τοίχους του μπουντρουμιού. Για το σκοπό αυτό, η φυλακή αριθ. 5 του Diyarbakır σχεδιάστηκε ειδικά. Το “φανταστικό Κουρδιστάν” θα θάφτηκε ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και ούτε ο Κουρδισμός ούτε οι Κούρδοι θα αναφέρονταν ξανά. Ο Esat Oktay Yıldıran, ο διευθυντής που ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια στις στρατιωτικές φυλακές του Diyarbakır, μεταφέρθηκε από την κατεχόμενη Κύπρο, επιλέχθηκε ειδικά και του ανατέθηκε ο σκοπός αυτός. Όλα τα είδη απάνθρωπων πρακτικών και πολιτικών εξακολουθούσαν να αποτυγχάνουν.
Τα ευρήματα του εμπειρογνώμονα και τα προηγούμενα γραπτά δείχνουν ότι το PKK είναι μια δύναμη σκέψης, μια πολιτική δύναμη του κουρδικού λαού.
Ο εμπειρογνώμονας δεν περιγράφει το “σχέδιο δράσης κατάρρευσης” του τουρκικού κράτους κατά των Κούρδων στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας το 2014, πριν από το τέλος της διαδικασίας λύσης. Κατηγορεί τους Κούρδους για τις συγκρούσεις στις πόλεις. “Οι Κούρδοι έσκαψαν χαντάκια και το κράτος έπρεπε να επέμβει”, λέει. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, γυρίζει το γεγονός αυτό ανάποδα.
Γνωρίζει πολύ καλά ότι ενώ η διαδικασία λύσης βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη, στις 30 Οκτωβρίου 2014 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη σε διάρκεια συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας στην ιστορία. Στη συνεδρίαση αυτή εγκρίθηκε το “Σχέδιο δράσης κατάρρευσης” κατά των Κούρδων. Το σχέδιο περιλαμβάνει πόσες χιλιάδες άνθρωποι θα σκοτωθούν και θα τραυματιστούν, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα εκτοπιστούν, όλοι οι νομικοί θεσμοί και οι πολιτικές δομές των Κούρδων θα κλείσουν, θα διοριστούν διαχειριστές σε όλους τους δήμους που έχουν εκλεγεί από τον κουρδικό λαό, βουλευτές θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν κ.ο.κ. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, οι Κούρδοι θα συντριβούν ως εχθροί. Το σχέδιο αυτό αποσκοπούσε στην ολοκλήρωση της γενοκτονίας των Κούρδων μέχρι το 100ό έτος της Δημοκρατίας.
Από το 2015, επί εννέα χρόνια, πραγματοποιήθηκε μια πολύ ολοκληρωμένη επίθεση γενοκτονίας των Κούρδων κατά των Κούρδων με τέτοια βιαιότητα που δεν έχει πραγματοποιήσει ποτέ καμία τουρκική κυβέρνηση. Δεν υπάρχει τίποτα που αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κάνει στον λαό του Κουρδιστάν. Αφήστε που έκαψε πόλεις, κατέστρεψε ακόμη και τάφους. Επιτέθηκε στους ιερούς τόπους τους. Όλα τα κουρδικά ιδρύματα έκλεισαν. Οι δήμοι κατασχέθηκαν και διορίστηκαν διαχειριστές. Βουλευτές συνελήφθησαν. Χιλιάδες μέλη της κοινωνίας των πολιτών και των πολιτικών κομμάτων συνελήφθησαν.
Το τουρκικό κράτος έκαψε δεκάδες πόλεις στο Κουρδιστάν μεταξύ 2015-2016 κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης κυκλοφορίας που κάλυπτε 7 επαρχίες και 17 περιφέρειες. Δεν θέλω να μακρηγορήσω- στην έκθεση του Φεβρουαρίου 2017 της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρεται ότι τα γεγονότα και οι μαρτυρίες των μαρτύρων δίνουν την εικόνα μιας αποκάλυψης. 2000 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων 1200 αμάχων, έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 200 νέοι πολίτες κάηκαν σε υπόγεια. Περισσότεροι από 355.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν, πόλεις ισοπεδώθηκαν και μετατράπηκαν σε επίπεδη γη.
Ο εμπειρογνώμονας παραλείπει σκόπιμα αυτό το σχέδιο γενοκτονικής κατάρρευσης. Ωστόσο, το ίδιο το κράτος το είπε ανοιχτά: “Καμία πέτρα δεν θα μείνει στην πέτρα”. Τα πτώματα των ανθρώπων παρέμεναν στους δρόμους για εβδομάδες, τα νεκρά παιδιά παρέμεναν στα ψυγεία για μέρες. Πώς μπορεί να συγκαλύψει αυτή τη θηριωδία λέγοντας ότι η νεολαία έσκαψε χαρακώματα και κήρυξε τον πόλεμο; Οι επιθέσεις του τουρκικού κράτους κατά του άμαχου πληθυσμού, τα υπόγεια του Τσιζρέ, η εθνοκάθαρση των πόλεων της βορειοανατολικής Συρίας, ιδιαίτερα του Αφρίν, η χρήση χημικών και άλλων απαγορευμένων όπλων και η συστηματική και διαχρονική πολιτική της γενοκτονίας δεν μπορούν να συγκαλυφθούν.
8.Ο εμπειρογνώμονας είναι επιδέξιος στο τσιμπήματα. Είναι επίσης επιδέξιος στην απόκρυψη της γενοκτονικής πραγματικότητας του τουρκικού κράτους. Στην έκθεση βλέπουμε πώς ο εμπειρογνώμονας αποδίδει αθώα τα λόγια του İsmet İnönü, ενός από τα ιδρυτικά στελέχη της Τουρκικής Δημοκρατίας, του στενότερου συμπολεμιστή του Μουσταφά Κεμάλ και του προέδρου μετά τον Μουσταφά Κεμάλ. Το απόσπασμα που κάνει εδώ έχει ως εξής: “Σε αυτή τη χώρα, μόνο το τουρκικό έθνος απαιτεί δικαιώματα με βάση την εθνικότητα και τη φυλή”. Λογοκρίθηκε η πρόταση πριν από αυτή τη φράση. Η λογοκριμένη πρόταση είναι η ομολογία του İsmet İnönü για τη γενοκτονία. Ο İsmet İnönü δεν λέει ότι μόνο το τουρκικό έθνος απαιτεί δικαιώματα. Ταυτόχρονα, στην προηγούμενη λογοκριμένη πρόταση, λέει τα εξής: “Το καθήκον μας είναι να κάνουμε όλους όσους βρίσκονται στην τουρκική πατρίδα Τούρκους. Θα αποκόψουμε τα στοιχεία που θα αντιταχθούν στους Τούρκους και τον τουρκισμό… Μόνο το τουρκικό έθνος μπορεί να διεκδικήσει εθνικά ή ορισμένα δικαιώματα σε αυτή τη χώρα… Κανένας άλλος δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει”. Τώρα αυτά τα λόγια του İsmet İnönü αναφέρονται στα επίσημα βιβλία του τουρκικού κράτους. Ακόμη και το τουρκικό κράτος δεν λογοκρίνει αυτή την ομολογία σφαγής και γενοκτονίας, δεν καταλαβαίνω γιατί ο ειδικός λογοκρίνει μια ομολογία γενοκτονίας μιας φράσης.
Ο εμπειρογνώμονας παρουσιάζει το HÜDA-PAR, το οποίο αντικατέστησε το Hizbul-Kontran που ιδρύθηκε από το JİTEM τη δεκαετία του ’90, ως κουρδικό κόμμα μέσα στα γραφήματα άλλων αντιπολιτευόμενων κουρδικών κομμάτων. Όπως ο εμπειρογνώμονας έχει εξισώσει τους χωροφύλακες με το PKK, έτσι και εδώ εξισώνει το Hizbul-Kontra, το δολοφόνο των κουρδικών κομμάτων στο γράφημα, με αυτούς.
Έχουμε ήδη γράψει ότι η οργάνωση που ιδρύθηκε από το JİTEM και είναι ευρέως γνωστή ως Hizbul-Kontra σφαγίασε χιλιάδες ανθρώπους στη δεκαετία του ’90. Αυτή η Hizbul-Kontra συνήθιζε να κόβει ανθρώπους με μπαλτά, να τους πυροβολεί με μία μόνο σφαίρα στο πίσω μέρος του λαιμού, να τους απαγάγει, να τους βασανίζει και να εξαφανίζει τα πτώματά τους.
Μια από τις πιο αηδιαστικές μεθόδους τους ήταν να δολοφονούν ανθρώπους βασανίζοντάς τους με γουρουνοδέσμους και ρίχνοντας πάνω τους μπετόν αφού τους έθαβαν. Όταν το τουρκικό κράτος είδε ότι είχε χρησιμοποιήσει επαρκώς τη Χιζμπούλ-Κόντρα, πραγματοποίησε επιχείρηση εναντίον της έδρας τους στην Κωνσταντινούπολη και σκότωσε τον αρχηγό τους. Συνέλαβε τους διαβόητους δολοφόνους και τους καταδίκασε σε ποινές φυλάκισης. Το 2002, η ανθρωπότητα σοκαρίστηκε από τις εικόνες των πτωμάτων που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου με γουρουνοδέσμους και θάφτηκαν στο τσιμέντο.
Αφού ο Ερντογάν ανέβηκε στην εξουσία, απελευθέρωσε όλες τις συμμορίες της Χιζμπούλ-Κόντρα που διέπραξαν χιλιάδες σφαγές τη δεκαετία του ’90 με νόμους που ψήφισε το Κοινοβούλιο το 2010. Τους υποστήριξε και τους έδωσε τη δυνατότητα να οργανωθούν με την υπογραφή της HUDA PAR. Μετά την ίδρυση της HUDA PAR, άρχισε να χρησιμοποιεί αυτές τις συμμορίες εναντίον της κοσμικής-δημοκρατικής κουρδικής πολιτικής.
Αυτή η συμμορία, η οποία σφαγίασε χιλιάδες μέλη κουρδικών και δημοκρατικών θεσμών τη δεκαετία του ’90. Στις 6-8 Οκτωβρίου 2014, που έγραψε ο εμπειρογνώμονας στο τμήμα του Κομπάνι της έκθεσης του εμπειρογνώμονα, στη διαμαρτυρία κατά της επίθεσης γενοκτονίας που εξαπέλυσε το ISIS εναντίον του Κομπάνι, πυροβόλησαν με όπλα εναντίον του λαού. Η συμμορία Hizbul-Kontra και HÜDA PAR δολοφόνησε δεκάδες Κούρδους πατριώτες. Η Hizbul-Kontra πυροβολούσε τυχαία με όπλα ανθρώπους στο δρόμο. Επιτέθηκαν επίσης σε ανθρώπους με κοπτικά εργαλεία και τσεκούρια και τραυμάτισαν δεκάδες πατριώτες. Η επίθεση με μπαλτάδες ήταν μια από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε συχνά η Hizbul-Kontra τη δεκαετία του ’90.
Στις εκλογές της 14ης Μαΐου 2023, η συμμορία αυτή στάθηκε στο ίδιο μέτωπο με το κόμμα του Ερντογάν και το άλλο τουρκικό φασιστικό κόμμα, το MHP, και μπήκαν μαζί στις εκλογές. Στη σημερινή κατάσταση, το AKP-MHP- Hizbul-Kontra (HUDA PAR) έχει σχηματίσει ένα μέτωπο. Αυτό το HUDA-PAR περιλαμβάνεται σε αυτό το γράφημα. Ο στόχος αυτού του μετώπου Hizbul-Contra είναι να εξαλείψει τα κοσμικά-δημοκρατικά κουρδικά κόμματα και να ολοκληρώσει τη γενοκτονία των Κούρδων.
Αυτό το κόμμα της συμμορίας δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο γράφημα των δημοκρατικών νόμιμων κουρδικών κομμάτων. Δεν είναι ούτε κουρδικά ούτε ισλαμικά κόμματα. Εν ολίγοις, δολοφόνοι και θύματα δεν μπορούν να βρίσκονται στο ίδιο γράφημα. Επιπλέον, εμφανίζονται στο γράφημα του AKP-MHP και άλλων φασιστικών κομμάτων. Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό ο εμπειρογνώμονας, είναι ακατανόητο.
Ο εμπειρογνώμονας αναφέρεται στους Κούρδους ως μειονότητα. Αναφέρεται σε διάφορα σημεία της έκθεσης. Αν και δεν δίνει τον κουρδικό πληθυσμό ως αριθμό, αλλά σε παλιά του άρθρα έδινε τον κουρδικό πληθυσμό ως 29 εκατομμύρια.
Ο εμπειρογνώμονας το γνωρίζει επίσης πολύ καλά αυτό: Το κουρδικό φαινόμενο, όπως κι αν το ορίσουμε, δεν είναι μια πραγματικότητα που μπορούμε να μετασχηματίσουμε με όποιον τρόπο θέλουμε με τις υποκειμενικές προκαταλήψεις μας και τις επιβεβλημένες ιδεολογίες και πολιτικές μας, αλλά πρέπει να το δούμε και να το αξιολογήσουμε με κάθε σαφήνεια, ηθική και πολιτική ευθύνη. Είτε το αναγνωρίζουμε ως μειονοτικό και εθνοτικό είτε ως εθνικό και κοινωνικό φαινόμενο, αυτό που έχει σημασία είναι οι ιδιότητές του- το ίδιο το φαινόμενο. Δεν μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα να λέμε σε κανέναν ότι θέλω να σε βλέπω έτσι. Αυτό έχει νόημα μόνο αν έχουμε τις μυθολογικές εμμονές της εποχής των θεών-βασιλέων.
9.Ο εμπειρογνώμονας προβαίνει σε σημαντικές εκτιμήσεις σχετικά με τη διαδικασία επίλυσης μεταξύ 2013 και 2015. Εδώ έχουμε τα άρθρα του Μαΐου 2015 “Από την επίλυση του κουρδικού προβλήματος στην αντιμετώπιση του Κουρδιστάν, οι διαπραγματεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης με το ΡΚΚ” και “Οι Κούρδοι ως κεντρικός παράγοντας στην πολιτική ανάπτυξη της Τουρκίας: Τι ακολουθεί για την απαγόρευση του PKK”. Μια ανάγνωση αυτών των άρθρων θα αποκαλύψει πώς λογοκρίθηκε ο ίδιος. Αν έγραφε τώρα ένα νέο άρθρο, θα μπορούσα να το καταλάβω. Παρουσία του δικαστηρίου, ρώτησα τον εμπειρογνώμονα αν συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτά τα παλιά γραπτά- απάντησε ότι συμφωνεί. Ο εμπειρογνώμονας έχει πάρει τα τμήματα από το άρθρο εκτός πλαισίου στην έκθεσή του, οπότε η διαδικασία δεν είναι πολύ σαφής. Ωστόσο, είχε γράψει ένα πολύ περιεκτικό, επιστημονικό, αντικειμενικό και αμερόληπτο άρθρο. Ήταν ένα από τα άρθρα που ανέλυσαν καλά μια τέτοια ιστορική διαδικασία. Γιατί το αφαίρεσε από το πλαίσιο και το έκανε διφορούμενο; Ίσως απέφυγε να επιβεβαιώσει τον κ. Οτσαλάν και το PKK και να αρνηθεί το τουρκικό κράτος και τον Ερντογάν ενώπιον του δικαστηρίου. Όπως έχω ξαναγράψει, μπορεί ένας επιστήμονας να σκέφτεται διαφορετικά μπροστά στο κοινό και διαφορετικά στο δικαστήριο;
Ένα άλλο πράγμα που με συγκλόνισε σε αυτή την ενότητα είναι αυτό που έγραψε στην ενότητα με τίτλο Κομπάνι. Ο τίτλος είναι Κομπάνι, αλλά το περιεχόμενο δεν έχει καμία σχέση με την αντίσταση του Κομπάνι. Δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε γιατί δεν έγραψε για την αντίσταση του Κομπάνι. Το Κομπάνι είναι ένα υπαρκτό ζήτημα, όλη η ανθρωπότητα έχει κάνει και κάνει δικαιοσύνη για αυτό το ζήτημα. Μην παρεξηγηθείτε, ο εμπειρογνώμονας συμπεριέλαβε την αντίσταση και σε άλλα άρθρα. Αυτό με το οποίο έχω πρόβλημα εδώ είναι γιατί ο εμπειρογνώμονας απέκλεισε από την έκθεση την ενότητα για τη σχέση μεταξύ της Τουρκίας και του ISIS; Του υπενθύμισα αυτό το τμήμα παρουσία σας και είπε ότι συμφωνεί με αυτό το άρθρο. Ακολουθούν μερικές προτάσεις που λογοκρίθηκαν. Ο εμπειρογνώμονας γράφει ότι “υπάρχουν πολυάριθμα έγγραφα και αναφορές που δείχνουν ότι η Τουρκία παρέχει ανοιχτή και κρυφή υποστήριξη σε σαλαφιστικές και τζιχαντιστικές ομάδες στη Συρία και ότι εμποδίζεται η ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Κούρδους γείτονές της- όχι μόνο οι υποστηρικτές του PKK αλλά και η διεθνής κοινή γνώμη έχει ενισχύσει την άποψη ότι η τουρκική κυβέρνηση εργάζεται για την πτώση του Κομπάνι και το τέλος της κουρδικής διοίκησης στη βόρεια Συρία που κυριαρχείται από το PYD”.
Ο εμπειρογνώμονας επέμεινε ότι η ενέργεια του HPG την 1η Οκτωβρίου 2023 κατά της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας, που βρίσκεται στο συγκρότημα του τουρκικού υπουργείου Εσωτερικών, στρεφόταν κατά της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΡΚΚ δεν πραγματοποιεί ενέργειες εναντίον άλλων θεσμικών οργάνων, εκτός από στρατιωτικούς στόχους. Ο αστυνομικός που προσήλθε ως μάρτυρας δήλωσε επίσης ότι η ενέργεια είχε στόχο το Υπουργείο Εσωτερικών. Γιατί ο εμπειρογνώμονας ανατρέπει αυτό το γεγονός μπροστά στα μάτια του κόσμου και το διορθώνει μόνο όταν ερωτάται ρητά; Προφανώς θέλει να οικοδομήσει μια αρνητική αντίληψη για το PKK.
Αν το κοινοβούλιο αποτελεί γι’ αυτόν μέτρο σύγκρισης, τότε στις 15 Ιουλίου 2016, ο Ερντογάν βομβάρδισε το κοινοβούλιο για να εξοντώσει τους αντιπάλους του με τους οποίους μοιραζόταν την εξουσία, και υπάρχουν πλάνα από αυτό. Γιατί αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τον εμπειρογνώμονα;
Και πάλι μετά από αυτή την ενέργεια, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν ανακοίνωσε δημόσια στον κόσμο ότι οι χώροι διαβίωσης των πολιτών και οι παραγωγικές εγκαταστάσεις σε όλα τα μέρη του Κουρδιστάν είναι πλέον μεταξύ των στόχων τους. Μετά από αυτή τη δήλωση, από την 1η Οκτωβρίου, οι επιθέσεις εναντίον των Κούρδων, των Αράβων, των Αρμενίων, των Τσερκέζων, των Τουρκμένων και των Ασσυρίων που ζουν στην Αυτόνομη Διοίκηση της Βορειοανατολικής Συρίας και των αυτοδιοικούμενων Κούρδων, Αράβων, Αρμενίων, Τσερκέζων, Τουρκμένων και Ασσυρίων δεν έχουν σταματήσει. Βομβαρδίζει τη βορειοανατολική Συρία. Καταστρέφει ζωτικούς χώρους και ενεργειακούς πόρους. Σκοτώνει αμέτρητους ανθρώπους.
Ο Ερντογάν διακηρύσσει μεγαλοφώνως ότι θα καθαρίσει την ειδική ζώνη στη βορειοανατολική Συρία και θα την εξαλείψει εντελώς, ενώ δικαιολογεί όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, την εθνοκάθαρση και την κουρδική εχθρότητα με τον “αγώνα κατά της τρομοκρατίας”. Αν ο εμπειρογνώμονας πιστεύει ότι αυτές οι δηλώσεις είναι αληθινές, δεν έχω τίποτα να πω. Εάν τα κέντρα παροχής υπηρεσιών υποδομής, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα κέντρα υγείας, οι χώροι λατρείας, οι σταθμοί ηλεκτρισμού και ύδρευσης, οι αποθήκες σιταριού, οι επιχειρήσεις φυσικού αερίου και πετρελαίου εμπίπτουν στους στόχους του PKK, δεν έχω τίποτα να πω εδώ. Ο ίδιος ο Ερντογάν ορίζει την αποκοπή τροφίμων, νερού και ηλεκτρικής ενέργειας από το Ισραήλ, τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων και παρόμοιων χώρων και τη δολοφονία αμάχων στη Γάζα ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί αυτό που είναι έγκλημα για τους Παλαιστίνιους να είναι νόμιμο για τους Κούρδους; Επιπλέον, οι Κούρδοι ή η αυτόνομη διοίκηση δεν έχουν επιτεθεί στον τουρκικό λαό όπως η Χαμάς και δεν έχουν κηρύξει πόλεμο.
Η Γερμανία και η Ευρώπη, ειδικότερα, λένε ότι η Χαμάς σφαγιάζει αμάχους και ενεργεί όπως το ISIS. Αλλά δεν είναι ο Ερντογάν ο καλύτερος φίλος της Χαμάς; Ο Ερντογάν δεν είναι αυτός που φιλοξενεί τους ηγέτες της Χαμάς, ειδικά τους ηγέτες της Χαμάς, με κρατικό πρωτόκολλο; Ο Ερντογάν δεν είναι αυτός που λέει ότι “η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά ομάδα απελευθέρωσης και μουτζαχεντίν”; Ο Ερντογάν δεν είπε στον Τύπο ότι μοιράζεται τις ίδιες αξίες με τους Ταλιμπάν; Από πού προήλθαν οι δεκάδες χιλιάδες οπλισμένοι από την Τουρκία στις περιοχές που κατέλαβε στη Συρία; Ποιοι είναι αυτοί; Οι συμμορίες που συγκέντρωσε και εξόπλισε ο Ερντογάν είναι γενικά τα απομεινάρια συμμοριών όπως οι Ιχβανίτες, το ISIS και η αλ Νούσρα. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των συμμοριών που εξαπέλυσαν στους ανθρώπους εκτός από τη λεηλασία, τη λεηλασία και τους βιασμούς; Με ποια ιδεολογία δρουν εκτός από την εχθρότητα κατά των Κούρδων και όσων έχουν διαφορετικές θρησκείες και πεποιθήσεις; Ο Ερντογάν διατηρεί αυτούς τους φασίστες και εχθρούς της ανθρωπότητας στη διάθεσή του. Με αυτούς απειλεί όχι μόνο τους Κούρδους στη Συρία, αλλά ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο. Ο εμπειρογνώμονας χάνει αυτό το σημείο. Λέει ότι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του PKK.
Η κυβέρνηση της βορειοανατολικής Συρίας δεν έχει κηρύξει πόλεμο στο τουρκικό κράτος. Έχουν επανειλημμένα δηλώσει την ετοιμότητά τους να επιλύσουν τη σύγκρουση μέσω διαλόγου. Η αυτόνομη περιοχή στη Συρία δεν έχει στρατό και αεροπορία. Η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ. Είναι αυτή που εισέβαλε και επιτέθηκε στη βορειοανατολική Συρία. Είναι αυτή που έχει χαρακτηρίσει τους οικισμούς των Κούρδων ως δική της ζώνη ασφαλείας και έχει δηλώσει ότι θα τους διαλύσει.
Σχεδόν 5 εκατομμύρια άνθρωποι από τον κουρδικό, τον αραβικό, τον ασσυριακό, τον τουρκμενικό και τον αρμενικό λαό ζουν σε αυτές τις περιοχές. Οι ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις του συνασπισμού είναι επίσης παρούσες σε αυτές τις περιοχές. Υπάρχουν επίσης συριακά κρατικά στρατεύματα και δυνάμεις όπως η Ρωσία. Ο λαός που απελευθέρωσε την περιοχή από την τυραννία του ISIS έχει δημιουργήσει μια αυτόνομη διοίκηση για να διευθύνει τις υποθέσεις του. Η περιοχή διοικείται από ένα σύστημα συμβουλίων. Οι δήμοι παρέχουν υπηρεσίες, τα σχολεία είναι ανοιχτά, τα παιδιά εκπαιδεύονται και οι ανάγκες της ζωής των ανθρώπων ικανοποιούνται. Αυτές οι αυτόνομες περιοχές είναι οι πιο δημοκρατικές και πιο ασφαλείς στη Συρία.
Εν ολίγοις, υπάρχει μια μονόπλευρη επιθετικότητα και εχθρότητα. Ποια λογική και συνείδηση, στο όνομα της επιστήμης, μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη γενοκτονία και τη σφαγιαστική επιθετικότητα του τουρκικού κράτους;
Γιατί η Τουρκία πραγματοποιεί εισβολές και γενοκτονικές επιθέσεις εναντίον του Νότιου Κουρδιστάν (Ιράκ) και της Ροζάβα (Βορειοανατολική Συρία); Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απομονωμένα από τη γενοκτονική, αποικιοκρατική κυριαρχία της επί του Κουρδιστάν και τις γενοκτονικές επιθέσεις που πραγματοποιεί σε αυτή τη βάση. Κατά τη γνώμη μου, είναι αυτή η πραγματικότητα που ο ειδικός δεν μπορεί να δει. Επομένως, ο στόχος των εν λόγω επιθέσεων εισβολής είναι η καταστροφή της κουρδικής ύπαρξης από κάθε άποψη, όπως στο Βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία), και η πραγματοποίηση της κουρδικής γενοκτονίας. Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος στόχος. Το τουρκικό κράτος και ο σημερινός φασισμός του Ερντογάν έχουν δει ξεκάθαρα ότι δεν θα μπορέσει να πετύχει αποτελέσματα μόνο με γενοκτονικές επιθέσεις εναντίον του λαού στο Βόρειο Κουρδιστάν, χωρίς να διαπράξει γενοκτονία σε άλλα μέρη του Κουρδιστάν, ιδιαίτερα στη Ροζάβα και στο Νότιο Κουρδιστάν, και χωρίς να καταστρέψει τις εξελίξεις που έχουν προκύψει. Με άλλα λόγια, η κουρδική γενοκτονία δεν θα πετύχει. Διότι οι οργανωμένες και δημοκρατικές εξελίξεις σε διάφορα μέρη επηρεάζουν η μία την άλλη και οδηγούν στην ανάπτυξη του αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία, της συνείδησης, της οργάνωσης και της δράσης σε άλλα μέρη. Ο εμπειρογνώμονας αδυνατεί επίσης να δει αυτό το ζήτημα ως σύνολο.
Επομένως, αν το αποικιοκρατικό, φασιστικό, γενοκτόνο τουρκικό κράτος θέλει να ολοκληρώσει τη γενοκτονία του, πρέπει να πραγματοποιήσει γενοκτονικές επιθέσεις κατά της κουρδικής ύπαρξης και ελευθερίας και στα τέσσερα μέρη του Κουρδιστάν και στο εξωτερικό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των επιθέσεων εξόντωσης και εκκαθάρισης που διεξάγονται από τις κυβερνήσεις του τουρκικού κράτους εναντίον των Κούρδων τα τελευταία 40 χρόνια.
Μπορούμε να μιλήσουμε για δύο σημαντικούς στόχους των επιθέσεων εισβολής του τουρκικού κράτους κατά της Ροζάβα και του νότιου Κουρδιστάν. Αναμφίβολα, έχει πολλούς σκοπούς, αλλά δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Αν αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα- οι επιθέσεις κατοχής και γενοκτονίας χρησιμοποιούνται ως εργαλείο περιφερειακού αγώνα και ακόμη και παγκόσμιου αγώνα για συμφέροντα. Ωστόσο, δύο κύριοι στόχοι είναι καθοριστικοί.
Ο πρώτος είναι η πραγματοποίηση της γενοκτονίας των Κούρδων. Με άλλα λόγια, ο κύριος σκοπός των επιθέσεων εισβολής κατά της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν είναι να καταστραφεί η ελεύθερη κουρδική συνείδηση, η θέληση, η οργάνωση, τα κεκτημένα, με λίγα λόγια, η κουρδική ύπαρξη. Σε τέτοιο βαθμό ώστε όχι μόνο να καταστραφεί η στρατιωτική ισχύς, η πολιτική αποτελεσματικότητα, η οικονομία, οι χώροι διαβίωσης- αλλά και να μην μείνει τίποτα που να εκφράζει την κουρδική ύπαρξη και ελευθερία και να ανήκει στον Κούρδο, ακόμη και στο επίπεδο του πνεύματος και της σκέψης.
Για το σκοπό αυτό, το τουρκικό κράτος διεξάγει μια γενοκτονική επίθεση στο Βόρειο Κουρδιστάν καταφεύγοντας σε όλα τα μέσα και τις μεθόδους. Κάνει τα πάντα, από την πολιτιστική γενοκτονία μέχρι τις φυσικές σφαγές, με άλλα λόγια γενοκτονία. Εφαρμόζεται η αλλαγή της δημογραφικής δομής, ο εκτοπισμός των Κούρδων από την πατρίδα τους και κυρίως η αφομοίωση. Στόχος της είναι να τουρκοποιήσει τους Κούρδους υποβάλλοντας την κουρδική ιστορία, γλώσσα, πολιτισμό και τα πάντα σε πολιτιστική γενοκτονία, να μετατρέψει την κουρδική ύπαρξη σε πρώτη ύλη για την τουρκική εθνικοποίηση, ώστε να μην μείνει τίποτα κουρδικό σε αυτόν τον κόσμο.
Βλέπουμε τον ίδιο στόχο στις επιθέσεις εισβολής κατά της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν. Είναι απαραίτητο να το γνωρίζουμε και να το κατανοήσουμε αυτό, γιατί είναι το σωστό. Με αυτές τις επιθέσεις, η ελεύθερη κουρδική βούληση πρόκειται να σπάσει, τα κουρδικά κεκτημένα πρόκειται να καταστραφούν, το καθεστώς των δύο υπαρχόντων τμημάτων πρόκειται να εξαλειφθεί και η κουρδική γενοκτονία πρόκειται να εφαρμοστεί και σε αυτά τα τμήματα. Για την ακρίβεια, οι πρακτικές στα κατεχόμενα Εφλίν, Γκρε Σπι και Σερακανίγιε είναι ξεκάθαρες. Αυτές δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις πρακτικές στο Βόρειο Κουρδιστάν.
Με άλλα λόγια, είναι προφανές ότι αυτό που γίνεται από τον Ερντογανικό φασισμό του τουρκικού κράτους στα κατεχόμενα μέρη είναι μια πλήρης γενοκτονία. Ως εκ τούτου, οι τρέχουσες κατοχικές επιθέσεις του τουρκικού κράτους κατά της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν θα πρέπει να θεωρηθούν ως ένα σημαντικό μέρος της κουρδικής γενοκτονίας. Οποιαδήποτε επιστημονική ανάλυση του κουρδικού ζητήματος και των πιθανών αντιδράσεων των Κούρδων θα πρέπει να βασίζεται σε αυτό το γεγονός.
Ταυτόχρονα, ο δεύτερος βασικός στόχος είναι η κατάληψη της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν, η ενσωμάτωση του πρώην οθωμανικού Κουρδιστάν πίσω στα σύνορα του τουρκικού κράτους, και έτσι η ανάπτυξη ενός είδους επεκτατισμού στη Μέση Ανατολή, που ονομάζεται επίσης “νέο-οθωμανισμός”. Ο στόχος αυτός επιδιώχθηκε μυστικά στο παρελθόν, αλλά τώρα επιδιώκεται ανοιχτά από το τουρκικό κράτος.
Στη νοοτροπία και την πολιτική του τουρκικού κράτους υπήρχε πάντα η φιλοδοξία της επέκτασης προς τα πρώην οθωμανικά εδάφη. Η κατάληψη των εδαφών που καθορίστηκαν από το Misak-ı Milli, την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, υπήρχε πάντα ως φιλοδοξία και στόχος του τουρκικού κράτους. Το τουρκικό κράτος έχει μεγάλη επιθυμία για προσάρτηση και επέκταση- έχει στόχο να γίνει μια περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη.
Ωστόσο, επειδή η υλοποίηση αυτού του στόχου απαιτεί ευνοϊκές συνθήκες, το τουρκικό κράτος δεν το εκφράζει πάντα ανοιχτά ούτε προσπαθεί να το κάνει πράξη. Καθώς ωριμάζουν οι συνθήκες, καθώς προκύπτουν ευκαιρίες και δυνατότητες, τέτοια βήματα επιχειρείται να γίνουν. Εν ολίγοις, υπάρχει μια πιο προσεκτική και επιφυλακτική προσέγγιση στο θέμα αυτό. Ωστόσο, ένας επιστήμονας πρέπει να την αναλύσει με σαφήνεια και να την κατονομάσει.
Έχω ήδη αναφερθεί στη Συνθήκη της Λωζάνης, και σήμερα είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για τη Συνθήκη του ΝΑΤΟ. Τώρα, είναι απαραίτητο να αξιολογήσουμε την υποστήριξη που παρέχουν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στην εισβολή και τις γενοκτονικές επιθέσεις του τουρκικού κράτους, του φασισμού του Ερντογάν εναντίον της Ροζάβα και του Νότιου Κουρδιστάν με αντάλλαγμα την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, καθώς και τη στρατηγική που ακολουθούν προς αυτή την κατεύθυνση, με βάση αυτούς τους στόχους του τουρκικού κράτους. Κατά κάποιο τρόπο, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ υποστηρίζουν την αποικιοκρατική και γενοκτονική πολιτική και επίθεση που πραγματοποιεί το τουρκικό κράτος εναντίον των Κούρδων. Διότι, αφενός, το σημερινό τουρκικό κράτος βασίζεται και προστατεύει τα πολιτικά σύνορα που δημιουργήθηκαν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και παγιώθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα οποία οι ΗΠΑ ενέκριναν και το ΝΑΤΟ ανέλαβε την ευθύνη της εφαρμογής τους. Γνωρίζουμε ότι αυτά τα πολιτικά σύνορα χώρισαν το Κουρδιστάν σε τέσσερα μέρη, αγνόησαν τους Κούρδους και αποδέχτηκαν την εγκαθίδρυση μιας γενοκτονικής κυριαρχίας επί του Κουρδιστάν από διάφορα κράτη. Επομένως, η αποικιοκρατική-γενοκτονική κυριαρχία του τουρκικού κράτους επί του Κουρδιστάν δεν απορρίπτεται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αντίθετα, λαμβάνεται ως βάση, δηλαδή υιοθετείται.
Πιο συγκεκριμένα, χαίρονται που αυτή η αποικιοκρατική-γενοκτονική κυριαρχία που διαλύει το Κουρδιστάν πραγματοποιείται από το τουρκικό κράτος. Δίνουν υποστήριξη προς αυτή την κατεύθυνση. Η βασική τους στάση είναι προς την κατεύθυνση της υποστήριξης. Όχι μόνο ενέκριναν την εγκαθίδρυση του τουρκικού κράτους ως αποικιοκρατικής-γενοκτονικής δύναμης στο Κουρδιστάν, αλλά ανέλαβαν και την ασφάλειά του, εντάσσοντας την δύναμη αυτή στο ΝΑΤΟ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λόγω αυτών των ευθυνών, υποστηρίζουν τη νοοτροπία της κουρδικής γενοκτονίας και την πολιτική του τουρκικού κράτους. Εκμεταλλευόμενο το γεγονός αυτό, το τουρκικό κράτος τόσο πραγματοποιεί γενοκτονικές επιθέσεις στο Βόρειο Κουρδιστάν όσο και προσπαθεί να συνεχίσει τις ίδιες επιθέσεις με τη μορφή επιθέσεων κατοχής και προσάρτησης στη Ροζάβα και το Νότιο Κουρδιστάν. Στην ουσία, υπάρχει ενότητα και σύμπραξη από πλευράς νοοτροπίας και πολιτικής. Ο ειδικός καλύπτει αυτή την κατάσταση, δηλαδή τη γενοκτονία των Κούρδων, και την παρουσιάζει ως μια σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του PKK πέρα από τα σύνορα.
Σε ένα άλλο θέμα, ο εμπειρογνώμονας λέει ότι το PKK έχει ηττηθεί στρατιωτικά και το έχει σχεδιάσει με γραφήματα και το έχει δείξει σε γραφήματα. Τα τελευταία χρόνια, πολλοί λεγόμενοι εμπειρογνώμονες ασφαλείας στην Τουρκία λένε στις οθόνες της τηλεόρασης με μπαστούνια στα χέρια: “Καταλάβαμε αυτό το μέρος έτσι, δεν έμειναν ποτέ εδώ, το καθαρίσαμε”. Από το 1984, είναι πάντα η ίδια ιστορία. Λένε το ίδιο πράγμα εδώ και χρόνια. Ξανά και ξανά. Λένε ότι έχουμε τελειώσει. Έμειναν 40 άτομα, έμειναν 30 άτομα, έμειναν 60 άτομα, έμειναν 80 άτομα, και μετά λένε ότι μετά από ένα χρόνο κανείς δεν θα μιλάει πια για το PKK. Μιλάνε για το PKK οι περισσότεροι.
Προφανώς, ο εμπειρογνώμονας προσχώρησε επίσης σε αυτή τη χορωδία. Ωστόσο, σε πολλά από τα δημόσια γραπτά του, ο εμπειρογνώμονας λέει: “Το PKK έχει αποδείξει σε 30 χρόνια ανταρτοπόλεμου ότι δεν μπορεί να νικηθεί στρατιωτικά”. Τώρα το πρόβλημα δεν είναι ότι ο εμπειρογνώμονας σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο. Αλλά ο Ερντογάν με περηφάνια δημοσιοποιεί ότι έχουν σκοτώσει περισσότερους από 35.000 Κούρδους στον πόλεμό τους κατά των Κούρδων από το 2015. Τονίζει συνεχώς ότι έχουν σκοτώσει περισσότερους Κούρδους από κάθε προηγούμενη κυβέρνηση και ότι θα τους κυνηγήσουν και θα τους καταστρέψουν παντού. Ο εμπειρογνώμονας παρακολουθεί πολύ στενά αυτές τις δηλώσεις. Αφού το PKK έχει ηττηθεί από το 2015, ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχει σκοτώσει ο Ερντογάν από το 2015; Αφού το PKK έχει περιοριστεί σε τριπλές, δυάδες και μονές εδώ και δέκα χρόνια, αυτοί οι 35.000 άνθρωποι δεν είναι άμαχοι; Ο Ερντογάν παραδέχεται ότι σκοτώνει αμάχους. Νωρίτερα, το 2006, ο Ερντογάν είχε πει ότι “το κράτος θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο, είτε πρόκειται για γυναίκες είτε για παιδιά”. Γιατί ο εμπειρογνώμονας δεν το αναφέρει αυτό; Γιατί ο εισαγγελέας σταματάει; Γιατί δεν καταθέτει μήνυση κατά του Ερντογάν; Ο εμπειρογνώμονας είναι κοινωνιολόγος. Αυτό το πρόβλημα είναι επίσης κοινωνιολογικό και ιστορικό. Αυτό που αναμένεται από αυτόν είναι κοινωνιολογικά γραφήματα, όχι στρατιωτικά γραφήματα. Για παράδειγμα, θα περίμενα από τον εμπειρογνώμονα να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα: Τι συνέβη όταν νικήθηκε το λεγόμενο PKK; Επιλύθηκε το πρόβλημα; Έχει εκδημοκρατιστεί η Τουρκία; Τελείωσε το χάος, η κρίση και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή ή όχι;
Αυτό που περιμέναμε από αυτόν ήταν να κάνει μια πολύπλευρη ανάλυση του περασμένου αιώνα και να συντάξει έναν ισολογισμό για κάθε στοιχείο. Θα έβγαζε εξαιρετικά διδακτικά συμπεράσματα και θα συνέβαλε τα μέγιστα στην επίλυση αυτού του πλεγμένου προβλήματος.
Θα μπορούσε να το είχε κάνει αυτό. Τώρα το 100ό έτος της αντικουρδικής και γενοκτονικής νοοτροπίας και πολιτικής είναι πίσω μας. Το κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας συμπλήρωσε 100 χρόνια. Εδώ και εκατό χρόνια εφαρμόζεται μια αντι-κουρδική γενοκτονική νοοτροπία και πολιτική. Και σε αυτή τη βάση, πραγματοποιείται μια επίθεση κατοχής και γενοκτονίας εναντίον του κουρδικού λαού. Η εν λόγω φασιστική αποικιοκρατική και γενοκτονική επίθεση έχει φτάσει σήμερα στο αποκορύφωμά της με τη σημερινή φασιστική δικτατορία του Ερντογάν.
Ποιο είναι λοιπόν το σημείο στο οποίο φτάνουμε σε αυτή τη βάση; Ως αποτέλεσμα μιας εκατονταετούς γενοκτονικής επίθεσης εναντίον των Κούρδων, σε ποιο σημείο έχει φτάσει το τουρκικό κράτος και η πραγματικότητα της Τουρκίας; Τι κέρδισαν οι Τούρκοι τον τελευταίο αιώνα όταν εγκατέλειψαν την κουρδική φιλία και έγιναν εχθροί των Κούρδων; Στην πραγματικότητα, θα ήταν καλύτερα αν ο ειδικός είχε σχεδιάσει ένα γράφημα του περασμένου αιώνα με βάση αυτά τα ερωτήματα.
Για παράδειγμα, τι κέρδισε και τι έχασε το τουρκικό κράτος και η τουρκική κοινωνία από τον εκατονταετή πόλεμο της κουρδικής γενοκτονίας; Σε όρους ανθρώπινου δυναμικού και άλλων πόρων, πόσα ξόδεψε και έχασε το τουρκικό κράτος στον κουρδικό πόλεμο τον τελευταίο χρόνο; Ένα γράφημα που περιέχει τα αποτελέσματα αυτών των ερωτημάτων αποκαλύπτει με πολύ εντυπωσιακό τρόπο τι έχει κοστίσει στους Τούρκους η γενοκτονική νοοτροπία και πολιτική.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το κράτος και η κοινωνία της Τουρκίας, που σήμερα βρίσκεται σε κρίση και χάος, δεν έφτασε στο σημείο της κατάρρευσης από μόνη της. Το σημείο στο οποίο έφτασε σήμερα είναι προϊόν μιας αντικουρδικής, γενοκτονικής νοοτροπίας και πολιτικής. Η οικονομική, χρηματοπιστωτική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και διοικητική κρίση και κατάρρευση είναι το αποτέλεσμα του πολέμου που διεξάγεται κατά του κουρδικού λαού εδώ και εκατό χρόνια στη βάση μιας γενοκτονικής νοοτροπίας και πολιτικής.
Η κοινωνία της Τουρκίας δεν έχει κερδίσει τίποτα από όλα αυτά. Η Ανατολία και η Μεσοποταμία, που κάποτε ήταν ένας παράδεισος, έχουν μετατραπεί σε κόλαση ως αποτέλεσμα του γενοκτονικού πολέμου των τελευταίων εκατό ετών. Σήμερα, τα βουνά και οι πέτρες της καίγονται και οι φυσικοί της πόροι λεηλατούνται. Η νεολαία και οι εργάτες αυτής της γεωγραφίας είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να κάνουν την κοιλιά τους να ακουστεί.
Ήταν λοιπόν άξιος αυτός ο λαός και αυτή η γεωγραφία; Φυσικά και όχι. Όλα αυτά δεν συνέβησαν αυθόρμητα. Κάποιοι τα έκαναν όλα αυτά με πολύ συνειδητό και υπολογισμένο τρόπο, και έβγαλαν και βγάζουν οικονομικά κέρδη από αυτό. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που επωφελούνται από ένα τέτοιο τερατούργημα; Μια χούφτα από άρχοντες του χρήματος, ιδιοκτήτες ομίλων και μονοπωλιακές δυνάμεις εξουσίας έχουν επωφεληθεί. Τόσο οι παγκόσμιοι όσο και οι τοπικοί έχουν επωφεληθεί. Καθώς το τουρκικό κράτος διεξήγαγε τον γενοκτονικό πόλεμο κατά των Κούρδων, οι παγκόσμιες καπιταλιστικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν, λεηλάτησαν και λεηλάτησαν τόσο την Τουρκία όσο και το Κουρδιστάν. Και πάλι, ο εμπειρογνώμονας δεν αναφέρει τίποτα από αυτά.
Τώρα γίνεται καλύτερα κατανοητό ότι το βρετανικό και το γαλλικό κράτος υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923 και έδωσαν την άδεια και την ευκαιρία για την ίδρυση του τουρκικού κράτους. Και οι δύο διαχειρίστηκαν και υποστήριξαν έναν τέτοιο πόλεμο για εκατό χρόνια. Η Τουρκία έγινε δεκτή στο ΝΑΤΟ για το λόγο αυτό. Γι’ αυτό δημιούργησαν την ψεύτικη ελπίδα ότι η Τουρκία θα μπορούσε να ενταχθεί στην ΕΕ. Σε αυτή τη βάση, από τη μια εκμεταλλεύτηκαν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, από την άλλη κράτησαν υπό έλεγχο τη γεωγραφία της Μέσης Ανατολής και χρησιμοποίησαν το τουρκικό κράτος ως χωροφύλακα για την εκμετάλλευση. Μιλούσαν για τη σημαντική στρατηγική θέση της Τουρκίας και αξιοποιούσαν στο έπακρο αυτή τη λεγόμενη θέση, προωθώντας την.
Η δήλωση του εμπειρογνώμονα ότι το ΡΚΚ ηττήθηκε στρατιωτικά μπορεί να διαβαστεί σε αυτή τη βάση. Όπως ακριβώς είχε ειπωθεί κάποτε ότι είχε αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά. Αυτοί οι δύο ορισμοί μπορούν να αλλάξουν ανάλογα με τη συγκυρία.
10.Ο εμπειρογνώμονας ερμηνεύει τη συμφωνία KCK. Κατά την ερμηνεία της συμφωνίας KCK, έψαξε με τσιμπίδα τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες στον ωκεανό KCK και αναζήτησε ατέλειες και λάθη. Όταν δεν μπόρεσε να βρει κανένα, βασίστηκε στη μέθοδο της τσιμπίδας. Όταν λέω “τσιμπιδάκι”, εννοώ ότι έβγαλε και ερμήνευσε προτάσεις και φράσεις που δεν έχουν μπροστινό και πίσω μέρος. Και πάλι, σε πολλά σημεία παρουσίασε την ερμηνεία του ως απόσπασμα από τη συμφωνία KCK.
Όταν ο εμπειρογνώμονας έχει παραθέσει από πολλά σημεία της γραπτής του έκθεσης, όπως ο πρόλογος, τα έχει ερμηνεύσει εκτός πλαισίου. Για παράδειγμα, “Κατά μία έννοια, το ΡΚΚ έχει γίνει ο δημιουργός του πατριωτικού του λαού”. Δεν υπάρχει πριν και μετά. Το κάνει να φαίνεται σαν ο πρόλογος να αποτελείται από αυτή τη φράση. Το προοίμιο απαριθμεί τα θεμέλια του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ασχολείται με την κληρονομιά των αμέτρητων αγώνων για την ελευθερία από τη νεολιθική αγροτική επανάσταση μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένου του αγώνα των γυναικών για ελευθερία, του αγώνα για την ελευθερία των λαών, της ταξικής πάλης και της θρησκείας, καθώς και ολόκληρης της ιστορίας της ανθρωπότητας σε κοινωνική και ηθική βάση. Ερμηνεύει και θεμελιώνει τις αλήθειες που αποκαλύπτονται από αυτές υπέρ της ελευθερίας της κοινωνίας. Ερμηνεύει και θεμελιώνει τα γεγονότα που παρουσιάζονται εδώ υπέρ της ελευθερίας της κοινωνίας. Στην προφορική του κατάθεση, ο εμπειρογνώμονας αναγκάστηκε να υποκύψει σε αυτά ακριβώς τα ιστορικά γεγονότα και δεν επανέλαβε πλέον τους ισχυρισμούς του ότι το KCK είχε ολοκληρωτική σκέψη και δομή.
Ο εμπειρογνώμονας είπε ότι η Σύμβαση δεν περιέχει τη φράση “η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη”. Ο ίδιος έκρινε από αυτή την οπτική γωνία. Επέμεινε πολύ σε αυτό. Το θεώρησε ως θεμελιώδες μέτρο. Αλλά στο έκτο άρθρο της σύμβασης, υπό τον τίτλο “Θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες”, αναφέρεται ως εξής
“Θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες
Η Ιδρυτική Διακήρυξη και οι Αρχές του Χάρτη της KCK αποτελούν την ουσία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μια κοινωνία που αποτελείται από διαφορετικές κοινότητες και ομάδες και βασίζεται στην ισότητα αυτών των ομάδων είναι μια δημοκρατική κοινωνία. Η KCK τηρεί την άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων μαζί με τα συλλογικά δικαιώματα. Βασίζεται στη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας. Εγγυάται όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στο πλαίσιο ενός πολυπολιτισμικού, δημοκρατικού έθνους που βασίζεται στο δημοκρατικό δίκαιο.
1) Τα θεμελιώδη δικαιώματα που ορίζονται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αντιπροσωπεύουν δημοκρατικές αξίες που πρέπει να τηρούνται.
Το KCK σέβεται, προστατεύει, υποστηρίζει και εκπληρώνει αυτά τα δικαιώματα.
2) Το δικαίωμα στη ζωή είναι το πιο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί να καταργηθεί για κανέναν λόγο.
3) Καθένας έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται την τιμή και την αξιοπρέπειά του. Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβληθεί σε βασανιστήρια ή σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση”.
4) Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της θρησκείας, της συνείδησης και των πεποιθήσεων. Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι.
5) Κανείς δεν πρέπει να ταπεινώνεται ή να υφίσταται διακρίσεις λόγω της ταυτότητας ή της διαφορετικότητάς του.
6) Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη δημοκρατική πολιτική”.
Και πάλι, οι επιλογές που παρατίθενται στο δέκατο άρθρο αποτελούν δική του ερμηνεία. Ζητώ να εξεταστεί το δέκατο άρθρο για να μάθουμε τις προθέσεις του εμπειρογνώμονα.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν σχετικά με αυτό το θέμα του KCK. Αλλά ούτε εγώ ούτε ο εμπειρογνώμονας χρειάζεται να το ερμηνεύσουμε. Η σύμβαση KCK βρίσκεται στον φάκελο. Σας ζητώ να τη συγκρίνετε με αυτά που έχει γράψει ο εμπειρογνώμονας. Μπορείτε εύκολα να δείτε πώς η αλήθεια έχει ανατραπεί.
Σε όλη την έκθεση, ο εμπειρογνώμονας βασίστηκε στη χειραγώγηση και στη δημιουργία αρνητικής αντίληψης. Είναι σαφές από τα δημόσια γραπτά του ότι αυτές δεν είναι οι πραγματικές του σκέψεις. Υπάρχει ένα ρητό στην Τουρκία. “Ο εμπειρογνώμονας άλλα λέει δημοσίως και άλλα στο δικαστήριο.
Ο εμπειρογνώμονας ξοδεύει σχεδόν το μισό της έκθεσής του σε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών σε βαθμό που να αναφέρει το PKK. Περίπου 25 σελίδες αποτελούνται από αποσπάσματα από εκθέσεις των τουρκικών και γερμανικών μυστικών υπηρεσιών.
Θεωρώ περίεργο το γεγονός ότι ο εμπειρογνώμονας έχει αναθέσει την αξιολόγηση του PKK, η οποία είναι αποτέλεσμα ενός ιστορικού και βαθιά ριζωμένου προβλήματος όπως το κουρδικό πρόβλημα, στις μυστικές υπηρεσίες. Ένας επιστήμονας δεν θα έπρεπε να έρθει στο δικαστήριο με εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών. Οι αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών και της αστυνομίας έρχονται ήδη με τις δικές τους εκθέσεις. Στην πραγματικότητα, έρχονται με περισσότερες από αρκετές. Αυτό που λείπει είναι οι κοινωνιολογικές και ιστορικές αναλύσεις.
Ωστόσο, στο άρθρο του “Μαζί με τους Κούρδους εναντίον των Κούρδων”, ο ειδικός είπε τα εξής: “… Και οι δύο λόγοι είναι εξίσου έγκυροι όταν πρόκειται για το κουρδικό ζήτημα. Οι κριτικές φωνές φιμώνονται ακόμη και στο κοινοβούλιο. Το κουρδικό ζήτημα αρνείται για άλλη μια φορά. Εξισώνεται με την τρομοκρατία και ορίζεται αποκλειστικά ως πρόβλημα ασφάλειας”.
Ο εμπειρογνώμονας έφερε τις κρατικές εκθέσεις της γερμανικής οργάνωσης πληροφοριών. Ο εμπειρογνώμονας δεν ικανοποιήθηκε με αυτό, δεν βρήκε ικανοποιητικές τις εκθέσεις της γερμανικής οργάνωσης πληροφοριών, οπότε στράφηκε στην τουρκική Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (MIT), με άλλα λόγια, παρουσίασε τις εκθέσεις της τουρκικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (MIT) με το πρόσχημα μιας δεξαμενής σκέψης της SETA.
Η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει έναν ορισμό σχετικά με τη SETA. Ο ιδρυτής της SETA είναι ο İbrahim Kalın. Ο İbrahim Kalın αποφοίτησε από το Λύκειο της Αλάνια, όπου δεν μου επέτρεψαν να αποφοιτήσω, ένα ή δύο εξάμηνα πριν από μένα. Αφού ολοκλήρωσε τις ακαδημαϊκές του σπουδές στην ιστορία και την ισλαμική φιλοσοφία, διετέλεσε για πρώτη φορά ιδρυτικός πρόεδρος του Ιδρύματος Πολιτικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (SETA) μετά το 2005. Το SETA ήταν τόσο στην ατζέντα της Τουρκίας με την έκθεση που συνέταξε το 2019 όσο και στην ατζέντα της Γερμανίας το 2021. Στην απάντηση που δόθηκε σε κοινοβουλευτική ερώτηση βουλευτή του Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος στη Γερμανία το 2020, επισημαίνεται ότι το ΑΚΡ και η ΜΙΤ ενίσχυσαν τις δραστηριότητές τους στη Γερμανία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Στην απάντησή της, η γερμανική κυβέρνηση αναφέρει: “Υπάρχουν επίσης προσωπικές επαφές μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του Ιδρύματος Πολιτικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (SETA), το οποίο έχει γραφείο στο Βερολίνο από το 2017. Το ίδρυμα αυτό είναι μια δεξαμενή σκέψης που λειτουργεί ως ίδρυμα κοντά στο τουρκικό κυβερνών κόμμα AKP.
Το SETA χρησιμοποιείται για τη δημοσίευση των απόψεων της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης στα γερμανικά με την ετικέτα της επιστήμης και της έρευνας. Μέσω εκδηλώσεων και δημοσιεύσεων, το SETA προσπαθεί να φέρει αυτές τις απόψεις στο δημόσιο διάλογο άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Το 2019, η SETA δημοσίευσε δύο εκθέσεις στην τουρκική γλώσσα που χρησιμεύουν για να ασκήσουν πίεση στους αντιπάλους της τουρκικής κυβέρνησης”.
Στην απάντηση, όπου οι δραστηριότητες αυτές σημειώνονται ως προσπάθειες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων, η SETA αναφέρεται για πρώτη φορά στο έργο της Τουρκίας σε θέματα πληροφοριών και άσκησης πίεσης. Από την άλλη πλευρά, η έκθεση με τίτλο “Επεκτάσεις διεθνών οργανισμών μέσων ενημέρωσης” που εκπονήθηκε το 2019 περιλάμβανε πληροφορίες δημοσιογράφων και συζητήθηκε στην Τουρκία ως δραστηριότητα σκιαγράφησης προφίλ και στοχοποίησης δημοσιογράφων. Στο δελτίο ειδήσεων της Deutsche Welle με ημερομηνία 14 Νοεμβρίου 2019, γίνονται οι ακόλουθες δηλώσεις: “Οι επεκτάσεις των διεθνών οργανισμών μέσων ενημέρωσης στην Τουρκία” είναι ο τίτλος μελέτης του Ιδρύματος Πολιτικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (SETA) του Ιουλίου 2019. Οι συντάκτες της μελέτης δυσφημούν προσωπικά δημοσιογράφους που εργάζονται για ξένους οργανισμούς μέσων ενημέρωσης όπως η Deutsche Welle, το BBC και η Φωνή της Αμερικής, αναφερόμενοι στα βιογραφικά τους σημειώματα, εν μέρει με ψευδή ή κατασκευασμένα στοιχεία. Είναι γνωστό ότι η SETA βρίσκεται κοντά στο τουρκικό κυβερνών κόμμα AKP. Αλλά ορισμένα τμήματα του κοινού – ειδικά στην Τουρκία – ήθελαν να μάθουν περισσότερα: Ποιος χρηματοδοτεί αυτή τη δεξαμενή σκέψης; Η απάντηση [από τη γερμανική κυβέρνηση], στην οποία η Deutsche Welle είχε αποκλειστική πρόσβαση, ήταν πιο εντυπωσιακή από ό,τι αναμενόταν: Το τουρκικό Ίδρυμα SETA χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από την οικογένεια Albayrak. Το SETA αρνήθηκε να σχολιάσει το θέμα όταν ρωτήθηκε από τη DW”. Το άρθρο αναφέρεται σε κοινοβουλευτική ερώτηση που κατατέθηκε το 2019.
Στην απάντηση της κοινοβουλευτικής ερώτησης αναφερόταν ότι εκτός από τον İbrahim Kalın εργάζονταν εκεί και πολλά άλλα μέλη του AKP. Ο İbrahim Kalın, ο οποίος ήταν κάποτε επικεφαλής της εν λόγω οργάνωσης, είναι τώρα επικεφαλής της MİT. Ο εμπειρογνώμονας περιγράφει αυτή την οργάνωση πληροφοριών ως δεξαμενή σκέψης στη γραπτή του έκθεση, αλλά όταν του τέθηκε μια ερώτηση κατά τη διάρκεια της ακρόασης, αναγκάστηκε να το παραδεχτεί κατά κάποιο τρόπο.
Τόσο η SETA όσο και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν αβάσιμες κατηγορίες εναντίον του κουρδικού λαού και των κουρδικών θεσμών. Δεν παίρνω στα σοβαρά αυτές τις οργανώσεις πληροφοριών και δεν τις αποδέχομαι ως συνομιλητές. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η έκθεση δεν βασίζεται σε ανεξάρτητη πηγή. Θεωρώ περίεργο το γεγονός ότι ο εμπειρογνώμονας ήρθε στο δικαστήριο με εκθέσεις της SETA και της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών. Ο εμπειρογνώμονας είναι ένα έμπειρο άτομο. Είναι ένα άτομο που έχει σκεφτεί το κουρδικό πρόβλημα και έχει προτείνει λύσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει μετατραπεί σε εκπρόσωπο των οργανισμών πληροφοριών. Ο εμπειρογνώμονας δεν έπρεπε να έρθει στο δικαστήριο με διαγράμματα, στρατιωτικά γραφικά και εκθέσεις πληροφοριών.
Αφήνω στη συνείδησή σας και στην κρίση των Γερμανών επιστημόνων να αποφασίσουν αν αυτή η έκθεση που βασίζεται σε πηγές πληροφοριών είναι επιστημονική έκθεση ή έκθεση πληροφοριών.
Αμβούργο, 16 Φεβρουαρίου 2024